Al de volksdichten. Deel 2

[p. 4]

Goê morgen.

De dag ontsluit zijn gouden poort;

Daar komt de zon met àl haar stralen,
En dringt tot in de diepste dalen;

En roept tot elk, met vriendlijk woord:

Goê morgen!

En naauwlijks hebben zij 't gehoord,

Of bloem en vogels worden wakker;
En 't klinkt, langs bosch en beemd en akker,

In duizendvoud herhalen voort:

Goê morgen!

Dàt is een toon, die 't hart bekoort! -

Wel-op, gij Slapers! laat dat zingen
In huis en hart dan binnendringen;

En zegt (als 't u tot arbeid spoort):

Goê morgen!

Hij, wien een goede morgen gloort,

Hij mag, bij 't werken naar zijn krachten,
Een' goeden dag en avond wachten:

Tot eens hem stráalt, in hooger oord,

Goê morgen!