De school der poëzie

[p. 27]

[Beweging is vóór me ongewis,]

Beweging is vóór me ongewis,
dag nauw siddrend is
geboren, waar menschen vluchten
doorheen, door de witte luchten,
de zwarte menschenstoeten
flauwooge, hangvoete -
de nacht valt, de zwarte brandnacht, -
die heeft nauw omgebracht
het zilverige lislicht,
of om de gevels
zwiepen de nevels
weder van stengelend licht.

Levenbeweging is ongewis,
ik werd geboren
en naar mij te voren
drongen op golven aan
vlotten met menschen belaan,
menschengezichten en dingen,
menschen zoo vreemdelinge
in 't daglicht, zoo licht en fijn,
met zoo welbegrepen schijn.

[p. 28]

 

En ik zelf liep zoo te ademen

 

de heet verbrande wademen

 

der lucht, die van zelf doet drenken

 

keelen en vol beschenken.

 

 

 

Ik ademde licht tevree,

 

alleen des avonds dee

 

ik de oogen der dingen toe,

 

dan was àl om me moe

 

en wou me ook niet meer aanzien -

 

elk ding werd zwart van aanzien.

 

 

 

Ik heb honger gekregen,

 

ik voelde de leege

 

holen in mij worden des nachts,

 

in mij is onverwachts

 

verlangen gekomen,

 

o mijne leege armen,

 

o mijn oogen, o mijn arme

 

verlangende ooren en zoomen

 

van mijn bloedenden mond -

 

Sidderd' ik toen, rondom me stond

 

bleek en flauwoogig het lichten

 

van al de wereldgezichten.

 

 

 

Handen omhoog ben ik gegaan

 

vluchten, de zoute traan

[p. 29]

 

stroomde over mijn lippen,

 

mijn voeten sloegen de slippen

 

van der dagen gewaan

 

langs waar ik vluchtend gegaan.

 

 

 

Ik schreide, ik schreide zoo,

 

mijn keel verhardde zoo,

 

ik liep zoo hard, zoo hard,

 

zoo'n pijn deed mijn hart.

 

 

 

O witheerlijk licht, wis

 

licht dat rondom me is,

 

maagd die lichtlucht zijt,

 

tot u heb ik geschreid.

 

 

 

Stil sta ik nu bij u,

 

vol licht is het mij nu,

 

het trillende wieglende leven -

 

ik zie het omhoog fijn beven,

 

ik zie het benee vaststaan,

 

warm lichtend, koel donkrend op een effen baan.

 

 

 

Wij staan daar diep verscholen in,

 

hebbe' onze lust en onze zin

 

daarin, is het niet? is het niet? niemand weet

 

ons vrede gekomen, verdwenen leed.