Vlaemsche dichtoefeningen

[p. 119]

Weenen.

Ha! beklaegt hem, die gevangen

Onder 't wegen van de pyn,

Niet en kan een trane ontvangen,

Weenen en gelukkig zyn!

Arme schaep! hoe moet het lyden
Door end door zyn herte snyden

Daer het blyft in barensnood

Van de bittre vrucht ontbloot!

Tranen, bittre vrucht des lydens,

Drank die 't smachtend herte laeft,

Zaed der vreugde en des verblydens,

Die God zelf verligting gaeft,

Toen, nog wandlende op de wereld,
Menige uer, Zyne oog, bepereld

En met droefheid overlaên,

Stortte aenbiddelyk getraen.

Tranen, als by noenestonde

't Blusschend reegnen op het kruid,

Als de perel die de wonde

Van 't gekwetste pynhout sluit,

[p. 120]

 

Als de frissche navondkoelte

 

Na de heete zomerzoelte,

 

Zoeter, ja, veel zoeter nog,

 

Zyt gy, bittre tranen, toch!

 

 

 

Dank o Heer, die my ontsloten

 

Hebt de bronne van 't getraen,

 

Die 'k zoo dikwyls heb genoten,

 

Dikwyls er naer toe gegaen:

 

Moet het krimpend alsemdrinken

 

Vriend of vyand my nog schinken,

 

Geeft my, anders niet, o neen!

 

Geeft my dat ik tranen ween',

 

 

 

Stroom van droefheid, eedle tranen;

 

Bittre beken des geweens,

 

Hoe kunt gy den wegel banen

 

Tot vertroosting, wat gemeens

 

Hebt gy, dreuplen van de smerte,

 

Met den honingdauw des herten?

 

Waerom, als ik lyden moet,

 

Zy gy, tranen, toch zoo zoet?

 

 

 

God-zyn wegen zyn verholen,

 

Als Hy zalfkruid wassen doet

 

Waer de slange zit verscholen

 

Die den wandlaer byten moet:

 

Dank aen Hem, aen Wien 't bekend is

 

Of er mate in onze ellende is.

 

Dank aen die 't geween daer van

 

Met het weenen troosten kan!