Ramon en Rinaldo

[p. 1]

[Ramon en Rinaldo]

Ramon en Rinaldo zijn twee vrienden. Zij zijn zeven jaren jong.

Vandaag is het zaterdag, er is geen school. Ramon komt al vroeg bij het huis van Rinaldo en klopt ongeduldig aan. Moeder Norma doet de deur open en lacht Ramon vriendelijk toe.

‘Dag Ramon. Kom maar binnen. Rinaldo mag zo naar buiten. Hij moet eerst nog even zijn kamer opruimen.’

Ramon groet netjes terug, maar moet stiekempjes lachen om het uiterlijk van deze anders altjid zo keurig geklede mevrouw. Door de week ziet hij haar elke dag in mooie kleren en glanzende haren naar het werk gaan.

Nu heeft ze een doek om haar hoofd en een deel van het haar steekt er verward onderuit. Om haar lichaam heeft zij een gekleurde doek gebonden met en stevige knoop erin om het op z'n plaats te houden.

Rinaldo zegt altijd dat zijn moeder de liefste en de mooiste vrouw van de wereld is... behalve op de zaterdag.

Op zaterdag krijgt zij een schoonmaak manie en is zij druk bezig met opruimen, afstoffen, kleren wassen en dweilen. Dan ziet zij eruit zoals nu, een beetje slordig, maar toch nog lief.

Ramon loopt haastig door naar de kamer van Rinaldo. Er is maar één gedachte in zijn hoofd... wegwezen! Want vorige week toen hij kwam

[p. 2]

[p. 3]

spelen werden ze door deze werklustige vrouw opgescheept met het werk van zakken vuil en andere rommel naar het achtererf sjouwen.

Rinaldo is bijna klaar met zijn werk. Hij heeft zijn bed al opgemaakt. Zijn kleren zijn zo goed als hij het kan in de kast geregeld. Wat nog netjes gevouwen is schuift hij naar voren. De rest wordt voor het gemak daar achter verborgen. Daarvoor krijgt hij morgen zeker op z'n donder. Ramon helpt hem gauw het rond-slingerende speelgoed op te bergen in de grote houten kist die speciaal daarvoor is gemaakt.

Zie-zo dat is gedaan. Ze kunnen ervandoor.

Ramon woont aan de overkant van Rinaldo. Het is heel rustig bij hun in de straat. De twee vrienden willen de straat oversteken. Zij kijken eerst naar links en dan naar rechts en daarna nog eens naar links. Als er geen verkeer aankomt rennen zij gauw de straat over.

Achter op het erf van Ramon beginnen zij aan een spelletje voetbal. Ramon heeft een stevige WK voetbal. Hij heeft het gekregen van winkel Fernandes met de coca-cola doppen die hij speciaal daarvoor tijdens de WK had gespaard en ingeruild. Wat was dat een spannende tijd.

Het is heel erg warm en de jongens worden al snel moe van het spelen. Zij zetten de voetbal in het

[p. 4]

[p. 5]

berghok en rennen om het hardst naar het lege perceel naast het huis. Daar staat een grote manja boom. Zo behendig als twee kleine aapjes klauteren zij in de boom en wedden wie er het hoogste kan komen. Zij zitten daar knusjes verborgen tussen de grote takken en bladeren en smullen van de manja's die zij plukken. De gele vrucht is rijp en sappig en smaakt heel erg lekker. Het sap druipt langs mond en kin omlaag en draden van het vrucht-vlees blijven tussen de tanden vastzitten. Dat vinden zij helemaal niet vervelend. Dat is juist het lekkere van een manja eten.

De grote takken van de boom hebben een grote schaduw-boog om de jongens gevormd. Maar, de zon schijnt nu niet meer. De lucht is bewolkt en het wordt een beetje donker. De vrienden hebben er geen erg in. Zij genieten van hun plekje en hebben het druk met hun gebabbel en plannen smeden.

Plotseling worden zij opgeschrikt door een luid geroffel.

‘Jeeeeetje...!’ roept Rinaldo met grote ogen van schrik.

Ramon lacht hem uit en zegt: ‘Bangerik, doe niet zo gek, het is maar een beetje donder.’

Rinaldo steekt zijn tong naar hem uit. ‘Dat weet ik echt ook wel.’ Allebei turen zij door de bladeren en takken omhoog. Ja hoor, daar had je het al, grote druppels vallen uit de hemel.

[p. 6]

[p. 7]

De regen stroomt naar beneden en valt overal op en om hen heen. De takken bieden geen bescherming meer. Het regen-water sijpelt tussen alles door.

Ramon kijkt ernaar met vrolijk schitterende ogen.

‘Hé, Rinaldo, ik heb een goed idee. We zijn nu toch al nat, dus kunnen we net zo goed in de regen blijven spelen.’

Hij zakt uit de boom en springt van de laagste tak overmoedig neer. Lachend valt hij op de grond. Hij keert zich om en tilt zijn gezicht naar de regen. Hij doet moeite zijn ogen open te houden, maar zijn oogleden blijven knipperen tegen de regen. De regen stroomt langs zijn wangen omlaag. Hij likt een paar druppels op met zijn tong. Zijn kleren worden helemaal doorweekt.

Hij kijkt Ramon uitdagend aan.

‘Hah,’ zegt Rinaldo, ‘wat jij kan, dat kan ik ook.’

Rinaldo springt van een hogere tak uit de boom naar beneden. Hij lacht triomferend als hij neerkomt, stevig en vast op zijn benen.

Ramon kijkt hem bewonderend aan. Zijn hand komt omhoog voor een gemoedelijke ‘high-five’. Hun twee hand-palmen kletsen vriend-schappelijk tegen elkaar.

Zij rennen door de regen en dwars door elke plas.

Het wordt een modderig gespat. Van kop tot teen zijn ze vuil en door en door nat. Zij hebben het niet warm

[p. 8]

[p. 9]

meer en spelen vol genot en vertier in het regen plezier.

Totdat de regen net zo plotseling als het gekomen is weer stopt. De vrienden kijken elkaar teleurgesteld aan. De regenpret is afgelopen. De zon straalt nu warm op hen neer.

Ramon kijkt omhoog naar de wederom vrolijk schitterende zon.

‘Oh, kijk eens, Rinaldo. Kijk eens wat mooi. Daar is een grote regenboog.’

Rinaldo kijkt vol ontzag naar het effect van deze wonderlijke kleuren-pracht.

Het doet hem denken aan de kleuren van de raven die hij heeft gezien toen hij bij zijn oom in Coronie op vakantie was. De raven hadden zulke mooie lange veren in de kleuren blauw, groen, geel en rood.

Rinaldo zucht bij het terugdenken aan de prettige vakantie bij zijn neef en nicht.

Hij wordt wakker geschud uit zijn gedachten door het ongeduldig geroep van Ramon die enkele meters verder op hem staat te wachten.

Ramon wil gauw naar huis om zijn moeder op de regenboog te wijzen. Misschien kan zij later een gedicht erover schrijven. Zijn moeder houdt van schrijven en verhaaltjes vertellen. Hij geniet er ontzettend van, zo 's avond met haar geknuffeld op de bank.

[p. 10]

[p. 11]

Rinaldo rent achter hem aan naar huis. Zij maken de deur open ... maar worden een dwingende halt toe geroepen.

Oeps! Druipend en modderig blijven ze staan.

De moeder van Ramon kijkt hen fronsend aan.

‘Oh, jongens, jongens, wat hebben jullie toch gedaan? Blijf daar niet met die natte, vuile kleren staan.’

‘Mama... mama... wacht eens even! Weet je wat ik heb gezien? Kijk daar naar buiten! Is het niet de allermooiste regenboog?’

‘Ja-ja, ik zie het ook,’ zegt zijn moeder lachend, al kijkt ze toch nog boos. Zij schudt haar hoofd en klikt vermanend met haar tong over de natte poel die zich op haar schone vloer vormt.

‘Lopen jullie gauw door naar de badkamer en trek die natte kleren uit. Goeie genade, er is zelfs modder in jullie haren. Schrobben jullie je helemaal schoon met zeep en shampoo. Pak die grote was-teil en spoel die vuile kleren ook even uit. Zo kunnen ze niet in de wasmachine.’

De jongens vinden dat best, giechelend gaan ze op weg. Dat wordt nog lekker even stoeien met zeep, water en teil!

Wat is het gezellig om beste-vrienden te zijn.