Tösse vroeg- en naojaor

[p. 18]

Surgit amarum aliquid

Aan 't zellefde vinster van veur twintjig jaor
sjtóng d'r en keek nao boete wo de windj
de leste naojaorsblajer van de buim
biejeinbloos biej 't haofbeeld op 't gezón.
‘Hiej is mien vreugjaor’, dach-ter, 'ins begós,
det nooit toet volle zomer oet kós bleuje,
juus wie ein bioom die 't auch neet gelök
óm taege de verdrökking in te greuje.’
En mit 'ne vinger sjreef-ter in gedachte
op de besjlage roete ein veur ein
de teikes van veur jaore, en hae wis
det nog nieks van toen vergaete waar,
en det waat óngerhoets waar blieve laeve
op 'm invroot wie ein carcinoom.