Hoe hoort het eigenlijk?

Gebaren.

Fraaie kleeren komen niet tot hun recht wanneer de houding en het gebaar van den persoon, die ze draagt slap en verwaarloosd zijn.

Door de meeste menschen, mannen zoowel als vrouwen wordt de belangrijkheid van het gebaar verre onderschat.

Het gebaar liegt niet.

Het gebaar verraadt ons veel meer dan wij vermoeden. Afgezakte schouders, een ronde rug, een traag uitgestoken slappe hand, het bestijgen van een trap alsof men zich moeizaam ophijscht, dat alles vertelt van gebrek van energie terwijl een kwieke stap, een forsche greep en een snelle oogopslag getuigen van kracht en activiteit.

Het heftig en zelfs levendig gebaren geldt ten onzent als onwellevend.

Zij, die al gesticuleerend als het ware met-hun-handen-praten genieten niet den roep van fijne beschaving.

[p. 123]

Beschaafde lieden gebaren zoo weinig mogelijk en de gebaren, die zij maken zijn harmonisch.

Een harmonisch gebaar is een soepel vloeiend gebaar in tegenstelling tot een onharmonisch leelijk gebaar dat meestal niet anders is dan een onbeheerscht gebaar b.v.: Opstaan met een ruk, gaan zitten met een plof, iemand begroeten alsof men een aanval op hem doet enz. enz.

Evenmin als een luide schreeuwerige stem bij goede vormen past, evenmin hooren daar bruuske gebaren bij.

Zij, die zich een rustig sober gebaar eigen willen maken kunnen dit verwerven door anderen onopvallend te bestudeeren en zich vervolgens gewapend met een onwelwillenden kritischen zin voor hun spiegel te plaatsen en zich zelf (alweer onwelwillend kritisch!) te bekijken bij loopen, staan, zitten, buigen, knikken enz. enz.

Uiteraard geldt dit meer voor vrouwen dan voor mannen, hoewel de man, die zich in het publiek moet vertoonen verstandig doet behalve zijn te houden voordracht, tafelrede e.d. ook zijn houding en gebaar te repeteeren.