|
| |
'Tghebed van den Vorst
Nehemias. ij.Cap.9.
Op de wijse vanden C. XXIX. Psalm.
RYst allegaer om uwen grooten Heer
Den stercken God des eeuwigheyds te loven.
Aen uwen naem, Heer, zy bewesen eer,
Hoewel u naem gaet lof end' eer te boven.
O waerlich een, waer uyt het al bestaet:
Want het ghestertt' verwulft u handen bouden,
Den hemel oock die daer noch boven gaet
Met alle die daer in haer legher houden:
De woeste zee, 'tland dat de vruchten gheeft,
Vyt niet ontstond door uwes krachts vermogen:
Wat daer is in of op al door u leeft:
Iae 'themelsch heyr valt voor u neerghebogen.
Ghy zijt ide God die uyt Vr der Chaldeen
Abram geleyd ende' hem hebt uytverkoren,
End' Abraham daer na ghenoemt uyt ree'n
Dat menigh volck uyt hem sou' zijn gheboren.
Also ghy voorts hem t'uwaerts trouw bevond
Tot in zijns harts inwendighste gedencken
Hebt ghy met hem bevestight een verbond.
Van een schoon land hem ende zijn zaed te schenken:
| |
| |
Welck land als doe bezat den Iebusijt,
Den Girgazee ende Canaãn quadaerdigh,
Met Emor, Chit, ende met den Pherizzijt
Ghy hield u woord ghelijck ghy zijt rechtveerdigh.
Ghy saeght was leed ons ouders overquam
Met onghelijck in de Memphijtsche landen:
V goedheyd oock 'tgheroep ter harte nam
Dat sy u deen ontrent de roode stranden,
Ter tijde van die sware slaverny
Hebt ghy u kracht aen Pharaö doen mercken,
End' aen zijn hof ende gantsche burgery
Door teyckenen ende groote wonderwercken:
Want, Heer ghy wist hoe het Egyptsch geslacht
Haer tegen d' ons' had trotselick ghedragen:
Daerom hebt ghy uyt haer te weegh ghebracht
Een grooten naem die duyrt tot desen daghen.
Als nv het volck van Iacob aen quam tree'n,
Men sagh hoe lief ende waerd dat zy u waren:
Want ghy het meer gespouwen had aen tween:
Zy gingen droogh doort midden van de baren:
Maer 'tvyandsch heyr, 'twelk 't Abrahamsche bloed
Ging jagen na met onversaecht vermeten,
Hebt ghy in't diepst gheworpen van de vloed,
Gelijck een steen werd in de neer ghesmeten.
Van dat de son eerst uyt het oosen rees
Een wolcke zuyl de wegh haer kondigh maeckte,
End' om by nacht te wand'len sonder vrees
Een viere zuyl den tochtbaen haer bebaeckte.
Vyt 'shemels hooght op Sinaysbergh ghedaelt
Spraeckt ghy haer aen en gaeft haer goe' ghesetten,
Bevelen noyt van onrecht achterhaelt,
Waerheyds gheboo'n, onstraffelicke wetten.
Van uwen dagh ende 'theyligh sabbathrecht
Hebt ghy haer daer de kennis oock ghegeven,
| |
| |
Doen ghy haer weest door Moses uwen knecht
Een vaste keur ende voorschrift van het leven.
Het hemelsch broot quam drupp'len als een douw
Op dat haer niet den hongher soude dwinghen:
Op dat haer oock den dorst niet quellen sou'
Het soete vocht quam uyt de klippen springhen.
Doe hebt ghy haer belast te treden voort
Om het besit te nemen vande landen
Waer van ghy 't recht door u onwanckel woord
Haer had belooft met uytghestreckter handen.
Ons ouders doch zijn wreveligh gheweest,
Niet danckbaer voor al 'tgoed van u ghenoten:
Sy hebben u gheboden niet ghevreest:
Maer met haer neck daer teghen hard ghestoten.
Sy weygherden aen uwe stem 'tgehoor
Al 'twonderwerck so mild'lick uytghemeten
Tot hare baet quam haer niet eens te voor:
'Twas al ghelijck moetwillighlick vergheten.
Ia stijff van hals, oproerigh, hebben sy
Ghewoelt, ghemeuyt, de hoofden opghesteken,
Om weer te gaen na d'oude slaverny:
So vroegh quam haer de vrijheyd op te breken.
Maer ghy, o Heer, gheneghen tot ghenae,
Barmhertigh, goed, medogend boven maten
Die vroegh tot hulp, tot gramschap comt seer spae,
Na so veel quaeds en hebt haer niet verlaten.
Iae doe sy u aendeden schimp end' spot
Ende lieten haer een kalff te gieten lusten,
Luyd roepende, dit is u Heer u God
Die u gheleyd heeft uyt d'Egyptsche kusten,
Verstiet ghy haer noch niet int woeste veld:
So goed waert ghy, ghy naemt van haer ghesichte
De wolck niet wegh tot haer gheley ghestelt,
Noch oock het vier om haer by nacht te lichten
| |
| |
Om haer 'tverstand te openen ghy sond
Haer uwen gheest, het best van uwe gaven
Ghy naemt haer oock het Man niet van de mond,
Noch 'twater koel om haren dorst te laven.
So twintighmael twee jaren hebt ghy goed
Haer op de hey gestadigh onderhouden:
Men sagh van 'tgaen noyt swellen haer voet:
Men sagh op wegh haer kled'ren noyt verouden.
Ghy gaeft haer 'tland ende volck'ren van Sichon
Tot overmaet ter syde van haer wooning,
Als oock 'tghebied beseten by Hesbon,
End' Hog beheert van Basan haren Koning.
Haer kinderen hebt ghy doen wassen aen
So veel men oyt 'snachts sterren siet ontloken,
End' haer ghebracht om d'aerde te beslaen
Waer van ghy tot haer vad'ren had ghesproken.
Sy namen 'tland: want ghy te neder bracht
Den Cananee waer dat sy quamen wand'len:
Ghy gaeft haer 'tvolck ende Vorsten in haer macht
Om na haer wil daer mee te moghen hand'len.
Sy kreghen flucx vel steden sterck ghebout:
Een vetten grond: veel huysen vol van have:
Wijngaerden oock, olyven, vruchtbaer hout,
Met ooft ghelae'n, veel putten wel ghegraven.
Maer als sy nv door uwe deugd versaed,
Iae weelderlick ghevoed in allen deelen
Weerspannigh haer begaven tot het quaed,
End' achter rug verwierpen u bevelen,
Ende laest'lick oock haer boosheyd wiert so groot
Dat sy de boo'n door uwen gheest ghesonden
Om haer tot u te keeren sloeghen dood
End' uwen naem seer lasterlicke schonden,
So hebt ghy haer ghegeven int gheweldt
Der vyanden die haer seer hard bedwonghen,
| |
| |
Tot dat zy langh ghenopen ende ghequelt
V riepen aen met harten ende tonghen:
Ten welcken tijd ghy hare banghe klacht
Vyt 'shemels hoogt' aenhoorde met melijden
Ende gaeft haer haest heyllanden die met kracht
Haer uyt de hand der vyanden bevrijden.
De rust en was so haest niet in het land
Of zy haer weer tot boose weghen keerden,
Ende ghy gaeft haer weer in haer haeters hand
Die wederom haer strenglick beheerden.
Wanneer sy dan in hare nood ghesmoort
Met hartberau begonden weer te kermen,
Vyt uwen stoel hebt ghy haer weer verhoort
Ende menighmael verlost na u ontfermen.
Om uwe wet weerom te nemen aen
Gingt ghy haer, Heer, wel ernstelick betuygen:
Maar 'toor wierd niet gheboden aen't vermaen:
Den trotsn hals en wilden sy niet buyghen.
V heylligh recht, waer in der menschen spoed
Ende leven stond, verachten zy boosaerdigh,
Verhardend' haer onreckelick ghemoed,
Iae keerden u de schoud'ren toe onwaerdigh.
Na dat ghy haer vermaent had menigh jaer
Door uwen geest ende boden, als ten lesten
V lang verduld niet hielp, so hebt ghy haer
Aen een vremd volck ghegeven als ten besten.
Doch echter ghy noch so barmhartigh waert,
Dat ghy haer niet hebt t'eenemael verslonden,
Noch gantsch veracht: want gy zijt goed van aerd,
Ghenade werd by u altijd ghevonden.
O stercken God, geducht, ten hoogsten hoog,
Vast van verbond, van goetheyd onverdroten,
Laet te ghering niet schijnen in u oogh
De smart die ons alreed' heeft overgoten,
| |
| |
Ons seg ick al: den konincklicken staf,
De Oversten, De leeeraers ende ghewijden,
'Tgemeene oolck, van 'teerste oorlogh af
Met Assurs kroon tot d'huydendaegsche tijden,
Wy kennen't Heer: wat dat ghy ons oplegt
Het is verdient: gantsch vroom zijn uwe wegen:
Ghy hebt met ons gehandelt trouw ende recht
De schuld is heel aen onse zy' gheleghen.
Ons ouders, Heer, en hebben niet ghelet
Op u gheboo'n, ons koninghen, ons raden,
En hebben niet behartight uwe wet,
Noch u vermaen ghevolght met haere daden.
Sy hebben u in't rijck van uwe hand
Te leen ontfaen niet huld'lick aengehangen,
Ende woonend' in dat vette ruyme land
Volharden zy in hare slimme ganghen.
Wy zijn eylaes nv slaven: siet, o Heer,
In't land waer van de vruchten ende gaven
Zijn toegheseyt ons vaderen wel eer,
In't selve land daer woonen wy als slaven.
'Slands middelen aen vreemde heeren gaen
Die ghy ons hebt ghestelt om onse sonden:
Ons vee, ons lijf moet haer te wille staen:
Aldus zijn wy benaut tot deser stonden.
Des niet te min so maken wy ons sterck
Van beter ons in u verbond te quijten.
Siet daer de trouw bevestight door het merck
Van onsen raed van Priesters ende Leviten.
Eynde.
|
|
Auteursrechtvrij