De Maeght.
Een ghesterr'te tusschen den Leeuw, ende de VVaegh-schale.
VErdruckt met een ghewicht van grouwelijcke sonden,
En; schuldigh, vreesende de Goddelijcke straff:
Och! wat verborghen plaets, wat hol, wat cuyl, wat graf,
Tot mijn versekeringh', wordt nu voor my ghevonden?
Waer dat ick gae oft stae, ick brengh' in alle Itede
Mijns selfs ghetuygheniss'. ick self ben in mijn saeck'
Betichter, Pijnigher, en Rechter tot de wraeck'.
Hoe dat ick 'theff oft leggh', ick brengh' mijn vonnis mede.
Begheyr' ick my in 'tdiepst' der aerden stil te houwen,
Mijn schuldt gaet met my in, mijn schuldt blijft my in 'thert.
Soeck' ick de duyster hell', sy is van vreesen swert,
De wanckelbaere zee mach ick oock niet betrouwen.
Sie ick den hemel aen, Godt sit daer in verheuen,
En 'shemels aenghesicht toont oock gheen goedt ghelaet.
Den leeuw, met open mondt, als dreyghende, daer staet,
Daer blinckt de waegh-schael strengh, en doet den sondaer beuen.
Waer loop' ick dan ten eynd'? is hemel, zee, hell', aerde,
Vol van gherechte vrees'? vol van gherechten vaer?
Hoe? dwael' ick? sie ick niet staen tusschen-beyde daer,
Met goedertieren oogh', een Maeght van grooter waerde?
Schoon Maeght, wiens claerheydts glans verciert de hooghe salen,
Des sondaers trouwen baeck, des sondaers leyd-sterr' licht.
Ick sie de lieue Maeght, ick sie haer soet ghesicht.
Mijn hert ontvunckt, en voelt het vier van haere stralen.
Het springht, het vlieght tot u, ontsteken van daer bouen,
En op u suyuer licht verlieft, sneeu-witte Maeght,
Nu is de oude vrees', nu is den schrick verjaeght;
De hop' comt wederom verghiffeniss' belouen.
Vliedt Waegh-schael verr' van my, vliedt leeuw, die my deedt schroomen,
Soo my de waegh' benauwt, de Maeght is mijnen soen:
Soo my den leeuw vervolght, de Maeght sal my behoe'n,
Sy is mijn hulp', mijn borght, mijn toevlucht, mijn vervromen.
|
|
Auteursrechtvrij