Winterbloemen

In het graf.

'k Vraag de aarde eens 't lichaam weêr, een poos haar afgestaan;
Geen stofje van wat ik het mijn' noem zal vergaan.
Wat 'k aflegde als een kleed, ik hoop 't weer aan te trekken,
Als 'k uitgeslapen heb, en de ochtend mij komt wekken.
Dan zie ik 't oude kleed, vernieuwd, mij aangeboôn:
De moeder wiesch het in den nacht voor 't kind weêr schoon.

(Rückert.)