Nederduytsche poëmata(1619)–Jan David Heemssen– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 52] [p. 52] Sestina. DEn ghenen die begheyrt met treffelijcken naem Te bouwen eenigh werck verheun op der aerden, Voor al sal 'tgrondighen op eenen vasten steen; Op dat tijdt, die vernielt, en doet te niet hier al, Het selfde niet en brengh' seer lichtelijck ten eynd', Maer op dat 'teeuwighlijck hier blijuen mach in leuen. Soo ick, om onderhoudt te gheuen aen mijn leuen, En my te cieren eens met eenen goeden naem, Ghelijck die dolende tot een onseker eyndt, Gaet nacht en dach verspreydt op zee en op der aerden, Van alle Hemels ionst verlaten heel end' al, Soecht ick, doch stellen noyt my con op vasten steen. Ten eynde my verscheen voor ooghen desen steen, Die alle selsaem deught hier onderhoudt in leuen, Door ionste van dien Heer die daer bestiert den Al; Misschien om my te doen vercrijghen een'ghen naem, En oock misschien om my te nemen vander aerden, Mijn weghen stierende tot een doorluchtigh eyndt. En, is nu alle dingh gheschapen met sijn eyndt, Soo can men lichtelijck bemercken, desen steen Te wesen voordtghebracht, om ieder op der aerden Te gheuen vred' en rust', en saligheydt, en leuen. Wel reden is het dan dat ick in sulcken Naem My vast te stellen soeck', die onderhoudt den Al. Alsoo hebb' ick voor my ghenomen heel end' al, Op hem te rusten vast, bevelend' hem mijn eyndt; Behoudens dat ick hebb' verdient soo hooghen naem: Want d'eyghentschap en cracht van sulcken schoonen steen [pagina 53] [p. 53] Can ieder gheuen hop' van een glucksaligh leuen, 'tWelck meer vruchtbaerigh is dan wel-ghebouwde aerde. Danck, hebb' die my alhier ghebrocht heeft op der aerden, Om te doen sijn bemint van die bestiert den al. Nu mach mijn leuen dan sich vrijlijck noemen leuen; Mijn eyndt mach sich nu oock wel heeten waerdigh eyndt, Ghemerckt dat ick mijn hop' bouw' op alsulcken steen, Waer van men hopen mach voor eeuwigh eenen naem. Die tot een waerdigh eyndt Wilt brenghen sijnen naem, Moet laten alle aerd', En steunen sijn heel leuen Op desen vasten steen, Waer op dat staet den al. Vorige Volgende