Metamorphosis naturalis

[p. 99]

XLVII. Bevindinge.

DEsen worm ghebruyckt tot sijn voedtsel eenige kleine dierkens diemen groene luyskens noempt, welcke de vettigheydt vande roose-bladeren eten. Soo dat het allesints blijckt, datter niets soo klein of soo groot is, of het heeft sijn vyandt. Met het dickste eynde van sijn lijf houdt sich desen worm vast, ende met het dunste eynde 'twelck sijn snuyt is, daer tast ende slingert hy mede aen allen zijden, om te voelen of hy eenige vande gemelde dierkens gewaer kan worden. Ende als hy wat kan krijgen, soo heft hy sijn snuyt om hooge, op dat de dierkens haer nergens aen souden vast houden, ende dan suygt hyse droogh uyt, tot datter niets over

[p. 100]

en blijft dan de vleugels, pooten ende het vel. De mieren houden oock veel van dese groene luyskens, ende zijn daer altoos seer besich by, doch en beschadighen haer niet, ende ick en kan niet bemercken wat sy daer ontrent doen. Desen worm heeft hem tot veranderinge geset op den 4 Julii inde gedaente van een ey, ende den 21 dito is daer een lange vlieghe uyt-gekomen. Ick gaf hem den naem van olyphants-snuyt, van weghen sijn snuytte, die hy om hooge steeckt.