'Herinneringen aan Mariënburg' met reactie 'De kinderen van Mavor: een historisch feit!'

De kinderen van Mavor: een historisch feit!

Auteurs krijgen steevast het advies om niet te reageren op recensies. Maar deze keer moet ik. Ik ben aan de WAARHEID verplicht enkele zaken recht te zetten. Wie de recensie op de Literaire pagina van De Ware Tijd van zaterdag 9 mei leest, zal wellicht de indruk krijgen dat ik volkomen willekeurig met mijn fantasie het levensverhaal van de dochter van Mavor weergeef. Er staat zelfs: ‘dat ze van meer zorgvuldigheid blijk zou geven, wat gemakkelijk had gekund als ze te rade was gegaan bij een kenner van de taal’.

Wel nu, voor al mijn historische romans heb ik kosten noch moeite gespaard om RESEARCH te doen alvorens ik wat schrijf. Drie jaar was ik bezig met Mariënburg, ik heb diverse boeken, waaronder enkele proefschriften over dit onderwerp bestudeerd evenals honderden pagina's uit het omvangrijke archief van Mariënburg. Het was algemeen bekend dat directeur Mavor kinderen had bij een hindustaanse vrouw. Vanaf het begin van mijn onderzoek had ik de behoefte om te weten wie die kinderen waren en wat er van hen geworden was. Het was meer dan een behoefte, het werd een PASSIE; ik MOEST weten, maar kon hiervoor niet terecht in archiefstukken. Ik ben op zoek gegaan; ik had (dankzij mijn eigen achtergrond) aanwijzingen in welke richting ik moest zoeken. Mijn overgrootvader was namelijk Fernandes, eerst kapitein van de suikerboot daarna de beheerder van de steiger Belwaarde.

Zo kon ik achterhalen wie de dochters van Mavor waren geweest en IK BEN TE RADE GEWEEST BIJ DE ENIGE ECHTE PERSOON, namelijk de kleindochter van Mavor en de vrouw die in het boek Susila heet. Sita's verhaal is volkomen WAARHEIDSGETROUW weergegeven totdat ze in de stad kinderen krijgt met Maarten. Vanaf die fase heb ik geput uit het leven van andere mensen van die tijd. De dochter van een rijke Indiase grootgrondbezitter ging werkelijk op de loop met haar lover, kwam terecht op Mariënburg en sprak Engels. Met haar kinderen sprak ze af en toe Engels staat in het boek, niet altijd, zoals de recensent suggereert. Ik geef toe dat Sita geen doorsnee koeliekind was maar ik heb NIMMER beweerd dat dit boek geschreven zou zijn vanuit de koeliecultuur, zoals de recensent stelt. ‘Tyup kare’ was letterlijk wat de moeder tegen haar dochter zei, wanneer die naar haar vader vroeg; dat heeft Sita weer aan haar eigen dochter, mijn informante, verteld. Geen onzorgvuldigheid en/of denigrerende aanduiding van mij, de onwetende dus. Sita vertelde haar levensverhaal toen ze een oude vrouw was, 82 jaar nog wel. Ze kan dus best grote-mensen gedachten hebben en denken in termen van ‘katholiek bolwerk’.

Waarom twee boeken over hetzelfde onderwerp? Gewoon, omdat ik wil! Ik heb op eigen kosten, in eigen tijd, met eigen energie dit onderwerp bestudeerd. Het leverde stof op voor VEEL romans! Louis Couperus schreef diverse romans die zich allemaal afspelen in Haagse elitekringen, rond de vorige eeuwwisseling. Waarom zoveel over hetzelfde onderwerp? Wel, omdat hij zin had. Ik ook! Why not?-.

Antwerpen, 11 mei 1998 Cynthia Mc Leod