|
| |
Blijde welkomst,
Op het ys'lijck verdwalen van mijn Vriendt...
Zijnde op sijn Huysvrouws 26. Geboortendagh,
Op het Ys tusschen Hoorn en Medenblick,
Geschiedt den 15. January Anno cIɔ. Iɔ. c. lxx.
VRiendtschap 't hert leydt veel geruster,
Als het gister-avondt lagh,
Toen u lieve Vrouw haer Suster,
Heel bedroest ter deur uyt sagh,
En verlanghden na u komen:
't Scheen of 't vallen van de Snee
Hare vreught had wech-genomen,
En dat op uw' Paerde-slee
Al het onweêr neêr soud storten;
| |
| |
'k Had haer aengesproken, had
Ick mijn wegh niet moeten korten,
Dies ick slechts voor-by haer trad:
Even wel al wat verlegen,
Dat ghy met uw' Vrouw op 't Ys
Mocht verwerren in de wegen:
Maer dacht weér hy is te wijs
Om van 't rechte spoor te dwalen,
Oock soo kan hy voor sijn Wijf
Daer geen Ytje-Moer gaen halen,
Soo sy d' arbeydt krijght op 't lijf;
Dus bekommert voor u leven,
En de welstandt van uw' Vrouw,
Heb ick my te rust begeven,
Maer geen slaep, gelijck het souw:
'k Docht ick sal aen 't droomen raecken,
Dat hy daer in sulck een weêr
Rijdt verbijstert in de Braecken,
't Moeyt my om dien goeden Heer;
Maer indien ick had geweten,
Dat ghy 's avondts in de Vos
Soo gerust had sitten eten,
Om dat ghy ter goeder woning,
(My voor langen tijdt bekent)
Nevens C'nelis, Kock, en Koningh,
Waert gekomen: 'k had ontrent
My dan oock gerust gaen stellen;
Wat, indien 't my niet ontschiedt,
Sulcke trouwe Reys-gesellen
Vindt men over al juyst niet:
Ick voor my soud niet licht treuren,
Al trof my de selfde smert,
Als haer hulp my mocht gebeuren:
't Soud my lichten van mijn hert.
| |
| |
Wel mijn Vriendt, ghy doet dan wijs'lijck,
Dat ghy niet allenigh ginght;
't Is by nacht op 't Ys te ys'lijck
Als de Leeuwerick niet singht.
Als ick uwe Reys bepeyse,
Kruypt mijn hert terstont vol schrick,
Dat ghy herwaerts dacht te reysen,
En ghy quaemt tot Medenblick.
Had ghy onder weegh bevroren,
Onverwacht door koud verloren,
U tot droefheyt, ons tot schaê,
't Soud ons wel ter degen smerten,
Soo sy haer geboorten-uur
Niet beleeft had: 'k wensch van herten
Dat sy 't soo niet meer besuur.
't Wijl sy heden dan verjaert,, is,
En van sulck een bangen tocht
Soo geluckelijck bewaert,, is,
Heb ick by my self gedocht,
Dat ick haer wat most vereeren,
Siet slechts op het Offer niet,
Maer wilt uw gedachten keeren
Op het hert daer 't uyt geschiet;
'k Ben verblijdt Vrouw... datje
Weêr ter handt gekomen zijt,
En ons uyt het Paters Vatje
Eens kunt schencken: uwe tijdt,
Die ghy vorders hebt te leven,
Soo het na mijn wenschen gaet,
Sal u niet als blijdtschap geven,
En veel kinders op de straet.
't Eerste dat wy haest verwachten,
Hoop ick sal sijn' komst geheel,
Al u lyden doen versachten,
En ons helpen aen 't Candeel:
| |
| |
't Tweede als ghy weêr verjaert,, bent,
En soo voort van Jaer tot Jaer,
Totje van een and'ren aert,, bent,
Geef die kunst dan vry een aêr;
Slyt dan voorts uw oude dagen,
Legh dan heele nachten stil,
Vry van ongemack en klagen,
Sterft in 't eynde met uw wil.
| |
Antwoordt.
'T Is zoo, waerde Vriendt, geruster
Leit myn hert nu, als het lag
Toen myn droefheit hare Suster,
Aen myn angst in 't dwalen, zag.
En hoe zou 't ook anders komen,
Mits de komst van 't ysig Snee
Onze weg-kund wech-genomen
Hadde, en onze Paarde-slee
Dreigde zomtyts om te storten,
Schoon men eenen Leits-man had,
Die om 't dolen af te korten,
By ons 't rechte spoor betrad:
'k Had op 't Bedde graag verlegen
Deze dwarrel togt op 't Ys,
Maar wie ziet men zoo veel wegen,
Dat hy steets blijve even wys?
Misslagh, faalgreep, zydgang, dwalen
Beurt zoo wel den Man als 't Wyf;
Maar een Kindt op 't Ys te halen
Mocht meer kosten als een lyf,
Daar geen Ytje Moêr het leven
Houden kan van Kindt oft Vrouw.
'k Wil my dies niet meer begeven,
Daar ick weêr verdolen zouw.
| |
| |
't Is niet altijt dus te raken,
Dat men, in zoo nood een weêr,
Krijgt, verbijstert in de Braken,
Zulke eene uitkomst van den Heer.
Zeker 't was niet voor te weten,
Ons, tot zijnent, zien zoude eten,
Doijen, door zijn warme Woning:
Immers my was 't niet bekent,
Eer ik C'nelis, Kok en Koning
Zich te zamen zag ontrent
My en mijn Gezin, neêr-stellen,
Om, indien 't my niet ontschiet,
Als getrouwe Dis-gezellen,
Zich te toonen, ende niet
Meer, om ons gevaar, te treuren;
Mits ons voor-geleden smart',
Mocht zoo veel geraks gebeuren,
Tot verquikking van ons hart.
Zeg dies, Vriendt: was 't juist niet wijs'lijk,
Dat gy toen te reize gingt?
't Is geluk, dat gy na 't ys'lijk
Dwalen, zit gerust en zingt.
Yder, die gaat overpeizen,
Met hoe koud' en zielen-schrik,
Onder 't spoor verbijstert reizen,
Moet zich voelen half bevroren,
Door de koud', haast had verloren,
Tot mijn onverwinb're schaê.
Och! wat zou 't my eeuwig smarten
't Sterven, op geboortens-uur,
Van haar, die ik min van harten,
En my noit deê proeven zuur!
| |
| |
Van haar, die by my verjaart,, is,
Eens in Mis-kraams bange tocht,
Uit wier onheil zy bewaart,, is,
Spoediger, als 't wiert gedocht,
Eens met hoop' van my te eeren
Met een Huw'lyks vrucht, die niet
Was gehoopt, ter doodt te keeren,
Eer het baren was geschiet:
Laast, ô Vriendt! terwylen datje,
Met uw' voorzorg, zwanger zyt,
En dicht nu, om 't Paters Vatje,
Om 't Kandeel na korten tydt.
Hebben wy noch wat te leven?
'k Wensch het na uw' wenschen gaat,
En sal voor uw' wenschen geven
Meer, als hoed'-dienst op de straat.
't Eerste, dat gy kond verwachten,
Is mijn dank baar hart geheel,
U veel waarder, als 't verzachten
Van de borst, door Kraam-kandeel.
En als gy eens meê verjaart,, bent,
Zoo ik meen, noch van dit Jaar;
'k Wensch dan datje van dien aart,, bent,
Die doet telen eenen aâr.
Op dat ghy, in d' oude dagen,
Zoo gy laagt tot noch toe stil,
Uwe Vrouw bevrydt van klagen,
Dat sy niet krijgt Kind'ren wil.
| |
Verkeert weder-antwoordt.
SOo het altydt na myn' wil
Gaen mocht, en geen reên van klagen
My bestormden, ach! hoe stil
Soud ick dan myn' levens dagen
| |
| |
Eynden: maer nu d' een en d' aêr
('k Weet, myn Vrient, gy sijn van aert,, bent.)
Wenschen, dat ick binnen 't Jaer,
(Niet als ick, maer gy verjaert,, bent,
Door het lecker Kraem-kandeel,
Magh myn Vrouws verdriet versachten:
Even of de vreught geheel
Van de Kinders was te wachten;
Kinderlycke vreught, op straet,
Kan in huys wel droefheyt geven;
Gaet het soo maer voort als 't gaet,
'k Kan myn Vrouw vernoeght sien leven,
Meest voor-by is. 't Paters Vatje,
Daerje licht wat groots op zyt,
Hebb' ick niet, maer 'k weet weêr datje
Weet, dat dit wel meer geschiet:
'k Sal het dan de rugh toekeeren,
En voort dencken, hebb' ick 't niet,
'k Heb 't oock niemandt te vereeren:
'k Ben graegh buyten achterdocht,
Blyd als kost en eer bewaert,, is,
'k Wensch u vry wat sachter tocht
Als uw' Vrouwtje weêr verjaert,, is,
Dat sy voor dat bitter suur,
't Geen haer heeft benauwt van harten,
Twintigh Jaren voor een uur
Leven mach, bevrydt van smarten.
Soo sal sy gewis de schaê,
Van haer vreucht op 't Ys verloren,
Vreught, door onlust noyt bevroren,
Acht ick meer als Medenblick
Of yets grooters. 'k Sal niet veynsen,
Want ick voor beveynstheyt schrick,
| |
| |
Maer den draet van myn gepeynsen
Volgen, d' wyl myn Clio singht
Van uw' voor-geleden ys'lyck
Dwalen. Als g' in 't duyster ginght,
Droeght ghy u geveynst, doch wys'lyck,
Om uw' Vrouws benauwde hart
(d' Wyl ghy saeght wat kond gebeuren)
Te verlichten van haer smart,
Saetg' en soend' en songht voor treuren.
Menig kan dat kunsje niet,
Als men droefheyt komt versellen,
Dat het hert dan stralen schiet,
Die het aensicht vreught by stellen:
Dat de sulcken haer ontrent
Het Paleys van eenigh Koningh,
Daer het veynsen is bekent,
Nedersetten met haer woningh:
Maer dat ghy den teugel los
Quaemt te vieren onder 't eten,
Dat wordt u hier niet verweten:
'k Sagh, gelooft my goede Heer,
Liever dat myn pennen braecken,
Eer ick in geen tegen-weer
Met uw hoonders soud' geraecken:
Ja, indien ick kond, ick souw
Als u d' adem woud' begeven,
U soo graegh als uwe Vrouw,
Redden en behouden 't leven.
Ey myn Vriendt pas op u lyf,
Hebje ergens wat te halen,
Doet dat met geen swanger Wyf:
Anders mochtje weêr verdwalen
Woud men al het prykel wegen,
| |
| |
Dat 'er is gebeurt op 't Ys,
't Dencken maeckt een mensch verlegen;
Dies eer ick het Ys betrad,
Om myn tydt maer wat te korten,
't Most dan zyn wanneer ick had
Swaer gesondight: 't nederstorten
Van een straf op Paerden-sleê,
Soud voor my zyn op-genomen
Als een geessel scharp van sneê;
'k Sal 'er met myn wil niet komen.
Uwe welvaert als myn Suster,
Neemt dit voor bereeckent lach:
Leef in vreê en sterf geruster.
|
|
Auteursrechtvrij