De nagels in het vlees

[p. 52]

De elf.

't Draaft langs Neêrlands blonde wegen
de herwonnen vrijheid tegen,
't vijfmaal dubbele gespan;
manen, en nerveuze oren,
blij des meesters stem te horen
en het schoonste paard vooran.

Dat rukt driftig aan de tomen;
't is omtrent de Zeeuwse Stromen,
op de plek der meeste pijn;
maar een hand klopt hals en flanken:
‘Laat ons nòg de Hemel danken:
Zeeland zal weer Zeeland zijn.’

Zie, hier draven met z'n beiden
dan de allereerst bevrijden:
't trouwe Brabant-Limburgs paar,
met de pluizen van 't ravotten,
met de moffen en de motten
nog in 't wapp'rend manenhaar.

Schóon elk span; maar telkens anders;
driftig hier de twee Hollanders,
die men voer en stal ontnam;
rustloos rukken z' aan de tomen,
nauwlijks aan de dood ontkomen
in den Haag en Amsterdam.

[p. 53]

 

Welaan: daar tuigt weer een ander:

 

Utrecht naast den Gelderlander;

 

'k noem maar aanstonds man en peerd;

 

zie, ze draven over straten;

 

't is, alsof ze zachtjes praten:

 

‘Aarnhem was me alles weerd.’

 

 

 

Oud geluid en nieuwe lente:

 

Overijsel draaft naast Drente

 

voor de koets van Neêrlands Staat;

 

ieder juicht: ‘Hoe schoon dit alles

 

na de derrie en de dalles,

 

hoe voortreffelijk het nog gaat.’

 

 

 

En zo prachtig naast elkander

 

draven Fries en Ommelander,

 

't laatste, niet het minste paar:

 

elf, eendrachtig zich te geven,

 

inzet is het ganse leven;

 

geen met een ondeugdlijk haar.

 

 

 

Wie het anders dan beweerden:

 

deze schone, kloeke peerden

 

klaren wel de averij;

 

't draaft langs Neêrlands blonde wegen

 

weer een schone morgen tegen,

 

heel dit land is weerom vrij.