De nagels in het vlees

[p. 27]

Wie zo gehavend binnen komt....

Wie zo gehavend binnen komt,
wordt hier niet meer erkend;
die sluite zich gelaten aan
bij 't doden regiment.
Daar zijn zo vreemde knapen bij,
dat men verwonderd vraagt,
hoe God nog door een restje mens
het volle leven jaagt;
die hebben nauw' een tiende nog
van wat men hebben moet;
die zijn allenig nog wat been,
wat pees, wat vlees, wat bloed.
Die sluiten zich in groepjes aan
zo van een romp of vijf,
en zo een groep lijdt het bestaan
van half-volwaardig lijf.
Eén heeft nog ogen, en die ziet
ontsteld de andere vier,
maar nog ontstelder ziet zich zelf,
een pootloos mormeldier.
Eén heeft nog oren en die hoort
de vloek van alle vijf,
en een is tussen armen in
een schomm'lend monsterlijf.
En een heeft niets meer dan de reuk
en alles rot hem af;
de jongen met de schedelbreuk
kreunt om het massagraf.
Die met de armen rijdt op hem,

[p. 28]

 

de handen aan weerszij;

 

hij gilt en schatert, zonder stem,

 

en slurpt de hersenbrei.

 

Dat zijn maar vijf, dan vijf maal vijf;

 

en dat in het quadraat;

 

daar zijn genoeg, dat lijf aan lijf

 

de evenaar beslaat.

 

Ze moeten malle kunstjes doen

 

en worden nooit erkend;

 

en 't zijn de schoonste lui van toen,

 

dit doden regiment.