Verzamelde gedichten

Bloemen

O hoe ontwrichtend als diep in de nacht
onder de transparante hemel het sacrale maanlicht
met de bloemen danst, - de bloemen beven.
De adem, de zachte aanslag van de nachtwind
die als schaduw van een dief, velours, fluweel,
de tuin doorsluipt, een kat, die hyacinthen,
paarse gladiolen nog niet eens
hoeft aan te raken om ze, onwillig en onwennig
te doen trillen, o hoe oneindig!
De bloemen staan, mals, welhaast eetbaar fris,
haast dampend met hun zware geuren, zoel
tegenover elkaar, rillend om de ander
heen te draaien, - zoals mensen, die ademloos
hun gebaren de vrije loop laten, gedragen op doodzwarte,
hyacinthen ooghoeken, krimpende blik van elkaar,
en duizelig dreigen te vallen, verdwijnen.