Metamorphosis et historia naturalis insectorum. Pars tertia et ultima

[fol. a8r]

Een ander op den Autheur.

GOdt haelt de Goede t'huys op sijn bestemden tijt;
Daer rusten sy van moeyt' en van de bitse Nijt.
Geluckigh die soo rust! Goedaert, die na de aerden
Der Dierkens stadigh socht, die leeft noch op der Aerden;

Hoewel de aerd' hem deckt. God riep hem al te vroegh.

Sijn braef begonnen Werck onrijpe Vrucht maer droegh,

Als hy op sijn bevel ten Hemel moest verhuysen,
Hier latende sijn Romp in d'onderaertsche kluysen:

Dus wordt het door de Mey in Winter-tijdt voltoyt.

Nu leeft hy door den druck, en sterft wel licht'lijk noyt.

Was niet sijn Aerd te Goed om t'eenemael te sterven?
Soo moet nu Goedaerts Aerdt een goeden Naem be-erven,

Die in gedachten blijft. Moest al dat Goet was wegh?

Wat bleef daer op der aerd? als't enckel duyvelsch', segh?

Door den selven.