|
| |
| |
| |
| |
Een Liedt van een Vrouw die in Overspel bevonden was, dien de Pharizenen wouden Steenigen. Joh: 8.
Stemme: Gelyck als de Witte Swane.
Of: Luystert toe Vrienden verheven, &c.
CHristus die sat in den Tempel,
En een merckelijck exempel
Wierd ons daer door openbaer,
Siet, de Pharizeen verkonden Hem een Vrouw',
die door Overspel geschonden Had haer Trouw.
Meester seyden sy, seer snoode
Wat sal dese zijn haer Loon?
Want Moses die heeft gebode
Om met Steenigen te doon,
Al die geen die met behagen Sulks aenregt,
Maer wy komen u nu vragen Wat gy segt?
| |
| |
Christus schreef staende in 't ronde,
Van die listelijcke schaer,
die (van u) is sonder sonde
Werpt den eersten Steen op haer,
Op dit woord sy alle vlooden Kleyn en Groot.
Want een yder was in snoode, Sonden dood.
O! het ware wel te wenschen,
dat'er nu in onsen tijdt,
Niet en ware sulcke Menschen,
die oock even vol van Nijdt,
Met de Pharizeen heen stelden, Om elck een,
Op het snootst altoos te schelden, Tegen reen.
Och! men vint noch sulcke Schalken
die een yders Splinter sien,
En hebben selver Balcken,
In haer Oog, o Blinde Lien!
Hoe kent gy elks Splinter poogen, Uyt te doen,
daer den Balck u eyge Oogen, Swaer doet Bloen.
Men vint veel van Momus telgen,
En van Zoylus valsche Zaet,
die haer op het zwaerste belgen,
Als men van haer fouten praet,
En men hoort haer selfs naeuw' spreken Of het is,
Altijd van elck eens gebreeken, Een vuylt'nis.
Men leest van een menschen Pagter,
die twee groote sacken droog,
d'Eenen voor en d'ander agter,
Houdende de voorst' in 't Oog,
die hy met elks fouden vulden, Nagt en dag,
En die agter zijne schulden, Noyt en sag.
Even soo zijn nu veel Lieden
Ster-Oogend' in Yver-sucht,
Als men siet een faut geschieden
Men maeckt daer van zwaer gerucht,
En men siet zijn eygen fouten, Niet eens aan,
| |
| |
Maer men laat dit ongesouten, Hene gaan.
Och! hoe zijn wy zoo verbastert,
dat meest yder een altyd,
Sijnen even mensch soo lastert,
door een opgeblasen nijt,
daer geen Last'raar Godes Rijke Erven sal,
Maer moet gaen in 't ysselyke Tranendal.
Wel laat ons dan yv'rig vlieden,
dit Harpys, en Sphinxs fenijn,
En laat ons met alle lieden
Regt in Liefde vyerig zijn,
Laet ons nu en t'allen dagen Na Godts wensch,
Ons in reyne liefde dragen Met den mensch.
Laat elk op zijn selven kycke,
Eer dat hy een ander scheld,
En soo snoot, en gruwelyke
Op dees werelds Schou-spel stelt,
Laet ons na de Liefde tragten En niet meer,
Onsen even Mensch veragten In zijn eer.
Dan sal hy, wiens liefde wetten
Sijn met liefdens liefd' beleyt,
ons in zijne Glory zetten,
Met een volle heer'lykheyd,
daer geen Haat, of Nijt, sal wesen
Maer daer d'liefde hoog gepresen
F. van der Hart.
|
|
Auteursrechtvrij
