|
| |
Puntdichten.
Aen Iuffrouw...
ALs ik verzeek'ring doe van myne opreghte min,
Strax is 't; die licht gelooft, wert lichtelyk bedrogen.
Die lesse is goet, en uit d' ervarenis getogen:
Maer, zoete Juffer, gy gebruikt niet reght haar' zin.
Want, twyl gy u maakt diets, dat ik u netten spreid',
Zoo heeft u licht geloof, en ongeloof misleidt.
| |
Op een Iuffrouw, die zich niet, als voor de wangen laat kussen.
WAnneer ik Sylvia, om haer te kussen, naak,
Zy keert my daatlik toe haar' paarsgekleurde kaak.
Wel waarom laat zy toch haar' lippen niet gebruikken?
Op dat men niet en zoud haar' vunssen aassem ruikken.
| |
| |
| |
Aen de zelfste.
GEnaake ik uwen mont, gy zet uw' kaak te pryk:
Ik volg uw spoor. Waarom? gelyk past by gelyk.
| |
Aen Iuffrouw...
GY vraaght my, waarom ik gedurigh na u kyk?
Om dat ik niet en vinde een ander uws gelyk.
| |
Aen de zelfste.
GY vraaght, Menymf, hoe lang de zomer noch zal duren?
Zoo lang als my de zon van uwe gunst bestraalt.
Want als dat henghlyk licht zyn hooft maar onder haalt,
Moet ik de strenge koud des winters strax besuren.
| |
Op een Iuffer, die d' inbeelding heeft, van welsprekend te zyn.
GY waant, dat gy 't bezit hebt van welsprekentheit,
Om dat gy woorden weet, met hoopen, uit te kallen.
Maar, Juffer, 'k bidde u, let eens op de Dolhuis mallen:
Die praten zonder end, en 't is maar onbescheit.
Niet hoe veel, maar hoe eel.
| |
| |
| |
Aen Iuffrouw...
HOe komt dat Cloris zelfs noit voelt den minnebrant,
Daarz' efter vlammen schiet in yders ingewant?
Zy volgt daar in de Zon, die zelfs geen warmte heeft,
En evenwel verwarmt, wat leeft en niet en leeft.
| |
Op de zelfste.
ELk roept vast: Cloris heeft het beelt van Venus in.
Maar 't is onwaarheit: want zy haat de zoete min.
| |
Anders.
HEt volk noemt Cloris een Dione, ik een Diaan.
Wat 's oorzaak van 't geschil? zy zien haar schoonheit aan,
En ik dien aart, dat zy, belust op harte jagen,
Gedurigh vangt, en vry is voor Kupidoos lagen.
| |
Aen zekeren Student.
GY vraaght my, waarom ik u niet vergunne d' eer,
Van myn bezoek? om dat ik u niet weer begeer.
| |
| |
| |
Zekere oude Iuffer van haar zelve.
'K Was fier van lyf en leên, van aanzicht puik besneden:
Myn oogen straalden als het heldre middaglicht:
'k was ryk, en braaf gedost met kostelycke kleeden,
En scheen een aartsgodin voor 't minneziek gezicht.
Men zocht my nochtans niet. Vraaght iemant na de reên?
'T was: om dat ik my zelfs te schoon en waardigh scheen.
| |
Op een ryke en leelyke Iuffer.
FY roemt, dat zy gestaagh veel Vryers om haar vint,
Maar 't is haar mooye Gout, niet zy, dat elk bemint.
| |
Op de Min.
IS min een vlam, hoc komt, dat Water haar niet meê
Kan lesschen? Venus kreeg haar oorsprong zelfs uit zee.
| |
| |
| |
Op een grootzen Pronkaart.
ROsserus beelt zich in, dat hy een Jonker is.
Waarom? hy is gedost met adelyke kleeren.
Maar zoo de spraak des volx de waarheit niet loopt mis,
Hy slaght AEsopus kraai, die pronkt met vreemde veeren.
| |
Uit Dousaas Latijn.
LAat ik een naghje by u slapen, zoete Susje!
Oft dunkt u dit te veel? zoo geef my eens een kusje.
Oft schat gy dat dit ook niet voeght een Maaghts gezagh?
Gedoogh dan sleghs, dat ik uw lipjes kussen magh.
| |
Uit het zelfste.
GEen morgendauw, oft streelend zomerluchje
Ververscht oit zoo den luiden kreekel, in
De swoelte van den kreeft: De zon geeft min
Verquikkings aan den kouden: geen genuchje
Verschaft de drank den dorstigen zoo zoet:
Geen' honger kan de spijs zoo liefflijk smaken:
Geen rust kan den vermoeiden zoo vermaken:
Aan 't ruisschend nat van een' beschaauwden vloet,
Als my 't genot der Hemellijke kusjes,
O Cloris! die ik van uw' lipjes krijgh.
O! schonk uw gunst my d' overige lusjes
Der min, hoe wies mijn wellust! doch ik swijgh.
| |
| |
| |
Uit het zelfste.
ICk vrijde Cloris om een zieletreffend kusje.
Zy sloegh mijn beê niet af. Maar 'k had zoo haast dat lusje
Niet wegh, of zagh haar kaak geverft met schaamteroot.
Wat teken? dat de min ook in haar' boezem zood.
| |
Uit het zelfste.
KOrts stal mijn grage mont wat kusjes van Korinne.
Sint heeft zy my gestaagh van divery beticht.
Maar, schoone, trek toch van 't beschuldigen uw zinnen,
Eer dat de wet u mee het zelfste feit opdicht.
Want deze kusjes, van wier diefstal gy komt klagen,
De zelfste hebben my, my zelven nu ontdragen.
| |
Op Iuffrou...
HOe komt, wijl elk het geen hem schaad'lijk dunkt, ontvlieght,
Dat Doris trouwt, tot haar verderf? de schijn bedrieght.
| |
| |
| |
Aen Iuffrouw...
MEn geeft gemeenlijk voor, dat alle werelts dingen
Maar 't is de waarheit niet,
Want gy blijft wankeloos, in lust tot mijn verdriet.
| |
Drie onheylen, uit het Latijn van Secundus.
ZOekt gy drie dingen, die den mensche 't pijnlijxt wee
Verschaffen? keur sleghs uit, een Wijf, het Vuur, de Zee.
| |
Verbeteringh.
DAt ons een Vrouw op 't wrangst kan quellen, schrijft gy smalijk,
'K zegh niet oft wel oft qualijk,
Maar zoo de scherpste azijn komt van den zoetsten wijn,
Dat in dit wereltsront geen zaak ons toe kan vlieten.
Waar uit wy konnen meer vermaax en lusts genieten.
| |
In 't voorbygaan van drie zoete Iuffertjes.
MOst Paris, onder deze drie,
Het vonnis vellen, 'k weet niet wie
Hy Eris appel doen zoud winnen,
Zijn oordeel stont in keur verdwaalt,
Wier schoonheit hier het meest ophaalt,
Zoo geen' van haar hem deê beminnen.
| |
| |
| |
Aen Iuffrouw...
ZYn alle Juffers van een wankelbaren zin?
Zoo zyt gy, Rosalyn, geen Juffer, maar Godin.
Holla! myn yver dwaalt. Een Godtheit heeft meedoogen.
Gy ziet myn smarten aan, met onbarmhertige oogen.
| |
Op de schildery van eenen blinden en naakten Kupido.
WAarom wort Venus kleene Zoon
Hier naakt en blint gezet ten toon?
Om dat myn schoone Rosalyne
Zyn schaamt gerooft heeft en gezicht.
Dit dient haar, om myn hart te pynen
Haar zedigheit die tot een licht.
| |
Uit Martialis.
ROothairigh, swart van bek, kortvoetigh, scheel van oogen,
Indien gy vroom zijt, vrient, men magh van u wel boogen.
| |
Op Ionker...
DRie Juffers worden aan Mejonker voorgestelt.
Hy neemt de rijxt voor keur. Wat mint Mejonker? gelt.
| |
| |
| |
Antwoordt aan een zoete Iuffer, die my vraaghde, of my van harent wegen gene groetenis gedaan was.
GY vraaght my, of Dorind, zijn plight heeft waargenomen,
En of ik door zijn dienst uw heilwensch heb bekomen?
O ja! mijn ziele is die verg'noeging toegebraght.
Maar, zoete Nymf! gaat u mijn welvaart zoo ter harten?
Ach! waarom laat gy my dan steken in mijn' smarten,
Die niet als na 't geluk van uw bezitting traght.
| |
Aan de zelve, toen my haar groetenisse van... gedaan was.
DOrind heeft my ('t is waar) gegroet van uwentwegen.
Zijn tong verzekerd' my uw gunst in wensch van zegen.
Mijn blijde geest vond zich verplicht tot dankbaarheit.
Hy, die my kondschap deê, heeftz' uit mijn mont genoten.
Die ik u schuldigh was hebbe ik in 't hart gesloten.
Ziet gy geen blijk daar van? 't is door afwezendheit.
Wy missen beid' de daat, en wiss'len wensch voor wenschen.
'K betale uw luk met hoop. Maar zoo u dit mishaaght,
Ey! wensch geen luk, maar geef: vermits gy in u draaght
Meer zoets, voor my, als oit quam in 't bezit der menschen.
| |
| |
| |
Op de zelve.
ROsille doet my, door een vrient met heil wensch groeten,
En efter, schoon zy weet, dat zy mijn wellust is,
Zy wil noit, door haar gunst, mijn minnesmart verzoeten.
Hoe kan dit zamen gaan? Wie vat die g'heimenis?
Hoe ik 'et wende oft keere, ik kan 't niet anders peinsen.
Haar wensch is ongemeent, oft all' haar' wreetheit veinzen.
|
|
Auteursrechtvrij