Kent uw dichters!

[p. 40]

A. den Doolaard.
(B. Spoelstra).
De ballade der gestorven landloopers.

Zwervenden langs de rauwgebeten wegen,
Waar plassen spiegelden een wilde maan,
Droomend het droge mos der heuvlen tegen
Als nog in 't slijk Uw murwe zoolen gaan;
Zon zal het dras doen drogen en vergaan
Uw sporen zullen zijn op mos en wegen;
Op andre zwervers schijnt een eendre maan
Wanneer uw voeten zijn voorbijgegaan

Naar 't land waar wolken wit zijn langs de wegen.
Gij die het droog herbergzaam stroo versmaadt
En in verjaarde blaren 't lijf gaat strekken
Als 't land verzonken onder sterren staat;
Tot door de takken heen de storm komt lekken
Die sterren dooft, en nat maakt Uw gelaat;
Eens zal ten nieuwen dag geen zon U wekken
Als 't blarenleger wit van winter staat
Rondom de plek, die 't koude lijf kwam dekken.

Die vuistelings verslindt de brokken brood,
En blindlings bukkend op versleten knieën
Uw haren nat maakt, slurpend uit een sloot;
Voor U zijn regenboog en avondrood;
Geen hoeft den weg u wijzen, als de knieën
Kil zijn van dauw, en wit uw lippenrood;
Kaken, die maalden 't bitter bedelbrood
Liggen verstrakt, nu 't leven heen ging vlieden
Met 't sterflijk lachen, dat het lijf ontvlood.

Gij die nog zorglijk over de aarde liep,
Vol vreeze voor een God, die blind kan toornen,
Wellicht zijt gij toch tusschen de uitverkoornen,
Maar antwoordt dit, wanneer zijn stem U riep:

[p. 41]

 

‘Gij, die de wijde horizonnen schiep,

 

En mij de drang gaf om hun roep te hooren,

 

Nooit stond mijn nek gebogen naar de voren:

 

Zon, wind en wolken waren mijn bezit.

 

 

 

Gij die geen rust mij gunde, wilt mij hooren:

 

Uw nachtkou kwam mijn slapen huivrend storen,

 

En 'k stal en loog, maar bleef de aarde trouw:

 

Uw hemelwind blies mijn geweten wit.

 

Ik wiesch mijn oogen in Uw morgendauw,

 

Onder mijn drinken werden waatren blauw;

 

Moe zijn mijn voeten nu, van 't loopen rauw;

 

Laat nu tot loon geen steen hen meer doorboren.’

 

 

 

Prinsen, die hier op aarde werd versmaad

 

Omdat gij 't lijf in greppels neer woudt vlijen,

 

De zon op lippen en verzengd gelaat

 

Brandmerkte U met een vorstlijk vrijgeleide.

 

Wie eenmaal achter 't zonvuur zwerven gaat

 

Kan liefde niet tot vasten stand verleiden;

 

Liefde is bitterder dan bedelbrood,

 

Sneller dan zonnevuur, harder dan dood;

 

Want de eerste kus is bitter reeds van 't scheiden.

 

 

 

Wilt mij, als de aardsche droomen zijn gedaan

 

Omhoog Uw helder vrijgeleide geven;

 

Liefde en horizonnen hing ik aan

 

In blindelings beminnen van dit leven;

 

Nooit kon ik Liefde's hinderlaag ontgaan,

 

Nimmer der horizonnen roep weerstaan,

 

Want machtiger dan ik was steeds het leven;

 

Wilt daarom mij Uw vrijgeleide geven.

Uit: ‘Vier Balladen’.

A.A.M. Stols, Maastricht.