Mijn benul

[p. 98]

Het vieze hondje

Het bekende troepje kinderen was al een hele tijd, een uur of misschien wel twee uur, in het parkje voor mijn deur bezig geweest met een klein langharig hondje. Het volgde hun overal als ze om het grote grasveld gingen of in de bosjes. Een toelopertje of aanlopertje of hoe heet dat. Maar nu kregen ze genoeg van het spelletje en wilden het hondje kwijt. Ze bonsden daarom op mijn deur en klepperden in de brievenbus: ik moest nu maar verder voor het beestje zorgen, ik moest het maar aannemen als mijn hondje, dan konden zij er altijd weer mee spelen als ze weer zin hadden. Heel eenvoudig. Maar voor mij als alleenwonend persoon niet zo eenvoudig.

Hoewel ik erg op honden gesteld ben heb ik mij beslist voorgenomen nooit meer een hond te nemen, om zo'n dier niet meer achter in de rugzak op de motor met kop en schouders hoog in de wind, of in de trein - vol kaartje -, in hotels - waar het mocht -, te hoeven mee te nemen, of bij kennissen onder te brengen die het de hele dag in de kelder zetten, of in een asyl waar het de hele dag blaft. Ik weerde hun aanbod danook met grote beslistheid af. Het hondje moest naar zijn eigen huis waar het hoorde, ik zou hun er wel van verlossen en het, voor zijn eigen bestwil, naar huis jagen. Dat werd dan maar geaccepteerd. Ik zei nog: het is helemaal geen vies hondje, geen zwervertje, het is heel goed verzorgd (ik had mijn bril niet op). ‘Goed verzorgd...? maar hij stinkt...’ zei een van de jongetjes verbaasd, alsof hij weer eens getuige was van een onverwacht kunststuk uit de volwassenenwereld, nu op het gebied van de

[p. 99]

logica. Ik dacht echt dat het hondje verdwaald of weggelopen was en het best geholpen kon worden door het weg te jagen. Ik ging daartoe, met de stoet jongetjes, en het hondje trouw volgend, door het parkje tot aan de spoorlijn. Ik zei de jongens geen stap op de spoorbaan te doen en lokte het diertje over de lijn. Maar toen ik terug ging, kwam het beestje ook weer mee al sprak ik het nog zo streng toe. Ik gooide zelfs met een steen naast het beestje om het af te schrikken. Het ging toen meewarig achterover liggen. Ik had een lang dun stokje in mijn hand, een zwiems zeiden ze vroeger in Brabant. Daarmee gaf ik het een paar flinke klappen op de naar boven gekeerde pens, niet wreed echt niet, maar toch zo dat hij het voelde. Er steeg een koor van medelijden en verontwaardiging op uit de edele jongetjes: ik mocht het hondje wel wegjagen, ‘maar niet zo’. Ja, maar anders ging het niet. Het hondje had het nu begrepen en het liep op het paadje westwaarts. Wat later, toen ik daar nog in de buurt was, zag ik het over hetzelfde paadje oostwaarts voorbij komen met een kennelijk doel voor ogen. Hij, het was een zij ocharm, had dus de oriëntatie naar huis hervonden.

Diezelfde dag en de dag daarna liet mij het beeld van het hondje - ik had later gezien dat het een kale schurftplek voor op de borst had of misschien is dat geen schurft je schijnt het met afkookselwater van aardappelen spoedig te kunnen genezen hoorde ik onlangs - niet los, en de stemmen: ‘niet zó’. Het moest toch wel een zwervertje geweest zijn want het stonk zo zeiden ze, en die plek. Als ik het weer zag zou ik het opnemen. Het was ook al oud-achtig. Ik zou er dan mee optrekken. Eerst goed wassen, goed eten geven, en bij mij in 's hemelsnaam maar een liefdevol home geven voor haar oude dag. Ik keek al uit elke dag of ik het misschien zou zien, maar het kwam na-

[p. 100]

tuurlijk niet meer. Toen, enkele dagen of een week daarna, was het er weer! En wel vlak tegen mijn huisje aan in een kuiltje op het natte grasstrookje. Terwijl ik het nog wel geslagen had met die lange twijg en er een steen naast gemikt had. Ik ging naar haar toe en aaide het, haar als het ware kenbaar makend dat ik voor haar zorgen zou. Maar daar kwamen net weer enige van die jongetjes mij vragen of ik hun vliegtuigje uit de boom wilde halen. Ik zei dat ik dat wel even wilde doen (ze hadden het hondje niet gezien, ik zei maar niets), het hondje lag daar toch veilig aanvaard en wel.

En nu komt het drama, het ongeluk, smartelijk voor het hondje ach en nog voor mij.

Ik wist ergens, om het vliegtuigje uit de boom te krijgen, een hele lange stok liggen, bijna een heel boomstammetje. Ik ging die halen en sloeg al gauw het vliegtuigje uit de boom. Ik bracht de lange stam weer weg waar hij gelegen had, niet eens kijkend naar het hondje, vertrouwend dat zij volledig begrepen had dat ze voortaan mocht blijven en dat ik dadelijk naar haar terug zou komen. Toen ik kwam was het weg... en of ik al zocht, de hele buurt af, de politie opgebeld, de dierenbescherming in de dichtstbijzijnde grote plaats, het heeft zich nooit meer vertoond. Die kinderen zeiden mij: ze hadden, toen ik die stok ging wegbrengen, een soort poes zien wegsluipen met gebogen hoofd die richting - westwaarts - op. Ik zei: dat was geen poes, dat was dat hondje. Toen het mij met díe reuzestok had bezig gezien en later terugkomen in haar richting, had het natuurlijk gedacht: deze keer krijg ik zó verschrikkelijk op mijn buik, met zó'n lange stok...

Huilt u ook?