Veerstraat

[p. 40]

Boshotel

1

Onbekenden op de verzwegen
autowegen rondom het boshotel
beheersen me; al zijn onze reizen

altijd gedeelde, nooit geheel de onze,
met zoveel snelverkeer ben ik
mezelf niet meer. Had ik

naar Schaffhausen moeten gaan?
Even hoor ik hem vallen, samenballend
zijn breedte en hoogte, maar auto's

worden nooit druppels in een waterval,
ze behoren tot een andere rivier. Wat dreef
me naar geluid dat geluid overstemt?

[p. 41]

2

Met mijn ogen dicht lig ik
in het gras en zie een vrouw.
Ze vlakt af tot ze duister wordt

een suizing wordt en daar
klinkt haar voormalig koor.
Blij zingt ze mee, is gelijktijdig

luisteraar tot nieuwe zangers haar
overgroeien. Als die vervagen en ik
gewaarword dat ik het ben, zweven

mijn ogen open en lig ik in de wei
bij het boshotel; zojuist nog een stilleven
ben ik alweer overschreven door snelverkeer.

[p. 42]

3

Na de avondthee verlaat ik gang drie,
kamer twee om te wandelen.
Het is minder heet, niets is voorgoed.

Ik volg de gele route en kom
langs een wei, omrasterd zoals ik -
met mijn spinsels als de palen waaraan

een draad hangt van gestaag vervoer.
Ik loop over de hei, langs verscholen
bungalows in het bos, kruis een sloot;

hoe verder hoe vager de auto's, niet meer
als snelverkeer dat stoort, maar wind
of water of een aangehouden slotakkoord.