Het koekoeksspog

[p. 38]

Sonnet geschreven nadat ik vloekend in een tot villagrond veroordeelde weide gespuwd had

In de wilde weit of op de kraaiebloemen
Brobbelt het schuimbeestje zijn blazen
Om redenen die niemand kan noemen
De runderen lopen opzij bij het grazen

Oude dichters dachten aan watertandende koekoeken
Aan lenteschuim of kikkers die spuwden
In deze naamgeving loop ik te zoeken
Naar oorzaken waarom alles verruwde

Of tot wetenschap en dooddoeners ontaardde
Biologisch scheikundig staal zonder waarde
Een geleerde afschuw voor wilde gedachtensprongen

En goden en dichters die opzien baarden
Terwijl de kanker brobbelt in hun longen
Lachen de mensen zich dood om wat de ouden

zongen.