|
| |
| |
| |
LOF Van 't Landt-leven,
aen Martijn Snouckaert van Schauwenburgh.
GEluckigh is hy die bevrijd
Van wreede krijgh en bitse nijd,
Verr' uyt 't gewoel der Steden
Bebouwt zijn land met vreden.
't Geluyt van trommel noch trompet
Zijn soete slaep hem niet belet,
Hy hoeft niet staegh te vresen
| |
| |
Hy heeft geen wrev'ligh na-gebuur
Die hem beluyster en begluur,
Of met zijn qualyck spreecken
En kyven 't hooft koom breecken:
Maer ongemoeyt, en hem oock weer
Met niemand moeyende te seer,
Slaet gae zijn eygen saecken
Met naerstigh op te waecken.
Want als de soete tijt begint
Hy 't swacke wijngaert-ranckje bint,
En gaet de boomen snoeyen
Die al te weeldrigh groeyen.
Nu poot hy kunstigh onder een
't Gebloemt dat 's winters lagh vertreen;
Nu gaet hy 't koren zaeyen,
Om dat met winst te maeyen.
| |
| |
En als de Mey het al verheught,
Wat dat hy siet dat baert hem vreught:
De pracht der groote Heeren:
Want by aldien (als 't wel gebeurt)
Een soete droom zijn slaep hem steurt,
Of 't haëst begind te dagen;
So merckt hy hoe te mets de lucht
Ontblood word door der sterren vlucht,
En 's morgen-Sters vertrecken
Den dagh begind t' ontdecken,
En hoe Aurora vast breeckt aen,
Van haren Tithon op-gestaen,
Haer eer uyt 't bed doen treden;
| |
| |
Daer na hoe Phoebus lustigh ment,
En 's Hemels ruyme velt door-rent,
En hoe hy met zyn stralen
Den dauw gaet na hem halen,
Geen steyl gebouw noch gevel hoogh
Belet de wellust van zyn oogh:
Syn vry gesicht kan keeren.
Komt hy dan af! so gaet hy sien
Hoe Flora heeft zyn hof-versien
Met bloemen, die beschamen
De Schilders, grootst van namen;
Wiens schoon zyn oogen t'hun-waerts treckt,
En soeten reuck hem lust verweckt
Te plucken zyn Vriendinne
Een ruyckertjen van Minne.
| |
| |
Somwijl gaet hy betreden 't velt
Met 't wit-gevlockte vee verselt,
En siet die weeldrigh dwalen
Als dan de Son het Zuyden naeckt,
En op den middagh vinnigh blaeckt,
Gaet hy om die t'ontwijcken
Al waer hy onder 't dicht geboomt
By een Fonteyn die lieflijck stroomt
In 't groene gras geseten
Syn middagh-mael gaet eten;
En etens grage lust die maeckt
Dat een stuck kaes-en-broot hem smaekt
Veel beter als 't gebraden
Den even staegh-versaden.
| |
| |
Daer na verlustight door 't gequeel
En soet gefluyt van vogels veel,
Die met haer sang de ooren
Neemt hy zijn fluytjen inde hand,
En speelt daer op wat lyen
Hy heeft gehad in 't vryen,
Met dit gepeyns eer hy sich mijdt
Is hy den heelen middagh quijt,
Zijn aenschijn inde bergen.
Dies spreeckt hy dus zijn schaepjes aen,
Kom, kom, mijn beesjes laet ons gaen,
Siet, d'Avont-Ster die spoedet,
En ghy zijt wel gevoedet.
| |
| |
Dit tijd-verdrijf de Lenten heeft;
En als de Somer komt, die geeft
Dan weder nieuwe saecken,
Om nieuwe vreught te maecken.
Want als den Oest 't verwachten loont
En 't koren schoon op d'acker toont,
De vruchten doen vergeten
Hoe 't ploegen hem deed sweten.
Als dan 't gewas is inde schuur
So nood elck bouw-man zijn gebuur,
Daer na so komt de Herfts-tijd aen
Met vruchten om en om gela'en,
Die 's land-mans disch verçieren
| |
| |
Want Bacchus schenckt hem mild'lyck wijn
Die uyt hert iaeght sorg en pijn,
Hem lecker ooft gaet geven.
Hoewel daer na de tijd verloopt,
Wanneer de kou de boomen stroopt,
Met vorst en hagel plagen.
Die woont op 't land heeft altoos ijt
Waer me'e dat hy verdrijft de tijt,
Staech weet hy te versinnen
Wat nieuws om te beginnen,
So haeft hy voelt de eerste kouw
Brengt hy te voorschijn 't vincke touw,
En gaet zijn boogen hangen
Om Lijsters in te vangen.
| |
| |
Hoe meent ghy dat hem zijn gemoet
Verheught wanneer de vangst is goet,
En hy mach t'samen voegen
't Gewin en 't wel-genoegen?
Wat tijd-verdrijf, wanneer de snip
Loopt plomp-verloren inde knip,
En door zijn domme gangen
Hem selven gaet verhangen?
En als 't bedriegend-soet gefluyt
't Onnoosel pimpeltje lockt uyt,
Zijn vryheyd laet verloren?
Wanneer dan Boreas fel raest,
En uyt 't Noord-Oost so dapper blaest,
Dat hy doet 't water stremmen
Waer in men pleegh te swemmen:
| |
| |
En als betreet de fluxe voet
't Kristal van een bevrosen vloet,
Waer onlanckx noch de boeren
Met schuytjes over-voeren;
So bind hy met een stout bestaen
Zijn vlugge schaetsen kunstigh aen,
En schijnt de lucht in 't ryen
Met vleugels te door-snyen.
Of soo 't hem lust, den bal hy slaet
En met zijn maets uyt kolven gaet,
Elck trachtend' in 't genaecken
Het paeltjen eerst te raecken:
Dus spelen zy vast in 't gelagh
Tot dat verloopen is den dagh,
Dies zy dan t'huyswaert keeren,
En gaen de winst verteeren,
| |
| |
Gepaert elck met zyn Herderin
Die sy toe-dragen trouwe min,
Soo maeckt dees ongeveynsde Ieught
Den gantschen nacht van herten vreught,
En poogen door het kussen
Malkanders brandt te blussen.
Veel anders als te hoof geschiet,
Of inde steden, daer men niet
Waer dat geveynstheyd is het stier
Van 't ongegronde Minne-vier
Waer 't hert leyt vande woorden
So wyd als Zuyd en Noorden;
| |
| |
Waer anders schier niet omme-gaet
Als afgunst en vermomden haet;
Waer een moet doen of lyden
Het geen men hoort te myden;
Waer dat een angstigh sorgen 't hert
So vinnigh knaeght en gansch verwerdt,
Dat selfs de leck're spysen
Hun, wien de soete slapens lust
Noyt so kan brengen inde rust,
Dat haer de sorg in 't dromen
Niet soud te voren komen.
En nydige quaet-willigheyd
Staegh haer gemoed ter pijnbanck leyd,
Staegh hebben zy van binnen
| |
| |
Geluckigh is hy dan die leeft
Op 't land een gulden Eeuw, en heeft
Die rust, waer by de prachten
Van 't Hof niet zijn te achten.
|
|
Auteursrechtvrij