Hoe hoort het eigenlijk?

Clubleven.

De aard van den Hollander en zijn groote gehechtheid aan het huiselijk leven in den familiekring vormt een ernstig beletsel voor den bloei van het clubleven zooals dat b.v. in Engeland en in Amerika bestaat.

Er zijn ten onzent behalve de bekende groote stedelijke clubs, de vrouwen- of lyceumclubs en de studentensociëteiten, ontelbare particuliere clubs op allerlei gebied: Dans-, kaart-, gymnastiek-, kegel- en andere clubs.

Er zijn clubs, waarvan men slechts het lidmaatschap hoeft te betalen om lid te kunnen zijn doch er zijn daarnaast ontelbare andere clubs, waarvan men niet zoo maar lid kan worden. Heeft men kennissen of vrienden, die lid zijn van de club waarvan men gaarne lid zou zijn dan kan men zich laten uitnoodigen ofwel men maakt zijn verlangen bij het bestuur kenbaar en verzoekt bedoelde vrienden of kennissen het verzoek te willen ondersteunen. In de meeste clubs wordt men z.g. ‘voorgehangen’ d.w.z. de leden kunnen gedurende een bepaalde periode hun evt. bezwaren tegen de candidatuur inbrengen. Is er een overwegend bezwaar dan wordt men geweigerd (gedeballoteerd).

Is men niet heel zeker van de uitspraak dan wordt vaak een bekende, die reeds lid is tevoren gepolst en blijkt bij de aangezochte personen de animo opmerkelijk gering of wordt er ontwijkend op gereageerd dan kan men zich beter terugtrekken zonder een weigering te riskeeren. Teneinde pijnlijke verrassingen te vermijden of onverwachte verplichtingen waaraan men later blijkt niet te kunnen voldoen, verdient het aanbeveling vooraf degelijk en uitvoerig te informeeren of aan het lidmaatschap van een

[p. 76]

bepaalde club nog andere verplichtingen zijn verbonden behalve de te betalen contributie en zoo ja, welke dit zijn.

Ieder, die lid van een club wil worden behoort van den waren clubgeest doordrongen te zijn. Hieronder wordt verstaan: Een zeker gevoel van saamhoorigheid met de andere leden en het streven om aanstoot gevend gedrag en wrijving te vermijden.

Voorts bedenke een ieder dat het lidmaatschap van een club geen vrijbrief is voor slechte manieren.

Er is niets tegen, dat men zich volkomen ‘thuis’ gevoelt in zijn club, doch voor den werkelijken beschaafden mensch beteekent thuis niet de afwezigheid van goede vormen!

Slechte clubmanieren zijn o.a.: luide gesprekken voeren in leesof schrijfkamer; iemand aanspreken, die bezig is met het schrijven van een brief of het lezen van een boek of courant.

Het zich ongevraagd voegen bij een gezelschap waarvan men slechts een of twee personen vluchtig kent.

Het morsen met asch; het maken van ezelsooren of vlekken in boeken, die aan de club behooren; het zitten met voeten op de zittingen van stoelen.

De beste clubmanieren zijn tevens de beste manieren voor het gewone dagelijksch leven.

Het spreekt vanzelf, dat evt. reglementen door alle leden van de club nauwkeurig in acht genomen behooren te worden.

Wanneer een club feestelijkheden organiseert dient men de leden steeds duidelijk tevoren mede te deelen: Doel van de bijeenkomst, uur van aanvang en einde, of er middag of avondkleeding verwacht wordt en welke extra kosten met deelneming aan de feestelijkheden gepaard gaan en tenslotte of het introduceeren van vreemdelingen - en hoeveel per lid - toegestaan is. Bij sommige clubs heerscht de goede gewoonte bij uitgebreide bijeenkomsten de leden te verzoeken een kaartje met naam, woonplaats en beroep duidelijk zichtbaar te dragen. Dit maakt een ongedwongen onderling verkeer mogelijk op een avond of middag dat talloos vele onbekenden elkander ontmoeten.

Indien een clublid een aspirant-clublid voorhangt en dit laatste wordt gedéballoteerd (na algemeene stemming als ongewenscht medelid verklaard dus: als lid geweigerd) dan eischt het gebruik dat de voorsteller ook als lid bedankt.

Meent dus een aspirant-lid te bemerken, dat zijn kansen om tot het lidmaatschap te worden toegelaten niet voor 100% zeker zijn,

[p. 77]

dan is het met het oog op den voorsteller slechts behoorlijk, dat hij of zij de aanvrage tijdig intrekt en zoodoende de voorsteller niet de kans laat loopen, zijn of hare vriendelijke bereidwilligheid met een gedwongen ontslagname te zien beloonen.