Amarillâs Schoonheyt.
Stemme: Kits Almande.
APollo, ey! verbergh uw hooft,
Want al uw stralen zijn verdooft,
En haer glans geheel ontogen,
Door 't gefloncker van twee oogen,
Daer de maeght Amaril meê belaeght menigh hert,
Dat in 't Net van de Min werdt beset en benart,
Ja vertist eer hy 't gist of voeldt,
Als haer licht hem bestraelt, door 't gesicht van haer oog',
Daer de Boô van de Min, Cupido, vaeck sijn Boogh
Meê versiet, als hy schiet of doeldt;
Soo dat geen Minnaer, hoe
| |
Scheur-vry zijn kan voor die schichten,
Die elck een tot Min verplichten.
Haer voor-hooft, dat 't uytmuntend' schoon
Gelijckt van Venus Espen Throon,
Is 't gehemelt daer die ooghjes
Overdeckt zijn met twee booghjes,
Wiens coleur, vol çieraet deur en deur, na haer waerd'
Overtreft alles wat sich verheft hier op Aerd',
Wijl het git daer op sit en gloort,
Als Auroor, die vast prael op 't Yvoor vin haer vel.
En verçiert kaeck'en mondt, daer hy swiert, by soo wel,
Dat die glans veel Jonghmans bekoort,
Hervormt te zijn, om van haer kaecken
Leck're Honingh-dauw te schaecken.
Voort zijn haer leden altemael
Soo wel gevormt, dat ick verdwael,
Als ick haer slechts soeck te noemen,
Om elck na waerdy te roemen;
Want het breyn van een mensch is te kleyn, en sijn macht
Al te teêr, om haer lof roem en eer, en de pracht
Die haer schoont' ons vertoont aen 't vleys,
Achter een, door gezang, of door reên, of gedicht,
Met de pen, met de tongh, wat hy ken, in het licht,
Net en klaer, hier of daer, na eys,
Te brengen: dies mijn Geest
In 't net afschild'ren van haer schoonheyt,
Die voor yder een ten toon leyt.
Als men dingen voor hem neemt
(Die te swaer zijn) om te heffen,
| |
Auteursrechtvrij