De heksenvlecht

[p. 32]

Riddergedicht

Elke dag aan een hoek van een weide
bij de Nete heb ik een rendez-vous,
in een golving van vuurrode spieren
komt daar een paard naar me toe.

Hee, oude knol! zeg ik dan ontroerd.
Hij fronselt de lippen, de tanden zijn vergeeld,
maar in zijn wereldomvattende ogen
vallen oeroude sterren uit hun beeld.

De prikkeldraad en ook wel het fatsoen
verhinderen ons een stel te zijn als toen
ridder en paard samen ten strijde togen.

Ach, ik heb geen vijand meer, ik word oud.
Ik ben al meer dan tevreden met het goud
in een paar atemporele paardeogen.