Verzamelde gedichten

Aan zijn preutse geliefde

Met volop tijd en ruimte, echt,
Was preuts te zijn, Mevrouw, niet slecht.
In rust kon onze liefdesdag
Dan ingedeeld en doorgebracht:
U zoudt, de Ganges langs, een rij
Robijnen lezen; ik me bij
De Humber zelf beklagen. Goed,
Ik minde U reeds voor de Vloed,

[p. 310]

 

En als U wou, wees U me af,

 

Tot God de Jood bekering gaf.

 

Uitwoekeren zou mijn liefde, ver-

 

Der dan een Rijk, en minder snel.

 

Uw lof zou ik zingen: ogen éen

 

Eeuw lang, uw voorhoofd eveneens,

 

Uw borsten elk twee eeuwen, maar

 

De rest kreeg dertigduizend jaar.

 

Een tijdperk minstens ieder part,

 

In 't laatste tijdperk sprak Uw hart.

 

U bent, Mevrouw, zo'n aandacht waard, -

 

Ik min niet graag op minder schaal.

 

Maar in mijn rug komt, hoor ik steeds

 

Tijds vleugelwagen aangeraced.

 

En voor ons ligt een woestenij

 

Onmetelijke eeuwigheid.

 

Uw schoonheid vindt men daar niet meer,

 

En in Uw graf klinkt het niet weer,

 

Dit lied van mij. De worm verblijdt

 

Zich met U mooie maagdelijkheid,

 

Uw rare deugd wordt as en stof,

 

En al mijn lust compleet een sof.

 

't Is mooi en rustig in het graf,

 

Maar geen omarming kan er af.

 

Derhalve, nu de tint der jeugd

 

Als ochtenddauw Uw huid verheugt,

 

Uit elke porie straalt de gloed

 

Van Uw jong en willig bloed,

 

Laat ons, nu 't kan, ons voordeel doen,

 

De tijd opschrokken, naar 't fatsoen

 

Van verliefde valken, eerder dan

 

Het kwijnend herkauwen ervan.

 

Laat onze kracht en tederheid

 

Ons samenballen tot een eenheid,

 

Die ons genot zonder pardon

 

Bevrijdt uit 's levens bastion.

 

Zo zetten wij, de zon niet stop-

 

Pen kunnend, hem maar in galop.

 

 

 

Andrew Marvell