Gevallen van Friso, koning der Gangariden en Prasiaten
(1741)–Willem van Haren–
Auteursrechtvrij
[pagina 39]
| |
Gevallen van Friso, Koning der Gangariden en Prasiaten.
| |
[pagina 40]
| |
En wie hy waare, en hoe zo grote Koninkryken
10[regelnummer]
Gedwongen waren voor Verraders te bezwyken.
Haast hoorde hy hoe dat die Teuphis hier verscheen
Zeer jong door hem gezien, en langen tyd geleên
In Gangaris gekend, en niet beroofd van 't leven,
Gelyk een valsche Maar te kennen had gegeven:
En hoe de Wysgeer, by den Prins nog onbekend,
Hem met vertrouwen had naar dezen Troon gewend.
Toen sprak hy: 't Zal gewis niet aan myn wil ontbreken
Om Stavo's ongeluk op 't allerstrengst te wreken!
Maar weiger niet, terwyl zich elk ten stryd verkloekt,
20[regelnummer]
Te melden om wat reên gy heil in 't vlugten zoekt:
Waarom ge uw Vaderland dus hoop'loos hebt verlaten,
En nergens toevlugt vond in zo veel grote Staten.
Verhaal byzonderlyk wat ramp u heeft bestreên,
En hoe ge ontkwaamt. Men hoort, van d'and're zy' der Zeën
De zaken zelden dan uit onberigte monden,
En met veel duisternis of veinzery bewonden.
Toen sprak Vorst Teuphis dus: De vreugd van u te zien,
Zal aan de errinnering der smert verzagting biên:
Want hoe de luister van myn bloed moest nederdalen,
30[regelnummer]
Staat my ter dezer uur, O Koning! te verhalen.
| |
[pagina 41]
| |
Vorst Adel na zyn dood liet zyne Heerschappy
Aan mynen Broeder: hoop, en anders niets aan my.
Prins Stavo, dien de wet der Volken het vermogen
Toekende, was wel zeer zorgvuldig opgetogen;
Maar wakkerheid van geest ontbrak hem, en hy zogt
Te ontgaan wat arbeid koste en werk vereischen mogt:
Zelv niet wel wetende te vesten zyne lusten,
Gereed, zo ras de Kroon en Scepter by hem rusten,
't Gezag in vreemde hand te laten, en verschrikt
40[regelnummer]
Voor de eindeloze zorg die de Oppermagt beschikt;
Niet magtig ieder zaak met onderscheid te keuren,
Waar door een Vorst vermag zich boven 't Volk te beuren.
De Grooten, voor 't gevolg bedugt, besloten my,
Ten nutte van 't Gemeen, te stellen naast zyn zy.
Zy merkten dat ik my niet gansch afkeerig toonde
Van arbeid, en geen moeite om myn vermaak verschoonde:
Derhalven, schoon ik jong en onervaren was,
Kwam myne leerzaamheid, en hen, en my te pas.
Maar om deez' teêre zaak voorzigtig te beginnen,
50[regelnummer]
Voor dat een Gunsteling zich vestede in zyn zinnen,
Sprak Segon, aan hun hoofd, den jongen Koning aan,
En deed hem met beleid en wyse reên verstaan:
| |
[pagina 42]
| |
Hoe zwaar het is alleen den last des Ryks te dragen,
Hoe loff'lyk zich te doen in 't heerschen onderschragen.
Een Koning (zei hy) die zyn's Volks geluk betragt,
Moet door te groote vlyt geen slaaf zyn van zyn magt:
Het uiterste is zo wel aan dezen kant te myden,
Dan zich geheel en al van voorzorg te bevryden.
Het is een wyse zaak, bedaard, te kiezen Een,
60[regelnummer]
Of meer, die, pralend met de liefde van 't gemeen,
Den Koninklyken glans ten hemel op doen ryzen,
En 't ware doelwit van de Ryks-bestiering wyzen.
Gees dan, O Vorst, den last van 't minder Lands-bewind
Een ander, 't wigtigst werde alleen door u bezind,
Nog zwaar genoeg om u het diepst gepeins te geven,
En staâg in werkzaamheid en arbeid te doen leven!
Voorts meld'de hy, dat ik, zo naauw aan hem verknocht,
Eer dan een ander moest daar toe zyn aangezocht:
Dat zyn belang het myne in allen deel zou wezen,
70[regelnummer]
En Hy nog d'Onderdaan iets had van my te vreezen.
Den Vorst, die Segon agtte, en teêrheid had voor my,
Geviel terstond die raad: Hy gaf een heerschappy
Veel uitgestrekter dan hem Segon had doen horen,
In myne hand om min zyn rust te zien verstoren.
| |
[pagina 43]
| |
Gelukkig voelde ik in het eerste myner jeugd
Een zeek're zugt tot roem, die, dogter van de deugd,
Zeer zelden van de vrugt der Heerschzugt word gescheiden,
Die zich elks vloeken troost om magt verr' uit te breiden.
My kwam de min, daar 't volk Regeerders meê beloond,
80[regelnummer]
Als 't hoogste voor waar meê de hemel hen bekroond;
Niet dan door wyse zorg en groote daân te krygen,
En door geval nog magt van menschen te doen zwygen!
Zo redekavelend' dagt ik, in 't nieuw gezag,
Wel toe te zien om geen berispenswaard gedrag
Te aanvaarden, en ik koos een Raad der oudste Grooten,
Die dagelyks met my het Ryks-belang besloten.
Eene onbepaalde magt, die niet dan wil waardeerd,
Keurde ik ten vollen af voor een die 't Volk regeerd.
Zy scheen my voor den mensch, dien duizend driften storen
90[regelnummer]
In 't heilzaamste oogmerk zelf, onmoogelyk geboren,
En niet dan een misbruik, dat m' in de waereld zag
Gekweekt door boosheid, list, gevest door wreed gedrag.
Myn arbeid gaf my haast van alles ondervinding.
Ik yverde om geen zaak te aanschouwen met verblinding,
Myn vlyt drong my door al de zwarigheden heen,
Tot eindelyk dit pak my niet meer lastig scheen.
| |
[pagina 44]
| |
Toen liet de Koning my den toom des Ryks bevolen,
En koesterde onge-agt zyn lusten in 't verholen.
Hy schroomde my wel haast in zyn vertrek te zien,
100[regelnummer]
Op dat ik hem geen moeite of arbeid aan mogt biên;
En vlood my dikwyls, wyl ik nooit iets wou verrigten,
Om naderhand my niet voor hem te zien betigten,
Dan met zyn hogen wil en oordeel te verstaan,
En rekenschap voor af te geven van myn' daân.
Ik zag wel haast de vrugt van dit gedrag: En wetten,
Die 'k met der Wysen Raad kwam daag'lyks in te zetten,
Verschaften eere, ontzag, en rykdom aan 't gebied,
Meer dan 'er onder een der Vorsten was geschied.
Maar t'zaam kwam 't onweer op dat al dien glans zou doven,
110[regelnummer]
Hoe ligt men 't in 't begin gekomen was te boven.
Daar was al lang voorheen aan 't hof een Jongeling
Geweest, in 't eerst geheel niet aangezien, gering,
En in Mesolië van 't minste der geslachten
Afkomstig, snood, en vuig, en vestend zyn gedagten
Op hogen staat, bekwaam tot d'allerbooste daân,
En listig mydende om daar voor te boek te staan.
Agrammes was zyn naam. Zyn daden zult gy horen,
En hoe hy tot den val van Stavo was geboren.
| |
[pagina 45]
| |
De kunst der vleiery bezittende in den grond,
120[regelnummer]
De logen overal meêvoerende in zyn mond,
Wist hy zich in de gunst des Konings dus te dringen,
Dat, eer de zaken van myn Staatsbestelling hingen,
Die Prins hem het bewind der Ga naar voetnoot*Prasiaten gaf;
Een uitgestrekt Gebied, en koninklyke Staf.
Hier vierde hy den toom aan duizend dwaze daden;
En deê 't elendig Volk zyn gierigheid verzaden
Terwyl hem Gange zag aan 't koninklyke Hof
Verkrygen myne gunst en Stavo's hoogsten los.
Wel haast wierd dit geweld in de asgelege Landen,
130[regelnummer]
Op 't voorbeeld, nagevolgd door eereloze handen.
De Landvoogdy begon in 't uitgestrekte Ryk
Een rovery te zyn, het oorlogs-vuur gelyk,
Dat, blakend, niet gebluscht kan worden dan door tranen
En het onnozel bloed van droevige Onderdanen.
My kwam wel haast dit woest en sporeloos gedrag
Ter oren, maar ik veinsde, en om 't misbruikt gezag
Te beter te doorzien, besloot ik te vertrekken
Naar de afgelege Steên, om 't door my zelv te ontdekken.
| |
[pagina 46]
| |
Agrammes, schoon wel niet genoemd, op deze Maar
140[regelnummer]
Ontsteld, en wel te recht bezeffende 't gevaar,
Zocht in 't begin deez' tocht door veele zwarigheden
Te hinderen, maar niet vermogend te overreden
Kwam my met alle list, die moog'lyk ware, aan boord,
En bood my schatten aan om 't kwaad te zien gesmoord.
Ik schrikte om een gedrag, de vreugd der Onderzaten,
Daar elk thans op vertrouwde, op 't snoodste te verlaten,
En reisde, zuiver, met een onverwrikt besluit,
Tot vreugde van 't gemeen de Rykstads Vesten uit.
Kort na dien tyd verscheen, met grote pragt vertoning,
150[regelnummer]
Een voorwerp, daar 'k myn hoop op vestede, om den Koning
Te doen ontwaken uit zyn zorgeloos gedrag,
In hoger denkbeeld van het Koninklyk gezag.
Men had al lang getragt om zulk Eene uit te vinden,
Waar aan zo groot een Vorst in Echt zich kon verbinden,
En voor een Ryks-Princes, van d'oevers afgehaald
Van 's Acesines Vloed, zich eindelyk bepaald.
't Was Porus Dogter, 't was Melite, harer Vad'ren
Grootmoedigheid alleen vermogend te vergaad'ren:
Doorlugtig van Geboorte, en ook van Bacchus bloed,
160[regelnummer]
Maar nog doorlugtiger door gaven van 't gemoed.
| |
[pagina 47]
| |
De Koning, in 't begin, bestond my te overreden
Te toeven tot zo lang deez' huw'lyks-plegtigheden,
En Vorstelyke trouw, en feest zou zyn verrigt;
Maar niets behaagde my dan 't volgen van myn pligt.
Onweetend dat my dit daar na tot schuld zou strekken,
Besloot ik eer geluk den Volken te verwekken,
Dan, in de onzekerheid der komst van die Vorstin,
Op een onnut vermaak te vestigen myn zin.
Zy was zo ras niet in de Rykstad aangekomen,
170[regelnummer]
Of wierd behendig door Agrammes ingenomen.
Na myn vertrek veel meer dan ooit de Gunsteling
Des Konings, weetend wat van verren ommeging,
Dagt hy zich aan het Hof zo vasten band te maken,
Dat ik, voor hem bedugt, myn pogingen zou staken,
Of hy verschoning vond, voor dat zyn dwaas gedrag,
Door dit myn onderzoek, het wraakzwaard blinken zag.
Melite zag hem hoog door zynen Koning agten,
Waar door ze magt'loos wierd zich regt voor hem te wagten;
Zy zelve hield hem ook voor een' oprechten Vriend,
180[regelnummer]
En gaf geveinsde deugd 't geen ware alleen verdiend.
Hy, schrander in den Vorst ten doolweg op te leiden,
Deede ieder dag een nieuw vermaak voor hem bereiden.
| |
[pagina 48]
| |
Hy wist dat geen vergif op 't lichaam feller woed
Dan yd'le bezigheid op 't zorgeloos gemoed;
En Lethe's Poel kon hem niets beters doen verwerven
Om alle waakzaamheid daar in te doen versterven.
Ik ondertusschen, nog ten vollen niet bewust
Van 's Booswigts aard, herstelde in ieder Land de rust,
Vertreden met den voet; en 's Konings onderdanen
190[regelnummer]
Begroetten my rondom met dierb're vreugde-tranen.
Ik stelde een nieuw bewind, en zette zulken af,
Die zich tot eigenbaat bedienden van hun staf,
En, prangend het gemeen met eereloze treken,
Meest alle naar de Stad van Gange henen weken.
Agrammes magt was reeds door 't gansche Ryk bekend,
En hy zag hen met vreugd naar zyn Paleis gewend,
Om zich met hunne hulp vroegtydig te versterken,
En zyn verschoning t'zaam en mynen val te werken.
Zo ras hy dagt dat ik in 't Prasiatisch Land
200[regelnummer]
Kon zyn, steld hy te werk de kunst van zyn verstand.
Het koninklyke Paar merkte in zyn valsche trekken
Iets dat inwendig hem scheen droefheid te verwekken;
Op zeekren dag was 't oog gezwollen, het gemoed
Kwam voor ontlast te zyn door eenen tranenvloed.
| |
[pagina 49]
| |
Men vroeg hem naar de reên: Toen dorst hy dus zich uiten,
Door eer nog pligt in zyn geweten meer te stuiten:
Hoe kan een Onderdaan, aan zynen Vorst getrouw,
Gevaar verkondigen dan met een' diepen rouw?
Hoe kan hy zonder ziels ontroeringe verklaren
210[regelnummer]
't Geen ik gedwongen ben, o Prins! u te openbaren?
Niet minder treft het my, dat myn geliefde Vrind,
En tevens dien gy zelv zo tederlyk bemind,
Beschuldigingen moet in mynen mond verwekken,
En u verpligten om het wraakzwaard uit te trekken.
O Koning! 't is in 't Ryk zo stil niet als gy denkt,
Uw Broeder zelv gebruikt de magt, die gy hem schenkt,
Om op uw' ondergang een' nieuwen Troon te versten,
En wrikt der Volken trouw en pligt in uw Gewesten.
Nu schyne 't u niet vreemd dat Teuphis u verliet
220[regelnummer]
Om, onder 't Huw'lyks-feest, te zwerven door 't gebied:
Men sta niet meer verzet, hoe deez' vermaaklykheden
't Heersch-zugtige gemoed niet konden overreden.
't Verraad was al bestemd, geen uitstel kon 'er zyn:
Pas gaf men aan dien tocht den allerminsten schyn;
En had gy nog, o Vorst! geen brave Liên gevonden,
Uw hooge luister was reeds opentlyk geschonden.
| |
[pagina 50]
| |
Nog smeult het door hun zorg. Daar zyn in dit uw hof
De Landbestierders, meer dan ik op deze stof
Gevat, die, hier gevlugt uit vergelegen hoeken,
230[regelnummer]
Zich tot behoud des Ryks en 't uwe, nog verkloeken.
Waar' hunne ziele mêe bezoedeld met verraad,
Zy waren niet, als nu, geschopt uit eere en staat!
Voorts deed de Booswigt deze ontaarde Lands-verraad'ren,
Heet op hun eige wraak, in 's Konings byzyn naad'ren.
Daar vroeg men hunnen raad, en, tot myn nadeel, vond
Al ingang wat'er vloeide uit hunnen valschen mond.
Zy voegden, om den Vorst gewisser te verleijen,
Teêrhartigheid voor my by 't onbeschaamdste vleijen;
En, myn' bekwaamheid hoog verheffend', deên 't verraâd
240[regelnummer]
In tegenstelling zien als te eerelozer daad.
'tBesluit was dat m', uit vrees dat ik verscheen met troepen,
Eerst onderneemen zou my stil te rug te roepen:
'k Wierd zonder onderzoek, voor myne komst, gedoemd,
En myn Verrader wierd in myne plaats benoemd.
Thans was ik in 't Gewest der verre Prasiaten,
Verwonderd over het gedrag dier Onderzaten.
De Dwingeland gaf hen veel meer dan eene reên
Tot oproer, maar 't benaauwd en onderdrukt Gemeen
| |
[pagina 51]
| |
Kropte al zyn klagten op, vernoegde zich met zugten,
250[regelnummer]
En scheen geschonden pligt nog meer dan ramp te dugten.
Daar was geen orde, wet, geen toevlugtplaats, geen Recht,
En alles wierd naar zin der Magtigsten beslegt.
Ik hielp 't elendig Volk, en zond terstond bevelen,
Om door Agrammes dood deez wonde weêr te helen:
Maar hy, reeds aan het hoofd van 't hoge Staatsbestel,
Wist aan myn's Broeders oog te onttrekken dit bevel,
En, spottend met het geen ik magt'loos kwam bedoelen,
Besloot dien zelven dood aan my te doen gevoelen.
In 't zwaarst der bezigheid van 't staven van 't bewind,
260[regelnummer]
Verkreeg ik 't eerst berigt van Segon, mynen Vrind;
Die, schrander, iets van 't geen 'er omging wist te ontdekken,
En ried naar Gange's wal op 't spoedigst te vertrekken.
Maat ik vertoesde niet myn keur te vesten. 't Hart
Was rein, zo min door schrik als kwaad gedrag verwart:
En, onberispelyk, volvoerde ik myn' verrigting,
Versmaad'de 't onweer, dagt met regt, dat de verpligting,
Die men verschuldigd was aan myn getrouwe daân,
Zo snood een lastering wel zou te boven gaan.
't Scheen buiten dat my zo roemrugtig te gedenken,
270[regelnummer]
Hoe'k hier den volken rusten voorspoed mogte schenken,
| |
[pagina 52]
| |
Dat d'yver nog te meer ten hoogsten toppunt rees.
Alwaar ons de eere noopt, daar sterft de bleeke vrees!
Maar ach, waare ik den raad van Segon nagekomen;
De waarheid was misschien nog regt van pas vernomen,
En 't had geen nadeel aan den Volkeren verstrekt,
Maar eer door nieuwe gunst hen nieuw geluk verwekt!
Het vuur der eerste jeugd deed my dit anders vinden;
En 'k had geen denkbeeld hoe men Vorsten kan verblinden,
En 't broederlyke hart verleiden, wroet 'er Een
280[regelnummer]
Die goede trouw en pligt heeft met den voet getreên.
De Koning, vreezend' my gewapend voor de wallen
Van Gange, elk ogenblik, te zien hem overvallen,
Deed het Mesolisch Volk, ten oorlog toegerust,
Verschynen, langzaam aangevoerd langs Gange's Kust;
Waarom, (hy meer en meer verbitterd door het wagten,)
Myn kans te minder wierd om weêr naar gunst te tragten.
Toen zond hy my berigt, hoe dat Pandion 't Ryk
Ontrustte met een' togt, en, in dit ongelyk
Hem aangedaan, bad hy myn komst niet te vertragen,
290[regelnummer]
Maar aan het hoofd des heyrs de Lauwer-kroon te dragen.
Zo wekt de vleyery laaghartigheid en haat,
En plaatst de logen, als een kroon, op het Verraad!
| |
[pagina 53]
| |
Schoon reeds gewaarschouwt, dagt ik niet om deze treken,
En maakte my gereed om dit zyn leed te wreken.
Ik reisde nagt en dag, maar Gange's hoge wal
Zag my met wederom, of tevens mynen val.
Verr' dat men onderzoek geraden zoude keuren,
Mogt my zelf 't aangezicht myn's Broeders niet gebeuren.
Men dreef my, zwaar geboeid, ten duist'ren kerker in,
300[regelnummer]
En liet 'er my ten proy van een' ontroerden zin.
Ik was niet magtig zulk een wreden ramp te dragen,
Myn jong gemoed bezweek, en borst in 't vreeslyk klagen.
Ik had in 't hoog gezag my wat te veel verblyd,
En zonder magt te zyn gaf m' een ondraagb're spyt.
Ik wenschte naar den dood, dien 'k ook haast dagt te ontmoeten,
En 't sterven scheen m' alleen myn noodlot te verzoeten.
Na lange uitmarteling, verwyt maar zonder baat,
Gestortte tranen, nooit behulpzaam in dien staat,
Verwon m' een zagte slaap, en kwam myne ogen sluiten,
310[regelnummer]
En 't allereerst myn smart en ziels-gewroegen stuiten.
Geen Kerker dwingt den Geest; ik zag my, voor een tyd,
Van 't âkelige hol en ketenen bevryd.
Een Godheid, dagt me, dreef my naar de Prasiaten;
En 'k zworf door Stavo's grote en uitgestrekte Staten,
| |
[pagina 54]
| |
Gezwinder dan 't gediert dat door de dunne lugt
De klaauwen van een Gier, tuk op verderf, ontvlugt,
En, door een fellen wind geholpen in het zweven,
Onmoog'lyk voor 't gezicht is agter na te streven.
'k Bevond m' in Tamasis, een Stad niet lang geleên
320[regelnummer]
Doorreisd, daar alles my toen wond'rens-waardig scheen.
'k Had daar niet lang vertoefd, door and're vlyt gedreven,
Maar reisend wierd deez plaats ten vollen my beschreven.
De Inwoners zyn 'er meest geleerde en wyse Liên,
Gewoon om alles naar de Reden in te zien;
En Magers, diep van geest, die met Gymnosophisten
In vrindelyk geschil om 's waarheids kennis twisten.
Zy wierden my verbeeld als sprekend van een stof
Die 't onverganklyk goed, en 't waar geluk betrof.
Hier dreef my nu myn droom. Ik dagt een stem te horen
330[regelnummer]
Die my daar tot verblyf begeerde te bekoren.
Een Aangezicht scheen my te blinken, als een straal
Der Morgen-zon, in eene azuure wolk ten praal.
Zy sprak: De ware roem, de hoge Heerschappyën,
Zyn hier te zoeken, hier kan 't heerschen regt gedyën!
O Prins! ik heb een Kroon en Scepter groter dan
De Waereld! woon alhier, en leer het geen ik kan!
| |
[pagina 55]
| |
Zy zweeg, en schoot m' een toe dier goddelyke stralen,
Waar by 't geen aardsche glans vermogende is te halen,
Nog Stavo's Rykstroon, van gesteentens t'zaamgesteld,
340[regelnummer]
Nog waar de weeld'righeid de hoogmoed mêe verzeld.
De zalige invloed kwam my dus de ziel verrukken,
Dat, eer ik eenig woord was magtig uit te drukken,
Het vlugge licht verdween, de dierb're doling vlood,
En 'k zag op nieuws niet meer dan schaduw van den dood.
'k Was bezig dit gezicht voor goddelyk te keuren,
En vast gezind, mogt eens de vryheid my gebeuren,
Gehoorzaam naar die stem te leven: Tamasis
Scheen m'een ontwyk voor deez' myn bittre droeffenis;
Wanneer ik d'yz're deur des kerkers op hoor maken,
350[regelnummer]
En myn doorlugten Vrind, myn Segon, zie genaken.
Ik viel hem om den hals, en met een' tranenvloed
Ontdekte ik hem de smart van myn benaauwd gemoed.
Is 't (zeide ik) wel? of zal de dood myn rampen enden?
Maar neen! gy zyt de Man niet dien men uit zou zenden,
Indien m' iets doodelyks voor my beslooten had!
Toen sprak hy: Vlugt, o vlugt, uit deez verwarde Stad!
Wyk, want gy kunt. Verzuim geen tyd met te onderzoeken
Hoe 't my gelukt is U te redden uit deez hoeken!
| |
[pagina 56]
| |
Myn leven hangt'er aan! 't Was midden in den nagt;
360[regelnummer]
Van de eene duisternis in de andere uitgebragt,
Dêe 'k hem myn wit verstaan, snelde om 't gevaar te ontwyken,
En kwam na lange reis in 't uiterste der Ryken.
Wel haast bemerkte ik hoe de wysheid hier meer stof
Tot waar genoegen gaf dan in myn's Broeders hof;
Daar pragt nog purper vrede in 't hart der hovelingen,
Nog 's waerelds grootheid rust vermogend was te dringen.
Hier zag ik menschen, door geen magt nog goud bekoord,
In 't midden van 't gebrek door geen gebrek verstoord,
Veragtende ogen naar de weelde en heerschzugt stieren,
370[regelnummer]
En enkelyk hun geest met kennisse vercieren.
't Gelukte m' onbekend met allen om te gaan;
Een' ouden Mager dêe 'k alleen myn lot verstaan,
En hy, van zynen kant, wist my den droom te ontleden,
Dien 'k in het vreesslykst zag van myn weêr waardigheden.
Hy sprak: Myn Zoon, de stem, en 't glansryk aangezicht,
U, slapende, in het hol des Kerkers, toegerigt,
Is het doorlugtigste der wezens voor de menschen
Op 't schaduwryke Rond te vinden en te wenschen;
De Waarheid! Ieder ding bezielend, maar van aard.
380[regelnummer]
Des Lichaams ziel gelyk, met logge stof gepaard,
| |
[pagina 57]
| |
Geheel beneveld, eerst van trap tot trap te ontdekken,
En niet voor elk die slechts zyn handen uit wil strekken.
Zy praalt in 't middelpunt des denkbeelds, en men laat
Haar daar, indien men niet zo verre of verder gaat.
De Valschheid woont rondom, en leert, door haar te aanschouwen,
Haar na te bootzen, en zich mede een Ryk te bouwen;
Van groter omtrek zelf, door dien haar wyder kring
Gemakk'lykker genaakt word door den sterveling.
De Waarheid nu wees u naar deez doorlugte hoeken,
390[regelnummer]
En gaf'er u de hoop een groot gezag te zoeken.
Te regt, O Prins! Al wie haar dagelyks mag zien,
Leert op zyn eigen hart en driften te gebiên:
De ware heerschappy, die hemelwaards doed stygen!
Onsterfelyke roem! niet in een Hof te krygen,
Daar m' anderen beveeld en op zich zelv niet denkt;
Aan yd'le en dwaze pragt al zyn bedoeling schenkt,
En, zwemmende in een vloed van wezenloze schimmen,
Den Goddelyken Geest belet om hoog te klimmen.
De Mager leerde my vervolgens het verstand
400[regelnummer]
Regt te gebruiken. 'k Zag wel haast een magtig Land
Te voorschyn komen. 'k Zag my zelv. Verwarde streken,
Rondom oproerig Volk, te voren niet gebleken!
| |
[pagina 58]
| |
Ik merkte mynen Troon, en zag my waarlyk Vorst;
En wetten gingen uit die niemand schenden dorst.
Al meer en meer berigt, door deez verheven Lieden,
Verkreeg ik ware rust, en zag myn rampen vlieden.
Voorspoedig zoog ik 't beste, en 't nuttigste uit hun Leer',
En ging de dolingen van anderen te keer.
O, (zeide ik) eysch niet meer vergankelyke schatten,
410[regelnummer]
Maar een gezond begrip om alles regt te vatten!
De kennis van zich zelv is de eenige overvloed,
De wysheid is en blyft het allerhoogste goed!
De wetenschap is meer dan Scepters te waardeeren,
En blyft onwrikbaar staan daar Tronen ommekeren!
Terwyl ik dus een waar geluk te Tamasis
Geniete, en niet meer denke om 's Ryks-gestaltenis,
Verschynd op 't onverwagtst, voor myn verwonderde ogen,
Myn trouwe Segon, voor myn voeten neêrgebogen.
Ik stond in het begin ontsteld van hem te zien,
420[regelnummer]
En dagt hem ook genoopt door tegenspoed te vliên,
Maar'k wierd wel haast gewaar wat reden hem deed streven
Zo verr' van Gange's wal, en wat 'er was bedreven.
O Koninklyke Prins! (dus ving hy vrolyk aan)
Gewrooken is uw hoon, uw Broeder uit den waan
| |
[pagina 59]
| |
Gered, erkent zyn schuld, en wenscht u weer te vinden....
Is, (viel ik hem hier in) Opregtste myner Vrinden,
Agrammes dan gestraft? O neen, (begind hy weer)
En nog gelyk in gunst des Konings als wel eer.
Wat dan (hervat ik) kunt gy, waarde Segon, spreken
430[regelnummer]
Dat m' is bedagt geweest myn ongelyk te wreken,
Of dat men voorzorg had myne onschuld te doen zien,
En welk een nut denkt gy dat my nu kan geschiên
Daar ik te vreden ben? Getrouwste van de Groten,
Die voortyds met my de eere en last des Ryks genoten,
't Valt zwaar der waereld glans te vlieden in de jeugd,
En zich aan wetenschap te wyden en aan deugd;
Maar 't valt nog zwaarder die doorlugte Ziels-Vrindinnen
Te derven! kan men eens oprecht haar schoonheid minnen
En smaken, het verlies daar van is voor het hart
440[regelnummer]
Een onverdraagb're ramp, een onvertroostb're smart!
Denk niet, O Segon, dat ik, uit dit zalig leven,
Gezind ben naar gezag, of Prinssen gunst te streven!
Wel anders, (voegt hy my straks toe) verheven Vorst!
Zal 't, hoord gy myn verhaal, zich dragen in uw borst.
Het Ga naar voetnoot*Salaceensche Volk is met een groot vermogen,
Oproerig, in het Veld ten oorlog aangetogen,
| |
[pagina 60]
| |
En heeft driewerf ons heyr verslagen. Gange zugt,
En uwer Vaad'ren Troon is voor den val bedugt!
Men wagt elk ogenblik des Vyands snode benden,
450[regelnummer]
Een naare rouwkreet meld de naaderende elenden,
De Vloot, geslagen, dryft in wrakken langs de Zee,
Men hoord niet dan van ramp, aanstaand verderf, en wee.
Al deze stagen deên het Volk te zamen lopen,
En wegens uwe deugd en onschuld de ogen open.
Het overblyfzel van het Heyr, met hen gepaard,
Zwoer tot des Konings heil niet meer het oorlogs zwaard
Te trekken, zo men u niet aan hun hoofd kon zetten,
En elk herriep zich alle uw zagte en wyse wetten.
Toen beesde Stavo. 'k Wierd op zyn bevel gezogt,
460[regelnummer]
Geraadvraagd, en gebeên te spoeden met deez' togt.
Thans is het Volk gereed zich onder u te weeren,
En buiten u zal 't Ryk het onderst boven keeren!
Maar, schoon u dit niet trof, de dankbaarheid verpligt
U mede; en hoor hoe 'k uw verlossing heb verrigt.
Niet my bekoord die lof, ik volgde slechts bevelen;
De Koningin deede u door my die weldaad delen.
Melite, schoon ze wel u niet onschuldig dagt,
Mogt nogtans uwe jeugd niet zien ter dood gebragt.
| |
[pagina 61]
| |
't Grootmoedig hart geraakt door uw weêrwaardigheden,
470[regelnummer]
Deed m' in den duistren nagt in haar vertrekken treden.
Ik zwoer haar dat men nooit van opstand horen zou,
En dat ge in diepe rust aan uwen Vorst getrouw
Zoud blyven, en nam aan my voor u borg te stellen,
Zo ge ooit bestond het Ryk met oproers-vuur te kwellen.
Toen gaf ze my den ring des Konings in de hand,
En ik vermogt aldus te breken uwen band.
Hy sprak. Ik antwoord hem, tot in de ziel bewogen,
Gy zegepraald myn Vrind, ik ben in uw vermogen:
'k Besluit op 't ogenblik, ik sla niet wyder af,
480[regelnummer]
En neem in myne hand den aangeboden staf.
Grootmoedig is het schuld en misdaân te vergeven!
Ook leert men hier tot 's Volks geluk en nut te leven.
Blymoedig in den dood voor 't Vaderland te gaan,
Is een der zegerykste en grootste helden-daân!
Ras meld'de het gerugt myn naam en wedervaren,
Den dienst herroepend hier gedaan voor veele jaren:
Toen greep men het geweer. De Volken kwamen aan,
En 'k zag een groote schaare in korten voor my staan.
Al reisend wies 't getal, en 'k had een heyr te zamen
490[regelnummer]
Vol oorlogsmoed, wanneer we in 't Gangarydsche kwamen.
| |
[pagina 62]
| |
Daar hoorden wy hoe Gange alreeds belegerd was,
En daag'lyks wierd gedreigd te smoren in hare asch.
Wy spoed'den ons te meer, en zagen van de bergen
Wel haast den Rykstroon door het trouw'loos Leger tergen,
De hoge Torens om de wallen heen geschaard,
Met Volk en wapentuig tot hun bederf bezwaard,
En witte tenten die zich verre veldwaards strekten,
En hen, die van ons komst niet wisteden, bedekten.
Het ov'rige des daags verbleeven we in het Woud,
500[regelnummer]
Maar straks wanneer de Nagt wierd op het Rond aanschoud
Vertrokken wy met stilte, en de eerste morgen-uuren
Verkondigden ons komst aan Gange's hoge muuren.
Daar rees een oorlogs-kreet, zo vreess'lyk, zo verwoed,
Dat zich de gansche Stad dagt, zidderend, in bloed,
Gelyk een sterke troep van hongerige Leeuwen
Dol op een Kudde valt, en woed in 't âklig schreeuwen,
En brullende vernield, en 't knagende ingewand,
Door fellen ramp verstoord, verzaad op 't bloedig Land:
Zo rent myn Krygsvolk aan. Ik, aan het spits getogen,
510[regelnummer]
By 't eerste schemerlicht kreeg Sadrocot in de ogen,
Des vyands Hoofd, dien 'k had myn kragten toegelegt,
Maar hy volendede door 't vlugten dit gevegt.
| |
[pagina 63]
| |
My ziende op 't onverwagtst verzeld van zo veel benden,
Vond hy geen ander heil dan veldwaards zich te wenden.
Zyn ongewapend Volk, pas uit den slaap gewekt,
Wierd ondertusschen wyd en zyd op 't zand gestrekt,
En stortte 't heilloos bloed uit de eervergetene aad'ren
Dewyl ik geen genâ wou dulden voor verraad'ren.
Een ordenloze vlugt kwam d' anderen te staa.
520[regelnummer]
Ik zond hen 't grootste deel van myne benden na,
En snelde naar de Stad met de overige Mannen.
Wy vonden daar alreeds de bleeke vrees verbannen;
De straten stonden vol van juichend Volk. Elk bly,
Elk van den dood gered, begroette, en noemde my
Zyn' Vader, zynen troost, zyn heil, en zyn' behoeder,
En met deez' roep verzeld verscheen ik by myn' Broeder.
Maar het vermaak van dus met hem verzoend te zyn
Veranderde wel haast in een nog wreder pyn.
Helaas! waarom moet ik verpligt zyn iets te melden
530[regelnummer]
Dat Stavo voor altoos scheid van 't getal der Helden!
Hy bloosde op myn gezicht; in plaats van opentlyk
Van zyn bekende schuld te geven eenig blyk,
En, door grootmoedig op zich zelv' te zegepralen,
Thans een gegronden roem by 't gansche Volk te halen.
| |
[pagina 64]
| |
Een valsche schaamte gaf hem d'allerwreedste spyt,
Die sterker toenam door 't inwendige verwyt.
Hy kon niet dulden (hoe deez zege waar' te wenschen)
Dat myne trouw hem deed veragten by de menschen.
Hoewel ik uiterlyk wierd dankbaarlyk begroet,
540[regelnummer]
Ik merkte nogtans wat daar schuilde in het gemoed.
Zo zyn de Prinssen, eens door vleijery bedorven,
Haast is de erkentenis en pligt hen afgestorven;
Laf in den tegenspoed, hovaardig in 't geluk!
Dien ze onrechtvaardig eens neerdomp'len in den druk,
Word d'ergste Vyand, hoe hy zich daar na moog' tonen,
En beter is het nog hen opentlyk te honen!
Heel anders was het met Melite. Zy deed recht
Aan mynen dienst. Na 'k haar had alles uitgelegt,
Vroeg zy vergissenis, en gaf zo veel genoegen,
550[regelnummer]
Dat ik niet meer gedagt het vorig tegenzwoegen.
Thans snelde ik uit de Stad met wat 'er overschoot
Van Kielen, en ik zogt de vyandlyke Vloot.
'k Had hier niet min geluk, en zuiverde de stromen
Daar reeds de nederlaag der Land-magt was vernomen.
Maar 't is al tyd dat ik u melde, o grote Vorst,
Door wiens geheim beleid men 't oproer smeden dorst,
| |
[pagina 65]
| |
En hoe de Salaceen niet vreesde om Gange's wallen,
En 't wettig Ryks-gezag dus woedende aan te vallen:
Agrammes had al lang, door myne afwezigheid,
560[regelnummer]
Zyn eereloos gemoed met mynen dood gevleid,
En, ziende niemand meer in staat hem te evenaren,
Besloot hy door 't verraad nog hoger op te varen.
Derhalven had hy dit bestoken, en de Kroon
Zich toegedagt. Hy waande een' onbeschermden Troon,
Zo digt genaderd, ligt ter deez tyd te betreden,
En daar toe de eige magt des Konings te besteden.
Gestaâg werkte onder 't Volk de snode Sadrocot,
Door hem getrokken uit het allerlaagste lot,
Die, ziende zich in staat om eens een kans te wagen,
570[regelnummer]
Terwyl de Booswigt zich als 'sKonings Vrind zou dragen,
Deez Volkeren had in het oorlogs-veld gebrogt,
Gevierd door Bloodaards hier opzett'lyk toe gezogt.
Agrammes, door myn daad verwoeder dan te voren,
In plaats van zyn misdryf, nog niet ontdekt, te smoren,
Besloot my meer dan ooit alom te keer te gaan,
En beter overleg te kiezen in 't verraân.
De Koningin, die my moest de eenige oorzaak agten
Van 's Ryks behoud, zag hem niet aan dan met veragten.
| |
[pagina 66]
| |
Hy merkte haast hoe zy niet min dan ik den Vorst
580[regelnummer]
In zyn' verkeerden zin en gunst weêrstreven dorst;
En, wyl geen ander kon zyne euveldaân ontdekken,
Besloot hy haar in een en zelfden ramp te trekken.
Hy wist (waar rukt het goud een ruw gemoed niet heên?)
't Vertrek van deez Vorstin trouwloos te doen betreên
Door omgekogten, die, voor haar en my genomen,
Den Vorst geschonden Echt door Ons voor 't oog deên komen.
Zyn ligtgelovig Oor erinnerde zich meê,
Hoe my de Koningin wel eer ontkomen deê;
En d'argwaan, die rondom bewyzen vind en reden,
590[regelnummer]
Zag in ons vrindschap mede een schand'lyk overtreden.
Toen wierd het vonnis van den wreedsten dood geveld,
En 'k had bezweeken voor des Gunstelings geweld,
Had overmaat van vreugd zyn doelwit niet verraden.
Want, eer men my vermogt met keet'nen te beladen,
Wierd hy myn Vrind gewaar, en, schimpend, kon hy niet
Verbergen iets van 't geen 'er nieuwlings was geschied.
De trouwe Segon wist zich van hem af te maken,
En kwam my nog te pas met deeze tyding naken.
'k Ontkwam ten tweden keer in 't ingaan van den nagt,
600[regelnummer]
Maar de eerste toevlugtplaats was nu te zeer verdagt.
| |
[pagina 67]
| |
'k Vlood naar een and'ren kant, alleen, door ruwe hoeken,
Om op de Kust een Kiel tot myn behoud te zoeken.
Maar eer de gulde Zon zich hief uit de Ooster-zeên
Begaf my myne kragt: 'k viel afgemarteld heen;
En een zeer diepe slaap kwam my verligting bieden,
Tot lang na dat het licht de schaduwen deed vlieden.
Toen zag ik van 't gebergt den wyden Oceaan
Regt uit, en naast myn zyde een dik geboomte staan,
Daar 't vlieten eener beek, met kronkelende stromen,
610[regelnummer]
My nodigde om het heetst der middag-zon te ontkomen.
Terwyl ik nederzat in diepe droeffenis,
Kwam my de vroeger Tyd, en 't dierbaar Tamasis,
Weêr in den zin, en deed ten klaarsten my bezeffen
Hoe wel de Magers 't waar geluk en vrede treffen.
Nog, (zeide ik) leven zy met ongestoorde rust,
Terwyl ik, zonder schuld, myn Vaderlyke Kust
Moet vlugten, en de dood zie voor myne ogen blaken.
Ik, die zo zeegeryk 't Paleis weêr kwam genaken!
Fluks rolde een and're smart in myn' ontstoken zin:
620[regelnummer]
Ik dagt om 't naad'rend lot der groote Koningin:
Zo deugdzaam, en zo snood belasterd: Thans, in 't midden
Der tranen, magteloos den Koning te verbidden!
| |
[pagina 68]
| |
O, (dagt ik) ware ik nu by Porus, wat vermaak
Dien Prins berigt te doen der waarheid dezer zaak!
Ten minsten kon ik dan hare onschuld doen geblyken,
En melden op wat wyz' men handeld in deez Ryken.
Lang zat ik dus verrukt, en wierde ook meer bedugt
De Kust te naderen, misschien om myne vlugt
Bezet, en ik besloot de duisternis te wagten,
630[regelnummer]
Om, onbekender, myne ontkoming te betragten.
Ik ried niet mis. De Zon blonk in de Wester-zee,
Wanneer een Herder, niet verzeld dan van zyn Vee,
Verscheen: reeds grys. Hy stond; en vestede zyne ogen
Op my zeer langen tyd, en eindelyk bewogen
Door 't dodelyk gelaat, sprak hy: Gy zyt misschien
De Man, dien men belet uit dit gebied te vliên.
Rampzaal'ge sterveling! gy zyt zo wel beschreven
Dat m' u niet missen kan waar dat ge heen moogt streven.
Wat is toch uw misdryf? Wat spoorde uw driften aan
640[regelnummer]
Om 's Hemels wil, of wet van Vorsten te versmaân?
My dus erkent te zien deed my het hart bezwyken;
Ach, (zeide ik) geene schuld nog misdaad doed my wyken
Naar dit verlaten strand. Verraad heeft my verdrukt,
En uit den hoogsten roem in dezen staat gerukt.
| |
[pagina 69]
| |
O, kunt gy m' een ontwyk in myne rampen wyzen,
Gewis gy zult ze niet verstaan dan met afgryzen!
Of zoud gy my, met dit uw agtbaar gryze hoofd,
Ook haten zonder reên? en my, van hulp beroofd,
En in uw handen, door onnut verraad doen sneven?
650[regelnummer]
Ras valt m' in boosheid; maar 't verwyt zal eeuwig leven!
De Gryzaard antwoord straks: De Hemel hoede my
Dat ik onschuldigen ooit ten verderve zy!
Ik leerde ook voortyds 't goede, al waar men 't vind, te pryzen:
Maar overzeesche vlugt is u niet aan te wyzen.
De kusten zyn bezet met Krygsvolk. Kies het woud.
Dit bosch is uitgestrekt, en niet zo ras doorschoud;
My wel bekend, en zo vol digt bewassen hoeken,
Dat m' yd'lyk zou bestaan u daar in op te zoeken.
Straks treên wy dieper in, en kiezen 'er een oord
660[regelnummer]
Daar 't ruisschen eener beek alleen de rust verstoord:
Wy bouwden 'er een hut, en hy, getrouw gebleven,
Ontdekte nooit daar na 't geheim van dit myn leven.
Ik zond van tyd tot tyd hem naar myn trouwen Vrind,
Die, schoon hy niet meer ware in eenig Ryks-bewind,
My nogtans alles wat 'er voorviel deede ontdekken,
En hy verstoutte zich eens naar my toe te trekken.
| |
[pagina 70]
| |
Hy kwam in stillen nagt, en bleef den ganschen dag,
Tot dat men weêr de Zon in 't pekel duiken zag.
Hy deed van stonden aan my met verwond'ring horen,
670[regelnummer]
Hoe dat ik overal geschat wierd voor verloren;
En een mishandeld Lyk, gevonden in een woud,
Niet lang na myne vlugt, voor my was aangeschoud:
Hoe d'uitvaart daar van reeds met veele plegtigheden
Verrigt was, en hoe 't volk Agrammes daar met reden
Als d'oorzaak van verdagt, en rouw bedreven had;
En hoe 'k nog borger-min ontmoetede in de Stad.
Hy meld'de hoe de Vorst zich meer dan ooit liet stieren
Door 't geen Agrammes wist bedrieg'lyk te vercieren;
En hoe Melite, ofschoon haar niemand helpen kon,
680[regelnummer]
Nogtans 't vooroordeel van de Volkeren verwon.
De zwakke Vorst alleen volhard'de in 't kwaad vermoeden,
En niets had deez Vorstin voor straffe kunnen hoeden,
Indien de vrees voor kryg die niet had wederstaan.
Want Porus, horend wat men voornam te begaan,
Liet dreigen dat men fluks zyne oorlogsmagt zou voelen;
Het geen Agrammes zich wel wagtte te bedoelen.
Hy zwoegde om hoger wit dan buitenlandschen stryd,
Geheel om zyn verraad bezorgd in dezen tyd.
| |
[pagina 71]
| |
Het overig des daags versleten wy met tranen,
690[regelnummer]
Te regt gestort voor zo veel waardige Onderdanen;
En dies te meer, om dat het nooit weêr zou geschiên,
Nog ons zyn toegestaan elkanderen te zien.
Die groote en wyse Man, myn Vader, en behoeder,
Wierd, om dat hy my had gewaarschuwd voor myn' Broeder,
En nooit de pligten van ons naauw verbond gestoord,
Op 's Gunstelings bevel, in 't heimelyk vermoord.
Ik voelde dezen slag nog dieper dan myn eigen,
En schrikte om 't geen den Troon van myn geslacht kwam dreigen.
Maar eind'lyk wierd ik zelf myne eenzaamheid gewoon,
700[regelnummer]
En de onschuld gaf my rust, en ongeveinsder loon
Dan menschen dankbaarheid. Een vlekkeloos geweten
Kan ligt alle aardsch geluk voorby zien, en vergeten!
'k Verwonder my (viel hier de Taprobaansche Vorst
In Teuphis reden) hoe gy nog niet vlugten dorst?
Gy had in myn gebied, had ge u daar heen begeven,
In vrede, en veiligheid, en hoogheid kunnen leven.
Wat Vorst, u kennend, had met ziels-geneugte u niet
Doen delen in 't gezag, vercierend zyn gebied!
De Wysgeer antwoord hem: Doorlugte en grote Koning!
710[regelnummer]
Een onverwrikb're pligt weêrhield m' in deze woning.
| |
[pagina 72]
| |
Want schoon ik geen geweld meer schroomde aan Gange's Kust,
Hoe ligt had ik uw Ryk met oorlogs-vuur ontrust?
Had ooit Agrammes my geduld in uwe Staten,
My, dien hy wel te regt moest om zyn doelwit haten?
Ik had de lust tot hoog gezag al overheerd,
En schrikte om iets te doen dat vrede in bloed verkeerd.
Gy zyt alleen genoeg om groote Heerschappyën
Te stieren: 'k had u niet ten goeden kunnen dyën,
'k Had slechts een steen geweest des aanstoots. Beter was
720[regelnummer]
Het afgelegen Bosch uw Volkeren te pas.
Agrammes, door den dood van Segon zegepralend,
En daag'lyks meer en meer ontzag en magt behalend,
Kon eindelyk geheel niet dulden dat zyn Vorst,
Schoon slechts in 't uiterlyk, hem nog gebieden dorst:
Derhalven dagt hy nu den laatsten kans te wagen,
En liet uit 's Konings naam het Volk ten oorlog dagen.
't Voorwendzel was, hoe dat een Vorst uit Griekenland,
Die reeds veel Volken had ontrust en overmand,
En zelf het oud gezag der Persen en der Meden,
730[regelnummer]
Door ongehoorde daân, had met den voet getreden,
Nog verder drong, en nu zeer digt by Porus Land,
Al wat hem tegenstond, met fellen oorlogs-brand
| |
[pagina 73]
| |
Verwoestte. Hierom zoude een heyr der Onderzaten
Gezonden worden naar die nieuws-gedreigde Staten:
Als mede op dat die Prins, door dezen dienst, te min
Gestoord mogt wezen om den hoon der Koningin.
't Mesolisch Volk, vereend met dat der Salacenen,
Zag m' op geheim bevel by Gange 't eerst verschenen,
Verzeld van Sadrocot: Daar wel verholen by,
740[regelnummer]
Dog reeds benoemd ten hoofd van hunne heerschappy.
Agrammes deê dit heyr, om zich te meer te dekken,
Des morgens, vaardig op zyn wenk, de Stad in trekken,
En toen 't in orde stond, ging hy den Koning biên,
Om hunne ervarenheid in 't krygs-gedrag te zien.
Zo ras die Prins verscheen vernam hy voor de Benden
Den boozen Sadrocot, die niets scheen aan te wenden
Tot zyn beveiliging. De Vorst, verwonderd hem,
Voorheen ontvlugt, te zien, gaf met een strenge stem
Bevel, hem zynen loon en straf te doen ontmoeten.
750[regelnummer]
Maar 't Vloekgespan, dat hem niet meer als Vorst zou groeten,
Ontwarde fluks den knoop. De Koning zag 't verraad
Gewapend voor zich staan. Hy greep naar 't zwaard. Te laat!
Agrammes had het zyne al uit de scheê getrokken,
En nu, door eerbied, dank, nog ouden pligt verschrokken,
| |
[pagina 74]
| |
Valt schielyk op hem aan met helschen gruwel-moed,
En treft hem in het hoofd. Het Koninklyke bloed
Verft Gange's straat. Hy valt ter aarde neêr, en 't leven
Vlugt even ras. Het zein was met dien slag gegeven.
De moord begind. Daar ryst een ysselyk geluid
760[regelnummer]
Van het Verraders-Rot. De wraak barst alzins uit.
Agrammes zelv, gelyk een Tyger, dien het woeden
Uit razerny gevalt, en niet om zich te voeden,
Rent dol voor aan: ontziet nog kunn', nog ouderdom,
Nog kindsheid, maar vernield al wat 'er zich rondom
Vertoond, en trapt met vreugd in 't bloed, dat op de straten
Uit de aad'ren vloeid van trouwe en waardige onderzaten.
Het Koninklyk Paleis word haast dien ramp gewaar:
Prins Friso, d'oudste van drie Zonen, Diocaar,
Myn's waarden Segons Zoon, en and're Jongelingen
770[regelnummer]
Der Grootsten van het Ryk, gaan straks de Stad in dringen:
Maar 't overtal had daar een eind van hen gemaakt;
Toen rukten ze den Prins, die thans uw' Troon genaakt,
Uit het gedrang, daar hy, verwoed, den dood wou wreken
Zyn's Vaders; en naar 't Hof begeerend' door te breken,
Om voor Melite's oog te sterven, staat een drom
Van Spiessen daar alreê van alle kanten om.
| |
[pagina 75]
| |
Zy vrezen hun te kleen getal te zien omringen,
En merken uit de Stad de vlam ten hemel dringen;
Ze ontvlugten met den Prins, in weêrwil van zyn' moed,
780[regelnummer]
Zy treffen 't Woud dat my voorhenen had behoed,
En heeft men ons vervolgd, (wat kan men anders denken?)
De Hemel wilde ons een gelukkige uitkomst schenken!
Zie daar, o Koning! hoe de Troon is omgekeerd,
De Scepter weg-gerukt, de Wetten overheerd,
Daar een en vyftig meer dan honderd grote Vorsten,
Van Vader Bacchus af, de Ryks-bestiering torsten!
Zie daar, hoe dat hy valt, die duld dat op den Troon
788[regelnummer]
De Logen, als een Slang, zich kronkele om zyn Kroon!
Einde van het Tweede Boek. |
|