De nagels in het vlees

[p. 9]

Clair-voyant.

Ik heb de beker opgenomen
en hem geslingerd aan de wand;
toen is een lichte vlek gekomen;
de ganse muur werd transparant
en zelve werd ik clair-voyant.

Ik kreeg een inzicht in de tijden;
het komende werd mij onthuld;
ik zag de hel en al' haar lijden
en wat aan wreedheid werd geduld:
d'apocalypsis scheen vervuld.

Verduisterd door aëroplanen
gaf nog de zon een bloedrood licht;
men kreet alom: ‘Amerikanen’;
de grond ging open en weer dicht;
de hele aarde scheen ontwricht.

Daar waren ronklibellen tussen
van andere vormen en structuur;
een hese stem krees: ‘Dat zijn Russen;
nu slaat Europa's laatste uur.’
Het werd onhoudbaar op de duur.

De wereldsteden gingen onder;
niets bleef van Londen, van Berlijn;
men was verdoofd van helse donder;
men zou het liefst gestorven zijn:
verlost van alle angst en pijn.

[p. 10]

 

Krankzinnigen, en zwaar gedrukten,

 

en hier en daar een laatste jood,

 

in kelders en in viaducten

 

en wat nog meer een schuilplaats bood:

 

de levende scheen dubbel-dood.

 

 

 

De levende werd aangevochten

 

door honger, cholera en pest;

 

zij, die in afval voedsel zochten,

 

knaagden een afgeknaagde rest

 

en vraten eigen vlees ten lest.

 

 

 

'k Zag mannen gaan in witte kleren

 

en op hun hoofden bloeide een vlam;

 

ze trachtten schijnbaar af te weren,

 

wat als een zondvloed nader kwam;

 

een donk're stem riep: ‘Amsterdam’.

 

 

 

Dan zag ik kaarten, landen, delen;

 

en water, waar ik polders wist;

 

en nergens zag ik kinders spelen

 

en dorp aan dorp heb ik vermist;

 

had zich de cartograaf vergist?

 

 

 

De cartograaf had niet gegeven,

 

wat ik als kind toch had geleerd.

 

‘Hier was eenmaal een bloeiend leven;

 

nu is de bodem omgekeerd:

 

Uw kennis zij daarmee vermeerd.....’

 

 

[p. 11]

 

Zo sprak een stem. En weerom gleden

 

er beelden aan m'n oog voorbij:

 

de rest van Holland's schoonste steden,

 

en, wat me nog het meeste zei,

 

de rest van Amsterdam daarbij.....

 

 

 

En even plots, als 't was gekomen,

 

verdween het lichten van mijn wand;

 

en 'k heb papier en pen genomen,

 

en schrijf, met zeer ontroerde hand:

 

‘Dit zag

 

van Hattum

 

Clair-voyant’.

Dec. '42.