Veerstraat

[p. 12]

Zijdelings het poëziefestival

Ze kan heel weinig, maar als zij binnenrijdt
verandert de zaal. Plotseling luister je slordig
naar de gedichten die worden voorgelezen.

Je gaat na of je haar naam nog weet.
Je hebt onthouden:
het hulpmiddel
dat het hulpmiddel nauwelijks geluid maakt
dat het hulpmiddel met een vinger te bedienen is
hoe zij erin zit.

Jij die ik liever geen ik noem
hebt haar naam niet onthouden en
dat ze gaat waarheen ze wil
wel ziet hoe het loopt
en houdt van (bijvoorbeeld gedichten of koffie).

Verwaarloosde woorden vallen
uit hun gedichten en dat je wat mist
vergroot je onzekerheid en je paniek
(zoals: moet je haar negeren of moet je juist
koffie voor haar halen, maar hoe moet ze die dan drinken?)

Als je dan eindelijk de kracht vergaart
om haar te begroeten, zie je dat ze volledig opgaat
in de poëzie, zich van geen gedicht de woorden laat ontglippen
(in tegenstelling tot iemand anders hier aanwezig)
en net als iedereen op zoek is naar de volmaakte zin
al kan ze die niet opschrijven of uitspreken, maar wie wel.