Het nieuwe Hoornse speel-werck

[p. 225]

Lof-dichten.

[p. 226]

Op het Opper Veldt-hooftschap van den Doorluchtigen, Hoogh-geboren Vorst, Wilhem Hendrick
Geboren Prince van Oranje, Grave van Nassouw, &c.

NU al wat dichten kan, en al wat niet kan dichten

Ter eeren van de prins en sijn verhoogingh schrijft,

En kost ick, schoon een lamp by soo veel groote lichten,

Niet swijgen op de vreught die 't Vaderlandt bedrijft.

Ick hoor een groot gejuygh by duysenden van menschen

Van groot' en kleynder staet, de Jeught en d' Ouderdom

Is even seer gereet om Willem Wel te wenschen,

Alleen staet Momus voor dat zegen-wenschen stom.

Stom staet hy en verbaest, maer wat 's aen hem gelegen:

't Is naer het oude woordt, wanneer het Godt behaeght

Een mensche, wie hy zy, te kroonen met sijn zegen,

Veel beter sterck benijdt, dan jammerlijck beklaeght.

Wat kan doch Zoïlus? hy moet, hy moet het lijden,

Al berst hy schier van spijt, het geen den Hemel wil:

Het groote werelts oogh heeft sijn gesette tijden

En staet noyt, als alleen door last sijn 's maeckers, stil.

[p. 227]

 

Soo sal de zegen-son, die met sijn goude stralen

 

De Derde Willem nu soo lieffelijck beschijnt,

 

In 't Oosten van sijn Jeught, niet eer in 't Westen dalen

 

Als 't onse Godt belieft, hoe seer de nijdt sich pijnt.

 

Wech mag're nijdige, wech blinden, wilt ghy stuyten

 

Het vyer der liefde van het gantsche Nederlandt?

 

Waer vindt ghy Emmeren, waer Ladderen, waer Spuyten,

 

Waer meê ghy blusschen soud soo Hemel-hoogen brandt?

 

Bedenckt u liever, en als vrome Vaderlanders,

 

Bemint dien braven Vorst, die van d' Oranjen stam,

 

Die kostelijcken Stam, nu uyt, soo 't scheen, niet anders

 

Dan eenen Foenix uyt sijn 's Vaders assche quam.

 

Bemint dien Posthumus, bemint hem als een Weese,

 

En wenscht hem leven en veel zegen, waer hy gaet;

 

Of, soo ghy niet en wilt, soo laet hem in sijn wesen;

 

Ick wil 't met woorden, en betoonen met de daedt.

 

Heer, maeckt dees' ed'le Spruyt ten Boom, die door sijn vruchten

 

Van Staet-kund, vreese Godts en van Man-haftigheyt

 

Het gantsche Landt verquick'; en hoort het bitter suchten

 

Uw 's Volcks, dat by dees'vreugt met reden daeg'-lijcks schreyt.