Al de volksdichten. Deel 1

[p. 119]

Van een tuinmansdochtertje.

1.

Tuinmans Geerte! wil je gieten

Al de blômkens die er staan,

Kindlief! 't moet u niet verdrieten

Op een ieder acht te slaan.

Elk wil zijn bescheiden deel,

Niet te weinig, niet te veel.

2.

Giet je met te groote plassen,

Giet je met te schriele hand -

Wat der teêre bloem zoû passen,

Waar' te weinig voor de plant;

Waar er één om méér nog vroeg,

Had een ànder lang genoeg.

3.

Tuiniers Geerte! wil je vrijen

Met uw blooden Japikbuur,

Laat wat van uw stuursheid glijên,

Kijk zoo straf niet en zoo zuur:

Door een kusje vier of vijf

Krijgt de knaap een hart in 't lijf.

[p. 120]

 

4.

 

 

 

Maar - als Teunis spreekt van trouwen,

 

't Stoutertje (zoo schalk en wild),

 

En je wou den kwant behouên,

 

Wees met zoentjes niet zoo mild:

 

Denk: waar de één om méér nog vroeg,

 

Had ligt de àndre allang genoeg!