Een regen van rozeblaadjes

[p. 127]

30.

Toen ze in de refter aangeland waren, haalde pater Willem uit een nis een bokaal met jenever op morellen te voorschijn, nog een geschenk van een oude wielerglorie die in ‘Arcadia’ een ontwenningskuur gedaan had, naar hij zei. De drank was uitermate zoet, maar Hannes en Jasmine kikkerden er toch duidelijk van op. Hannes verwoordde de algemene bezorgdheid toen hij zei: ‘Over twintig minuten komt de kommandant hier met al zijn rijkswachters binnengevallen, vermoed ik. Ik denk dat het beter is dat ik vertrek. Ten slotte heb ik bereikt wat ik wilde. Het heeft geen zin dat ik jullie nog meer last berokken...’

Pater Willem knikte instemmend. ‘En Jasmine moet zich verbergen,’ zei hij.

Jasmine huiverde zichtbaar. ‘Rijd jij naar huis?’ richtte ze zich tot Hannes.

Hannes schuddekopte. ‘Ik ben een reisgids voor de Kempen aan het schrijven. Oorspronkelijk was ik van zins samen met mijn zoon de vijf bestaande toeristische autoroutes te verkennen. Ik heb nog een week vakantie... En nu, dat denk ik toch, kan ik die tochten wel aan.’

Jasmine keek hem smekend aan. ‘Mag ik niet met je mee?’ ‘Natuurlijk!’ zei Hannes entoesiast.

‘Mooi zo!’ viel pater Willem hem glunderend bij.

Hannes haalde opgelucht adem. ‘Dan denk ik dat we niet snel genoeg onze valiezen kunnen pakken!’

Vijf minuten later legden ze hun valiezen in de bagageruimte van de volvo op het verlaten binnenplein. Hannes keek ongerust om zich heen. ‘Waar is iedereen? We moeten hen nog bedanken. En ik wil ook betalen...’

Jasmine glimlachte fijntjes, terwijl ze instapte. ‘Ik denk dat ik het weet...’

‘Hoe bedoel je?’ Hannes kroop achter het stuur en klaksoneerde.

Weer glimlachte Jasmine. ‘Vertrek maar.’

[p. 128]

Hij startte de wagen en reed traag naar de uitgang. En plotseling zag hij hen allemaal, pater Willem, broeder Joost en de studenten: ze vormden een soort van erehaag. Hannes stopte en wilde het portier openen, maar Jasmine zei: ‘Niet doen! Ze weten dat wij hen dankbaar zijn. En... ik wil niet beginnen te schreien, nu niet.’

Langzaam reed Hannes verder. En toen... begonnen zijn vrienden, de beste die hij ooit gekend had, gele en rode en roze en witte bloemblaadjes over de wagen te gooien... Duizenden rozeblaadjes dwarrelden langs de ruiten... Het was een regen van rozeblaadjes. En door die regen draaide Hannes de weg op, de lange weg die naar de Kempense bossen en de zon pijlde. In een flits nog zag hij de schandpaal, én de kelner Norbert op het terras van ‘De Vlierboom’. Hannes stak zijn hand op, en de kelner deed het ook. In de achteruitkijkspiegel zag hij zeven wuivende mensen in het midden van de weg staan. Hij keek tersluiks naar Jasmine: dikke tranen rolden over haar wangen. ‘Arcadië is overal waar de mensen goed zijn voor elkaar,’ zei hij, hees van ontroering. ‘We kunnen pater Willem en zijn vrienden geen grotere dienst bewijzen dan door deze boodschap uit te dragen. En telkens als we aan de doeltreffendheid ervan twijfelen, kunnen we hier weer terecht om ons te laten overtuigen... Het is een geruststellende gedachte dat je ergens tenminste altijd welkom bent.’

Jasmine knikte, en bleef maar knikken. ‘Ik ben blij dat ik jou heb leren kennen,’ fluisterde ze.

Grobbendonk, 18 juni 1984