|
| |
| |
| |
Raedt voor Nederlandt.
DOor Vranckrycks hooghmoedt, en meyneedigheyt der Britten,
Soud Hollandts vrye Maeght wel haest in 't treurkleedt sitten,
Gelyckse eertydts sat toen Albâs wreetheyt swom
In 't bloedt haer 's Onderdaens, toen niemandt na haer om
Woud kycken, schoonse bad als een verlaten Weese:
Indiense niet en docht, dat Godt, die haer voor desen
Geholpen heeft, haer noch kan helpen; soose hem
Maer in de Roede valt, en handen, hert en stem
Vereenight, en hem bid om bystant en genade:
Dat hy haer dit mael noch wil redden van den quade;
Van 't quaedt der straffe niet alleen, maer boven al
Van 't quaedt der sonde, 't welck haer dreyght een wisse val.
Sal dan het sondig quaedt zyn grondig wech-genomen?
Soo moet voor af de straf van Godes Tucht-roê komen.
Men beelde sich niet in, dat Vranckryck, Engelandt,
Tot Hollands onder-gangh verbonden, moordt en brandt
Soud blasen, soo haer Godt, niet als een scherpe Roede,
Voor ons, en ons voor haer, gebruycken woud' ten goede.
Men kome haer slechts voor in ootmoedt voor den Heer;
Soo sal haer voorbaet in 't aengespen van 't geweer
Haer weynigh voordeel doen, maer onsen Godt sal toonen
Dath 't Veenedert Landt wil met zyn zegen kroonen;
| |
| |
En smyten dan de Roed', die hy tot straffen nam,
Gelyck hy Assur deed' in 't midden van de vlam.
Soo onse Vaderen, die ruym voor hondert Jaren,
En later in de klem van Spanjens wreetheydt waren,
Ons raden mochten, 'k weet sy seggen souden gae
Tot uwen Godt en bid hem ernstigh om genaê;
Het is ons noyt mis-luckt wanneer wy zyn verschenen
Voor zyn genaden-throon, met suchten en met wenen,
Of hy heeft ons altydt genadighlyck verhoort,
En bracht syn' wonderen in onse swackheydt voort.
Soo onse Vaderen door middel van gebeden
Verlost zyn, laet ons dan in hare treden treden:
't Is noch dien selfden Godt, zyn handt is niet verkort,
Indien het maer aen ons' vertrouwen niet en schort:
Hy kan, hy wil, hy sal, die synen Name prysen,
Niet laten in den noodt, maer heyl en hulp bewysen.
Men gord vergeefs het Swaerdt des Ooreloghs op zy,
Soo Godt niet met ons is en set ons krachten by.
En die Godt voor hem heeft wie kan die tegen hebben?
En schoon zyn zegen, door de sonden, aen het Ebben
Geraeckt is, in ons ryck-gezegent Vaderlandt:
Hy sal die breuke weêr genesen door zyn handt,
En brengen, als voor-heen, zyn zegen aen het vloeyen:
Soo elck van ons maer soeckt zyn boosheyt te besnoeyen.
Het is vergeefs geschreeuwt om hulp en bystant uyt
Den Hemel, soo men niet eenparighlyck besluyt
Om met ons' sondigheên in Oorelogh te treden,
Dien Oorelogh soud Godt weêrom met ons in vrede
Verbinden, en die schrick daer nu het Landt van waegt,
Soud haest, tot Vyandts straf, te rugge zyn gejaeght.
Gods macht is onbepaelt, die door de kleynste dingen
De grootste Oorloghs-macht kan tot het vluchten dwingen;
| |
| |
Den hagel, stof en winde en wat dies meer is, brenght
Een Leger op de vlucht wanneer het Godt gehenght.
De pylen die wel eer van Turkse pesen snorden,
Die moesten, door de Windt, haer Schieters Moordtpriem worden:
Dat bleeck toen Godt eens voor sijn gunstgenooten streê,
Die hem dan met hem heeft, die heeft het alles meê.
Of Lodewyck dan dreyght, of Carel voor Louisen,
Wil eer, en hooft, en ziel, en Volck, en Landt verliesen,
Dat moet ons alsoo min bewegen als een Rots;
Wyl haer meyneedigheyt veracht de hulpe Godts.
Valt Engelandt ons af, wil Vranckryck ons verdelgen,
Moet eens de Kercke Godts een bitt're Koordranck swelgen?
Moet soo het sondig slym eens worden uyt-gejaeght?
't Is goet, de Heere doet met ons soo 't hem behaeght;
Wy sullen evenwel op sijne hulp vertrouwen:
Door tuchtingh heeft wel eer de Heer sijn Volck behouwen;
En als sijn Tucht roê ons tot kennis heeft gebracht,
Soo zyn wy niet vervaert voor tienmael grooter macht.
Daer's noch een Engelandt, en ongevallen Eng'len,
Die sullen dan haer macht met ons te samen streng'len:
En Eng'landts Morgen-star eens schoppen van sijn Throon,
En sijn ontrouwigheyt verschaffen recht en loon.
't Is maer een kleyne reecks van Jaren, noch geen seven,
Dat Stuarts moordt-sieck hert dreef steven tegen steven,
Daer menigh vrome ziel haer woningh liet, en noch
De na klanck werdt gehoort van wee, helaes en och!
| |
| |
't Wraeck-terregende vyer, in 't Vlie en op der Schelling,
't Welck Londen lyden deê soo naer en helschen quelling,
Als Godts rechtvaerdigheyt oyt yemant heeft getoont,
Roept noch, en bidt dien Vorst dat hy sijn Volck verschoont:
Dat Broeder-moorden en dat schrick'lyck bloedt-vergieten,
Sal Godts barmhertigheyt soodanigh eens verdrieten,
Dat hy de Stichters van dien fellen Oorloghs-brandt
Sal toonen dat haer macht, by sijn almogend' handt,
Soo licht is als het kaf, 't welck door de dwarrelwinden
Verstroyt wordt, dat men selfs sijn plaets niet weet te vinden.
Wat Nederlander soud verdragen dat het Swaerdt
Van eenen Dwingelandt, 't welck Vriendt noch Vyant spaert,
Hem wierd' in 't hert gedruckt, en dat hy moest aenschouwen
't Vermoorden van sijn Soons, en 't schenden van sijn Vrouwen?
Wat Nederlander soud niet liever kans op kans
Verwachten, eer hy hem aen Engels-man of Frans
Ten buyt gaf? daer van d' een hem licht'lyck soud doen sterven,
En d' ander als een slaef doen door de werelt swerven?
Wie soud niet liever in het lieve Vaderlandt
Met eer begraven zyn, als in een quader Landt
Te leven, daer men met onnoemelycke pynen,
Als honger, koud, en stanck, moest al het sneeuw verdwynen?
De roock van 't Vaderlandt is soeter als het vyer
Ons elders wesen kan. De vryheyt is te dier
| |
| |
Voorheen met bloedt betaelt: het bloedt 't welck uyt de ad'ren
Van ons' Manhaft' en noyt genoegh gepresen, Vad'ren,
Getapt is, moet voor ons, die zyn haer na-geslacht,
Een spore zyn, waer door dat alle Vyandts macht
Gestuyt wordt; liever sal een rechte Nederlander
Al wagen dat hy heeft, eer dat hy voor een ander
Sal bucken als een slaef, de vryheyt van 't gemoedt
Sit hem te diep in 't hert, het is sijn waertste goedt
En 't oudtste dat hy heeft. De vryheydt sal niet bucken
Al scheurde Vranckryck haer aen hondert duysent stucken;
Het kleynste stucxken soud sich soo langh roeren, dat
Het weêr een lichaem vond daer 't vaster steunsel had;
De vryheyt kan in 't minst' geen dwing landy gedogen.
Het sal dees' Vrye Staet noyt schorten aen 't vermogen,
Om af te keeren al wie haer belaeght of plaeght:
Indien ons levens loop maer onsen Godt behaeght.
|
|
Auteursrechtvrij