Snikken en grimlachjes

[p. 23]

Tijgerlelies.
1851-1853.

[p. 25]

Aan Betsy.

Het heugt mij als de dag van gistren. Op het mos
In hartverovrend achtelooze houding lag
Uw rijzige figuur, wijl de anderen het bosch
Langzaam doordwaalden. 't Was een vreeslijk heete dag.

Gij hieldt mijn veldflesch aan uw rozenlipjes, droog
Van 't lachen. Diep-gemoedlijk, als wen de avondklok
Door 't dal luidt, klonk het in uw keel. En zacht bewoog
Uw zoete strot zich op en neer bij elken slok.

[p. 26]

 

Intusschen leunde ik schilderachtig op den tronk

 

Eens duizendjaargen eiks en vroeg mij heimlijk, wat

 

Voor smaak wel 't lot had, dat het aan een veldflesch schonk,

 

Wat droomend slechts mijn dichtermond genoten had.

 

 

 

O, ware 't noodlot niet alleen behept met koud

 

Verstand maar ook met warm gevoel, - uw poezle hand

 

Had plots de flesch, zoodra ze leeg was, door het woud

 

Gekeild, en op mijn lippen had uw mond gebrand.

 

 

 

Nu echter dronkt ge alleen de flesch leeg, onbewust

 

Dat de inhoud nog al koppig was, - 't was witte port, -

 

En sloot uw loddrige oogjes dicht en sliept gerust. -

 

Nooit heb ik zóóveel tranen op één dag gestort.