Osiris

[p. 15]

[II]

Met het puntje van zijn tong tussen zijn lippen geperst, richt Osiris zijn concentratie op het schoppen van de bal. En rent daarna vol energie, ietwat stuntelig over het grasveld achter de rollende voetbal aan.

Net als andere jongetjes van negen jaar geniet hij van het buiten zijn. Hij houdt van rennen en springen, voetballen, tuimelen, djoel, schuiltje en pakkertje spelen.

Maar in zijn eentje raakt hij gauw uitgespeeld.

Hij zit onder de manjaboom, met de glanzende nieuwe voetbal tussen zijn benen geklemd.

[p. 16]

De buurtkinderen willen niet meer met hem spelen en nichtjes en neefjes blijven weg. Want Osiris is lastig, ze moeten steeds rekening met hem houden.

Hij is nogal traag van begrip. Hij kan de regels van hun spelletjes vaak niet bijhouden en brengt met zijn doen en laten het spelen in de war.

En erger nog, hij heeft vaak van die afschuwelijke driftbuien.

Osiris kijkt omhoog naar de blauwe hemel. Vandaag kunnen de heldere lucht en de vrolijke zon hem niet bekoren. Er rolt een traan over zijn wang. Hij begrijpt er niets van. Het houdt maar niet op.

[p. 17]

Hij voelt zich net als vroeger, toen zijn vader hem zo geslagen en mishandeld had. Ze denken dat hij het niet meer weet, dat hij zich niets herinnert.

Maar hij weet nog heel goed hoe het was met zijn gebroken arm en het dikke verband om zijn hoofd. Daar, in het grote ziekenhuis met al die vreemde mensen.

Soms... soms is hij blij dat zijn vader is weggegaan.

Zijn hoofd doet vaak pijn en soms voelt hij zich zo raar van binnen. Dan wil hij gewoon gillen en schreeuwen en stampen, of stilletjes in het donker onder het bed wegkruipen.

[p. 18]

Hij wil dat iemand het begrijpt. Hij wil dat iemand hem helpt.

Osiris zucht. Maar wie? Hij begrijpt het toch zelf ook niet. Waarom kunnen mensen niet gewoon lief zijn?

Hij kon zo leuk en gezellig met het buurmeisje van naast spelen en praten. Tammie was lief. Nu is zij verhuisd. Zij is ver weggegaan. Naar een ander land. Waarom? Hij begrijpt het niet.

De buurtkinderen lachen hem uit, ze plagen en pesten en doen hem soms stiekem pijn wanneer de grote mensen er niet bij zijn.

Mag hij dan niet lastig zijn, mag hij niet boos worden?

[p. 19]

Waarom moet hij anders zijn? Waarom is hij zo geboren?

Waarom kan hij niet ‘normaal’ zijn zoals die lieve Tammie of zelfs die vervelende Ronald aan de overkant?

Nu moet hij weg bij mama en haar nieuwe vriend, Paul. Deze vriend is wel lief. Hij speelt voetbal met Osiris en gaat met hen wandelen in het bos en zwemmen in het koude zwarte water achter Zanderij. Soms maken ze een ritje om te kijken hoe de grote vliegtuigen opstijgen en landen. En soms gaan ze naar de stad om lekkere ijsjes te eten aan de Waterkant.

Mama en Paul willen dat hij naar een speciale plaats gaat, waar er

[p. 20]

aardige mensen zijn die hem allerlei dingen kunnen leren.

Mensen, die beter weten hoe ze met hem moeten omgaan. Mensen, die hem kunnen leren hoe hij met zichzelf moet omgaan.

Hij gaat naar een centrum met een school en een huis waar hij ook kan wonen.

Mama heeft beloofd dat ze hem elk weekend komen halen. Zo kan hij steeds weer gezellig thuis bij hen zijn om samen leuke dingen te doen en van elkaar te genieten.

Maar, Osiris moet dan wel lief zijn tegen de andere kinderen daar. En heel erg hard zijn best doen om mee te

[p. 21]

werken aan de spelletjes, de lessen en de dingen die hij gaat leren maken.

Hij moet ook beloven eerst tot tien te tellen als hij voelt dat hij boos begint te worden of wil stampen en schreeuwen.

Hij heeft al geoefend thuis. Tellen tot tien, dat is wel moeilijk en hij moet soms hard denken om het goed te doen. Maar als het goed gaat, dan is hij zo blij en is het lachen en springen en weer vrolijk zijn.

De plaats waar hij gaat is een plaats voor speciale kinderen, net als hij.

[p. 22]

Matoekoe, zo heet het. Hij heeft deze naam ook geoefend. Het klinkt mooi.

Maaa-toeoe-koe.

Mama heeft uitgelegd waar het woord vandaan komt en betekent.

Het is een stevig gevlochten mand waarmee een inheemse moeder haar kind op de rug draagt.