Metamorphosis naturalis

XXXVIII. Bevindinge.

ICk bevinde dat dese rupse ende vele andere het willegen loof beminnen. Waer van de reden my dunckt te zijn, dat dit loof van eenen drooghen aerdt is, waer door de over groote vochtig-

[p. 88]

heydt deser wormen gematight wort. Dese rups is seer vreesachtigh, ende daerom oock geveynst van aert. Want alsmen hem eens aenraeckt, so rolt hy in malkanderen, ende blijft een tijdt langh gansch stil liggen, als of hy doot waer, ja laet hem om en weder rollen, ende tuymelen sonder sich te roeren, ende dicht gesloten blijvende. Maer indien men hem wat te hart druckt, so en kan hy dat niet verdragen ende moet sijn gheveynstheydt staecken: waer uyt een voor-beeldt van veel huychelaers ende gheveynsde menschen by ghelijckenisse kan genomen worden, ende heb hem den Hypocrijt genaempt.

Na dat ick dese Rups soo langhe ghevoedt hebbe als hy eten wilde, soo heeft hy hem selven ghesuyvert

[p. *67]

[p. 89]

ende tot veranderinghe begeven op den 10 September, ende op den 10 Junii des volgenden jaers is daer uyt-gekomen eenen witten Uyl met swarte stippelkens op de vleugels. Den ganschen eersten dach na sijn voort-komste hielt hy hem seer stille, maer daerna begon hy te woelen ende vluchtich te werden.