Vaarwel gele schrijver

[p. 54]

Wandeling

Ik duw je tot op de oever.
Daar zeg jij: Dag Kleine Nete.
Elke dag een beetje droever,
de zomer is bijna versleten.

Ik duw je tot aan de Elzenweide.
Daar zeg jij: Dag Brabander.
We slikken iets weg. Geen van beiden
ziet de weemoed van de ander.

De weg terug is er een van zwijgen,
herinneringen opgewold aan wilgetwijgen.
De zon schetst mij log boven jou

uit. Ik geef je mijn jas. Je hebt kou.
En zo verwijderen wij ons weer van het doel,
ik op sandalen, jij in je rolstoel.