|
| |
Het vyfde bedryf.
Alcinea, Philon, Polimia, Octavia.
WAerom voertghy my weer ten Hoof, laet my in rust?
Om dat de Koningh van uw leven is bewust.
Hoe brant zijn gramschap noch? moet ick op nieuw weer sterven,
Is zijne Majesteyt gevoeleloos, verwerven
Mijn tranen geen genâ? zijn trots den hemel tergt,
Waerd my niet strafs genoegh, dat ick in dit gebergt
Mijn leven enden moet, wy haten Konings kroonen,
Wiens hatelijck vergift ons stadig moort.
Dat is onmogelijck, de Vorst weet dat ghy leeft,
Zijn dulligheydt gebiet hy zelfs de dootsteck geeft
Aen u stantvastige, Polimia hoe woeden,
In 's weerelts ommetreck, der Koningen gemoeden.
Ick haet des Konings haet, de Prins zijn schelmery.
Nu tart myn ziel de doot, en stelt de vrees ter zy,
In vrees te leven sterft men meer alsduyzend dooden.
O Hemel! stâ my by, gehoorzaemt vry dien snoode.
Ick haeck al na dat uur, mijn laeste, en grootste vreucht.
Onweetenheydt draegh schult, die hier om 't leet verheucht
| |
| |
Dat my wert aengedaen, wanneer ick ben gestorven.
Heeft dan mijn Karismont voor 't Rijck de rust verworven,
Zoo vaer ick willigh heen naer 't allerzielen velt?
Laet moorden wie dat wil, ick schroom voor geen gewelt.
Den Hemel-voogt my sterckt, wat sijn toch aerts tyrannen
Der landen plagen, die de deught verbannen,
Wiens heerschappy is kort, stantvaste kuysheydt zwicht
Noyt voor de dwinglandy, noch 't overwreet gesicht
Van een verwoede Vorst, hoe fel hy schijt te brullen.
Hoe blijft gy staen? gâ voort, mijn doot zal 't al vervullen,
Ick ben dit leven zat, hy moort my door zijn hant,
't Zal streckende Vorstin tot eer, de Vorst tot schant.
Uw ongeval doorwond mijn hart, ô Koninginne,
Hoe wonder draeyt het rat der Vorstelijcke zinnen,
O spruyt van, Lydien, die u verhief ten troon
Verschopt u zonder reên ten Rijck uyt, groote Goôn
Kunt gy de wreetheyt van dees wrede noch gedoogen:
De Tyger toont zigh met zijn Tygerin bewoogen.
Soo tart 't onreedelijck, het reedelijcke dier.
Zijn oogen slaen Mevrouw, geduurig blixem vier,
Zijn Majefteyt vergunt geen Prins een woordt te spreecken,
Voor u onnoozelheydt, zoo is zijn haet ontsteecken.
Die Alcinea had meer dan zigh zelfs bezint,
Waer dat de gramschap heerscht, daer is de reden blint,
't Is beter doot als hier oneerelijck te leven,
Zulx tuygt Lukretia, Polimia, wy zweven
Op wiecken vol van zorgh, tot eenen donderslagh
Van ram pen ons veld neer, mijn Karismant, ach! ach!
Die u ter doot bemint, wilt gy die noch vermoorden?
Het yzer rijcke Rijck, noch 't overkoude Noorden
Noyt hoorden van het geen waerom dat Alba treurt.
| |
| |
Wat Rijx-Vorstin is oyt, 't geen my gebeurt, gebeurt.
Wanneer doorluchtige de bulderende vlagen
Van ziels elenden woên, wat moet de ziel dan dragen,
Al eerze wert gered uyt doots gevaêr, en schrick?
Want angst steets schricken doet, ja yder oogenblick
De bleecke doodt verbeelt, wat leeft staet ramp beschooren,
De rampspoet wert uyt vreucht, de vreucht uyt ramp gebooren.
Vrint Philon, ach! hy hoopt vergeefs, die op genâ
Van wanhoop hoopen moet, fortuyn komt al te spâ
Indien zy leeft tot my; 'k heb weelde eer genooten,
Eer ick van mijn Gemael te eerloos wiert verstooten.
Mijn lente dageraet in d'uchtend ondergaet.
Hoe broos is het geluck der Grooten, gloor, en staet
Ach vader Abradaet! Panthea mijne moeder,
Miranth mijn zuster, en Arafpe mijne broeder,
Mocht ick u noch eenmael aenschouwen, 'k zou gerust
Dan sterven. Dat mijn doot waer Lydien bewust,
Zy zou om mijn elend geen zucht, noch tranen sparen.
Mijn reên die zijn geveynst, dies bid ick wik bedaren.
't Geluck voert u ten troon, ô konincklijcke vrouw,
Uw vierige gebeên in uw stantvaste trouw
Die hebben Jupiter tot medely bewoogen,
Prins Klarimeen in als zigh vindende bedroogen
Doet afstant van sijn quaet, bekent vol droefenis
Dat hy alleen de bron van al dit onheyl is,
Zijn wroegende gemoed, dat roept verbaest, hier binnen;
Den helschen moorder woont, van Albás Koninginne.
Uw Vorst vol naberouw, voor u een praelbeelt sticht
Op 't prachtighst opgetoyt, wijl hy is onderricht
Van uw onnoozelheyt, ay stelt uw ziel te vreden,
En volgh my, ick zal u mijn voorneem heel ontleeden.
Binnen.
| |
| |
Klarimeen, Agis, Sidion.
OStille eenzaemheydt, die stil en eenzaem woont,
Aenschonw het stacy-beelt, ay! zie hoe heerlijck toont
Het overgod'lijck beelt, van Alcinea, Goden
Waerom kost ghy my niet voor die stantvaste dooden?
Koom vrinden laet ons voort het kost'lijck graf beziên,
Eerwaerde Zuster gun dat ick in als u dien.
Zoo zal uw roem daer door vergrooten, niet verkorten,
Laet langs uw wangen voort een zee van tranen storten,
Koom off'ren wy ons bloet, dat in onze ad'ren leeft;
Zy is het waerdigh dat men 't lijf ten offer geeft.
Zijn Hoogheydt weet als dat den Koningh 't heeft verbooden,
Dus klaegt ghy te vergeefs.
Wat wil die wrede, en snooden,
Zoeckt zijne wreetheydt zigh aen my te wreecken, neen?
Zijn onrechtvaerdigheydt zal nimmer mijn gebeen
Weerhouden, schoone Zon, toen uwe glans verdoofde,
Ontluysterde de glans van Alba, en beroofde
Mijn eygen welvaerts heyl, haer schimme waerd om my,
En wil dat ick mijn straf als een verrader ly.
Wie moort my van uw tweê, wiens gunst zal ick verwerven,
Ick kan niet leven, en helaes! noch minder sterven.
Dees handen roocken noch van het onnoozel bloet,
De geest my stadigh volght, waer dat ick maer een voet
Verzet, daer is ze oock, wijst dat de barten kender
| |
| |
Moet straffen Klarimeen, dien eereloozen schender,
De doot vlucht voor my wegh, anghstvalligh, doots, en bleeck.
Dat wijst my de Vorstin de doodelijcke steeck,
Zie Agis! zie! hoe 't bloet ten wonde uyt koomt vlieten,
Voort Sidion, laet voort bedroefde zuchten schieten,
Tot mijn verlichtenis, ick bid u helpt de smart
Die ick niet lijden kan, wat lijden, geef mijn hart
Onkuysche Prins weerom, die my zoo schelms vermoorde,
Soo spreeckt de nare geest, toen 't stael mijn borst doorboorde.
Wel aen; ick offer u het harte, dat my pijnt,
Waer bleef de Koningin zoo haestigh daer? verdwijnt
Ghy in een oogenblick, en zonder my te hooren?
Moet ick elendige, elendigh gaen verlooren?
De wanhoop heeft geheel zijn herssen-vat ontroert.
Waer wert door razerny de mensch niet toe vervoert.
Zwijgh! Onbeschaemde, zwijgh! zult gy uw Prins braveeren?
Doet Klarimeene niet het onderst boven keeren?
Ick ken geen Rijx-Tyran, noch leef na zijne wet,
Fortuyn heeft my als hem op Albás troon gezet,
Beheerst hy my als Vorst, ik morgen hem als Koning,
Ick heb geen broeder die zijn vrouw vermoort, verschooningh
Hy nimmermeer verwerft, by my, noch Adeldom,
't Is Klarimeen, wiens macht trompet, en oorloghs trom
Doet zwichten, Karismont kan my in 't minst niet hind'ren.
Zijn dulheydt groeyt vast aen in plaets van te vermind'ren,
| |
| |
Waer wilt noch met hem heen?
Vervolgen wy de Prins en redden hem uyt noot.
Binnen.
Karismont, Hanise, Arthabasus, Marcellus, Nisus, Claudius, Polimia, Octavia, Philon, Rey Van Albanen.
HAnise die uw Rey het offer-vat laet dragen
Na der Albanen wijs, zegh, zullen nu de plagen
Van Alba zijn gekeert door deze offerhant?
Hoe! zal het beeste bloet, de wreetheyt, en de schant
Van Koning Karismont uytwissen, en verschoonen?
Neen! wreetheyt moet men met een wreeder wreethey loonen,
Ick ben die mijn Vorstin de blancke borst door-stiet,
Ick ben die volck, en Rijck, al t' eereloos verriet.
Hoe kan dit offer dan de gruwelheen verdooven?
Hier door zult ghy de glans van Polexeen berooven,
Haer gloor, en heerlijckheydt, de Koning zy gerust,
De haet van Abradaet zal werden uytgeblust,
Hoe kan ick rust verwerven,
Daer ick mijn bed-vriendin zoo goddeloos deed sterven?
Dees offerhant mijn Vorst, blust Goden gramschap uyt,
Zoo weet de Vader dan, wat dat haer wil besluyt.
Zy zijn door tranen, en gebeden te verwinnen.
Van die wiens wreevelheydt dorst moorden zijn Vorstinne.
Zal door dees offerhant al 't onheyl zijn gestut?
Zoo stort men beesten bloet, voor menschen bloet onnut.
| |
| |
Het bloet van de Vorstin zal my dit bloet doen storten.
Van een onnoozel lam, dat is haer eer verkorten.
Wy volgen al het geen de Priester ons gebiet.
Zoo zijt ghy averechts volck, dit off'ren helpt toch niet.
Men stort tot zoeningh 't bloet van ossen, lam, of
Soo wilt gy beesten bloet de Goôn voor zoening stieren.
Haer gramschap stilden eer door zulck een offerhant.
Een offer dat de Vorst streckt eeuwighlijck tot schant.
Wie moet niet na mijn wil, en strenge wetten hooren?
Wie al te strengh regeert, gaet eer hy 't weet verlooren.
O Alcinea 'k heb 't onwaerd uw Vorst geweest.
Een die het harte wroeght, is waer hy is bevreest.
Geen beter voorbeelt als die aen zijn zelfs magh leeren.
Dat Alba toont, alwaer men 't wonder ziet verkeeren.
Daer wiert d'onnoozelheyt van het gewelt gedoot.
Een strafheyt al te straf, een wreetheyt al te groot.
Dit off'ren streckt voor my, van rouw een waerlijck teecken.
Het valt gevaerelijck met Koningen te spreecken.
De Koningin wert dit middel vry gekeurt.
Een die onnoozel sterft, heeft die den hals verbeurt?
Wie dat onschuldigh sterft, die sterft vol roem, en heerlijck.
Wie dat onschuldigh sterft, die sterft helaes! te deerlijck.
Het machtigh Lydien, met Alba wert voldaen
Haer bey den schelms verraen.
Onnoozelen de doot, als boozen noyt verdienen.
| |
| |
Onweetende, vraegh dit 't roemruchtige Susine.
Een opgereezen wraeck ontziet geen telgh, noch stam.
Het bloet van een Vorstin te veel scheelt van een lam.
Dat van ontschuldigen, wie kan dat leet verdragen?
Tyrannen scheppen in 't ontzielen, ziels behagen.
Zijn Majesteyt treê voor het Konincklijck gezicht
Begunstigt 't wieroox-vat, ghy Reyen, volgh uw plicht.
Getrouwe offeraer, ick zal uw zyd bekleeden,
Leef na d'Albaensche wet, gebruyckt haer wijs, en zeden.
Godvruchte Rey die met my 't Godendom bewaeckt,
Wiens fieren yver vol van heeten yver blaeckt,
Verçiert na uwe macht dees God-gewyden Tempel,
Rust met het offer-vat voor dees verheven drempel,
Stroyt rooze, en mirthe blâen, brengh alles voor den dagh
Wat tot dees offerhant, in 't off'ren helpen magh.
Het goude Wieroox-vat geen reuckwerck zal ontbreecken,
Of Jupiter zou zelfs hem aen Hanise wreecken:
Laet uwe voorzogh nu wel zorgen in dees tijt.
De Koningh als gy ziet koomt 't feest bywoonen, zijt
Voorzichtigh, wilt Festoen, en kransen vaerdigh maecken,
Ter eeren de Vorstin, laet gout, en zilver blaecken
Voor Alcineás beelt, ick zal dit offer-lam
Voort slachten met dees bijl, dan 't ingewand de vlam
Op-off'ren. Laet de Luyt, Cimbael, en Cyter hooren.
O vader mijne ziel van vreuchde schijnt herbooren.
| |
| |
Onder het zingen en gespeel, moet een gordijn geopent werden, alwaer de Koningin staende als een prachtigh stacy-beelt haer vertoont, op een verheven Tombe, omheynt van Albaensche burgers, met brandende toorts-lichten, waer voor de Koning knielend zijn offerhande doet.
Voys. Al wat men hier in deze weerelt ziet.
WEgh valsche Kroon, vol ziel en harts verdriet,
Die u wel kent wil u voor nimmer niet,
Gy baert hier zorgh, daer wantrouw, gins verraet,
En kent geen Vorst, noch Vorstelijcke Staet.
Nu Klarimeen zijn bloet derft treên op 't hart,
Waer door hy zelfs blijft in zijn strick verwart.
Stantvaste deucht staet als een rots in zeê,
Kent loogentael, noch dwing'landy, noch weê.
Een vroom gemoed vreest hart, gewelt, noch schant,
Hier wert de deucht door Albas dwingelant
Te fel verdruckt, verdoemt dat buyten schult
En na veel smaets ten Rijx-troon ingehult.
De Koning in vertoont zelfs Kuysheydts beelt
Vol deuchden roem dat hart en ziele streelt,
De wreetheydt zwight, die 't al vermoorden wou,
En dartelheydt schroomt zoo een Konings vrouw.
De dootschrick die mijn ziel steets pijnden, om de schant
En gruwelheeden, wert door deze offerhant
Verzelt met zorgh, en anghst, van mijne hals gestreecken,
Beelt dat zoo heerlijck praelt, zie ick u aen, zo reecken
Ick Artemisia haer graf-gebouw niet meer,
Het machtigh Lijden, met Alba zal de eer
| |
| |
Van mijne Koningin, door 't heele aerdrijck brommen,
Hoe is de Rijcx-Vorstin tot zulck een eer gheklommen,
Die van Hanise wert voor heyligh aengebeên,
Berouw verzacht dit hart, eer harder dan een steen,
Betoont nu waerlijck rouw, hoe hy u heeft mishandelt,
Die in stantvaste min stantvastigh hebt gewandelt.
Onluckige, gy zijt van my te wreet verdelgt,
Dat Acheron mijn broêr, die snoode mensch verzwelgt,
Die Alcinea dorst zoo eereloos verraden,
Waerd gy roemwaerde in het leven, om genaden
Bad ick mijn Koningin, hoe heerlijck praelt het beelt
Waer in de schoonheydt van mijn bedvriendinne speelt.
Ick zie haer levend voor mijn oogen! 't zijn gedachten
Die my verrucken, en 't bedwelmde breyn verkrachten.
Is kus dan 't schoone beek voor Alcinea, lief
Die ick aen 't hel gestarnt wel eer door min verhief,
Wilt waerde, u Gemael, de wreede moort vergeven.
Karismont willende het beelt voor Alcinea kussen, houd hem by zijn hant vast.
Hy heeft geen misdaet, die geen misdaet heeft bedreven,
Uw broeder Klarimeen verstiet my uyt de troon,
U, van uw Gemalin, de glory-rijcke kroon
Zal door mijn ziels elend te heerelijcker schijnen,
Uw druck is onderdruckt, de vreucht verdrijft de pijnen.
O Hemel wat is dit? het beek houd mijne hant;
Waer bergh ick my van schaemt, waer bergh ick my van schant.
| |
| |
Uw Koningin dooft uyt die schant, een vreughde teecken
Hoe kunnen beelden spreecken?
Moet ick rampzalige verduuren meer verdriet.
Een telgh van Abradaet uyt Lydien ghy ziet
Herboren machtig Vorst, en levend voor uw oogen,
Leeft mijne Koningin? Wie heeft my dus bedroogen?
Zijn Majesteyt genaeck de kuysche Majesteyt,
Vlucht niet voor levende, o Koningh, liefde pleyt
Voor Klarimeen uw broêr, die gy door haet verbande
Een geest heeft vlees noch been, dees poezilige handen
Doen blijck van een Vorstin, maer van geen nare geest.
Is 't droom, of spoockery? waer ben ick voor beveest?
Daer 'k als een tweede Mars kom in het oorlogh dond'ren,
Hoe zal hem Abradaet om deze daet verwond'ren,
Zo dra de Faem te post van zijn herbooren kint
Dees blijde tijdingh brengt? mijn lief, een Vorst ontzind
Betoont gy die noch gunst, mijn Engel ick die druckigh
Strax weende om uw doot, leef nu na wensch geluckigh.
Onwetend zondigen mijn Koning is geen zond.
Treet Lydien op nieuw met Alba in 't verbont,
Getrouwe Philon, zegh, wat deught zal u weer loonen?
Dat ghy Prins Klarimeen zijn misslagh wilt verschoone.
Die 't ingewand des Rijx door valscheydt maeckt beroert,
't Ontbrack zijn macht aen macht, zijn wil is niet volvoert,
Dat tuyght uw Koningin op 't heerelijckst verreezen,
| |
| |
Wilt daer Polimia, ô Vorst voor danckbaer wezen.
Geluckigh is het Rijck dat op de deucht steets bouwt.
Onluckigh daer het hooft in als zijn zelfs mistrouwt.
Stantvaste Kuysheydt gront op onverbreeck'bre muuren.
Wat moet een kuysche ziel al tegenspoet bezuuren.
Dat Alcinea tuygt Albaensche Koningin.
Wiens ziel stantvastigh bleef in onbevleckte min.
Agis, Alcinea, Karismont, Polimia, Philon, Polinesso, Nisus, Arthabasus, Marcellus, Hanise, Claudius, Rey, Octavia, Albanen, Sidion, Klarimeen.
DE Prins uw broeder wenst, ô Vorst vol na berouwen,
Dat hy genieten magh de eer, om aen te schouwen
Het heerlijck stacy-beelt van Alcinea.
Is hem mijn vreucht bekent,
Staet deze beede toe, laet hem terstont verschijnen,
Lief Alcinea wijck ter zijden, wilt verpijnen,
U voor een kleene tijt, zijn dulle razerny
Al. verschuylt haer.
Wiert heeviger, zoo hy u schoone zaeght by my.
Kl. uyt.
Onrustigh mensch, koomt gy my weer op nieuw verstooren,
Die mijn Vorstin ontzielt, my hebt de doot gezwooren?
| |
| |
Baldadige, zie nu wat dat gy zijt in 't Rijck
Een schantvleck van uw bloet, verrader, dat ick wijck
Uw doodelijck gezicht, gebiedt natuur, 't geweeten
In u gestorven is, de broeder-zucht verbeeten,
Door uw vervloeckte brant, mijn ziel betreurt dien dagh
Toen ick u overgaf het Konincklijck gezach.
Mijn goetheydt te vergeefs, u kroon, en staf, vertrouwde,
Zaght broeder, broeder zaght, want het mijn ziel berouwde,
Ay geef uw broêr gehoor, die 't harte is doorwont
Met naberouw, dat my dees yzer harde gront
In 't holle ingewant verbergde, 'k zou my noemen
Geluckigh, en de deucht van die stantvaste roemen,
Mijn razerny die wiert daer door vermindert, bood
't Geluck my zulck een gunst, dat ick met mijne doot
Kost de Vorstin voldoen, 'k wou graegh die schult betalen,
En zou gerust mijn Vorst, en blijd na Lethe dalen.
Onkundige laet af dees reden, wilt de min,
Die ongeoorloft is, uytdooven, zult gy in
Uw blinde minzucht noch volharden, over wreden,
Princes Polimia mijn tranen zullen heeden
Getuygen mijn berouw, en na-smart, mijne quael
Groeyt aen door deze reên, waer toe dit laf verhael?
Wie Rijx-Vorstinne moort, moet na verdienste lijden.
Prins Klarimeene stel uw wanhoop wat ter zijden.
Was de Vorstin niet doot, zoo leefden ick op hoop.
De loop der levende is wonder in heur loop.
Ghy hebt te zinneloos u zelfs uyt 't Rijck gedreven.
| |
| |
Een lichaem zonder hart, waer ziet men dat in 't leven?
Zoo hebt gy niet verbeurt.
Dat Lydien beschreyt, daer Alba noch om treurt.
Moght dezen hals de schult van 's Rijx elenden boeten,
Ick offerde mijn bloet voor uwer aller voeten.
De moort te wreet begaen, maeckt dat het hart my beeft.
Al. vertoont haer.
Ontrouwe minnaer, weet dat Alcinea leeft.
Wat zie ick groote goôn! de Koningin voor oogen?
Heeft my de nare hel, of spoock, of schrick bedroogen,
Dat ick haer Majesteyt hier levend voor my zie?
Ach! broeder, broeder, ach! ick bid u, ay! gebiê
Dat Klarimeen vertreckt, want mijne ziels elenden
Verdrucken ziel, en hart, waer heen zal ick my wenden?
Wie zijt ghy die my tergt?
Wat wert mijn ziel gevergt.
Wat heeft de Koningin van u al dmaet geleeden.
Verban uyt uw gezicht, die u heeft schelms bestreeden.
Dees hant my dooden zal die u dorst vatten aen.
Wat derft onkuysche brant al gruwelheen bestaen?
Ick schaem my eeuwiglijck, voor u ô Koninginne,
Vervloeckte geylheyds drift die Vorstelijcke zinnen
Door uwe list verraet, waer ben ick toe geraeckt?
Tot afstant van het quaet, wijl u het quaet ontwaeckt.
| |
| |
Door naberouw, wert u van my dees daet vergeven.
Dat Alcinea leef, langh moet die schoone leven.
Verkeert mijn tegenspoet, zo dra in vollen vreucht,
O prael-beelt van dit Rijck, ô parel van de deucht.
Aenvaerd Polimia tot Gemalin, weest vaerdigh
't Geen zy aen my, en u, betoont heeft, is het waerdigh.
Zijn misdaet weederroept dit woort, zy eyscht mijn straf,
Een die my zenden wou na 't graf, daelt zelfs in 't graf.
Geen tranen zullen 't vuur van mijne gramschap blussen.
‘Ick moet de gramschap van den Koning zien te zussen,
Beroemde Scepter-Voogt, wiens goedertierentheydt
Veel verder streckt als 't Oost, zigh tot het West verspreyt.
Verschoon mijn minnaer, wilt uw broeder 't leven schencken.
Een Vorst van goeden aert, zal aen geen quaet gedencken.
Verschoon zijn misdaet doch, beschermt uw eygen bloet
Wiert Alcinea niet door mijn Heldinne moed
Voor Philons moort geweer bevryd? ban uyt gedachten,
O Vorst! oploopentheydt. Laet bidden u verzachten,
Een Prins die 't quaet vergeeft, wint harten zonder stael.
Dat bloet, en liefde hier op 't heevighst zamen pleyten,
Verschoon ick Klarimeen, zal 't Alba my verwijten,
Verdienst, en misdaet strijt heel woedend tegen een.
Het Recht eyst recht van my, want recht bouwt lant, en steên,
Dies moet het heyligh Recht, voor moet wil nimmer
| |
| |
Waer 't Recht gehanthaeft wert, daer bloeyen Koninckrijcken.
Ick zal op morgen vroegh vergaren doen den Raet,
Wat my te doen staet in dees zorgelijcke staet;
Zoo hoor ick uyt haer moot, zijn leven, of zijn sterven.
Mijn Koningh geef gehoor, laet my genâ verwerven,
Weer-roept het woort, 't welck gy mijn waerde hebt gevelt.
Denck aen Polimia, die my uyt doots gewelt
Gered heeft door haer trouw, wilt haer die trouw betalen,
Zoo zal den hemel op u laten neederdalen
Geluck, en voorspoet, slaên uw vyanden uyt 't velt.
Vernietigen al die zigh tegens Alba stelt.
De vriendschap zal hier door niet mind'ren, wel vermeeren.
Hoe? zal een meerder voor zijn minder hem verneeren
Verschoonen, die my door zijn goddeloosheyt tracht
Te bucken doen als slaef, 't Rijck hebben in zijn macht?
Doch, 'k zal om u mijn lief, haer,en het hem vergeven.
Langh leef Vorst Karismont, langh moet mijn broeder leven!
Hoe loon ick na waerdy, doorluchtige Vorstin,
Dees al te grooten deucht, die nimmer uyt mijn zin
Veel min gedachten gaet? Polimia uw handen,
Eerwaerde vrou, ick kus, wiens liefde mijne schanden
Door uw stantvastigheyt voor eeuwigh houd bedeckt.
Dees onverwachte vreucht in Alba opgeweckt,
Zal ons Albanen doen de wegh tot welstant banen,
Laet proncken van de burgh de Turcksche leegervanen,
Dees dagh, verheft op nieuw, de Koningin ten troon.
| |
| |
Vol Majesteyt, en pracht, elck danck de opper-Goôn.
Nu Koning Karismont komt als August te brallen.
Het zoet dat volgt na 't zuur, de vreucht na d'ongevallen.
Nu leeft mijn ziel vernoegt, nu 't onweer is gestilt.
Ga brenght het offer wegh, hier dient geen tijt verspilt.
Gy Rey, voort, haest u, dra, verçier altaers, en Chooren.
Hoe zal Vordt Abradaet, als hy dit hoort, op hooren.
Nu ick mijn Gemalin herleven zie in 't Rijck.
Eer van de Vorst gewraeckt, nu 's Konings heul, en wijck,
De minne-nijt verdelgt, heeft loon na waer gekreegen.
Ick danck den hemel voor dees onverwachte zeegen.
De tijdt hier Princen leert, de wonderheen van 't Hof.
Die dartel quaet ontdeckt, de vroomen kroont met lof.
Voor dees stantvastige, onkuysheydt neer moet bucken:
Zoo zeegen-praelt de deucht na duyzent ongelucken.
UYT
|
|
Auteursrechtvrij