|
| |
| |
| |
Pietjen op den Peereboom
Heb je nog 't vertelderke gehoord van Pietjen op den Pereboom?
Sint Pieter en Sint Pauwels kwamen een keer gewandeld nabij de stad Harelbeke, in die oude tijden van de forestiers van Vlaanderen, Liederik de Buck en consoorten, en 't regende stijf, zoo dat ze dweers deur nat waren.
Ze keken of ze eentwaar gingen binnen geraken en ze klopten aan een rijkmans deure, met name Geeraert Herkenbout. Maar
en zegt hij: ‘'k En houde geen herberge!’
Ze gaan voort, tot verder, bijkans
| |
| |
buiten de stad, waar Mietje Miserie woonde, in een kotje van plakweeg, en 't had een hoveken aan zijn huis, van een schortje groot, en 't stond ne perelare in.
‘Komt binnen,’ zegt Mietje Miserie, ‘ge zult hebben dat ik hebbe, en, is 't maar een kotje, 't en regent er niet in, 'k zal 't vier ontsteken en ge zult u droogen; wat dat slapen aangaat, 'k en hebbe maar een boutje stroo en wat blâren, maar wij zullen overhands doen: zet ulieden wat!’
En terwijlen dat ze zaten, rond den heerd van Mietje Miserie, elk op een
endeke bul, zoo dat gaat in zulke huizen, zegt Mietje Miserie alzoo: ‘'k hadde ul'der nog elk een pere kunnen geven van mijnen perenboom, maar 't is zulk eendelijk slecht volk alhier, ze hebben van de nacht al mijn peren gestolen, en 'k en hebbe geene eene meer.’
Zegt Sint Pieter daarop: ‘de wille maak et werk, moederken, 't is ook wel. En ik zal u dankbaar zijn.’
‘En 'k wenschte,’ zei Mietje Miserie, dat nog al veel van wenschen hield, ‘als er nog eens ne keer iemand op mijnen
| |
| |
pereboom kruipt, dat hij daar van zijn leven niet meer af en kan, eer dat ik zegge: ‘kom af.’
‘Ge wenscht dat?’ zei Sint Pieter, ‘hewel, 't is u gedaan, en 't zal u geschieden.’
't Oud wijveke en wist niet met wien dat het te doen hadde, en 't slachtte van Abrahams vrouwe zaliger: 't loeg.
Peisde 't: ‘dat en zal toch nooit geen waar zijn!’
En 's anderdags gingen Sint Pieter en Sint Pauwels deure, en ze gave 't vrouwken elk eene groote benedictie.
Het duurde een jaar en 't was weêrom perentijd.
Ja maar, 't wijveke was nauwelijks tien stappen van zijn huis, met zijn eemerken, om water te halen naar de Leye, op eenen keer dat de peren begosten rijpe te worden en deugenietachtig hongen te lonken van tusschen de groene blâren, jâ, 't zat ne jongen in zijnen pereboom, en hij en gerocht er niet van.
‘Och wel onzen lieven Heere!’ zei 't vrouwken. ‘'t is toch waar dan! wacht vogel, 'k zal u gaan heên. Ik ga stap aans om hout en droog gers, en ik rooke u lijk nen droogen haring, doogeniet dat gij zijt: wat!’
En 't ging.
Maar de peredief riep zoo bermhertig ‘woeie'uoeie!’ dat de gebuurs
| |
| |
kwamen toegeloopen, en, als Mietje wêre kwam met eenen geheelen ar'vul droog gers, dat het geraapt hadde, ze zaten al met drijen in zijnen pereboom, en 't en was geen een van de drie die wist hoe op de wereld er af gerocht.
Mietje begon te schelden en te zeggen: gij hier en daar, en gif nog eentwaar elders, en, als 't stond, om asem 't halen: ‘gebuurvrouwe’ zei er een, ‘wij waren te wege dien gast hier af te halen, en hem wat troef te geven, voor zijn moeite, en wij kunnen er nu zelve niet meer van!’
Zoo 't liet die twee afkomen.
En als ze beneên stonden zoo vroegen ze vergiffenisse voor den anderen, die daar nog op zat, en die bitterlijk jammerde.
‘In Gods name! Mietje,’ zeid hij, 'k en zal van mijn leven meer doen!’
Als Mietje hoorde: ‘in Gods name’ ‘hewel’ zei 't ‘komt af, en draagt uwe peren mee op een conditie, dat gij nooit meer op geen honderd stappen, omtrent mijn kotje 'n komt.’
Dat wierd aanveerd en 't en kwam van nu voort nooit niemand van geheel de streke meer aan Mietjes pereboom.
| |
| |
Nen tijd daarna, ja, Mietje wierd van langs om ouder, en stijver, en krommer: ‘poef!’ gaat dat op Mietjes deure, dat de sperel op den grond vloog. En 't was Pieter die daar was, - de menschen zeggen nu Pietje, maar 't is wel ne Pieter, - te weten Pieter de Dood.
‘Ik wensche u den goên dag,’ zei Mietje, ‘hoe gaat 't met u, Petrus?’
Mietje en was er niet benauwd van, trouwens, 't had altijd wel geleefd, nooit niemand te kort gedaan, 't en had nooit niet gehad en 't had niet meer te verwachten 't en zij de dood, en ze was daar!
‘Wat!’ zei Pieter, ‘zijt gij niet benauwd van mij, die den keizer doe beven, als ik over hem voorbij vare, en dat hij huivert gelijk een riet, en haastig zijn kruis maakt!’
‘Neen ik,’ zei Mietje, ‘'k ga mijne laatste pere opeten, die daar aan den boom hangt, en doet gij toen met mij zoo God wil; en wil-je er een stuk van hebben je meugt.’
‘Waar staat ze?’ zegt Pieter.
| |
| |
En Mietje toogde ze hem.’ Geef me daar ne keer uw zeisen,’ zei 't ‘'k zal ze afslaan.’
‘Niet te doen,’ zei Pieter, ‘ze zou bletsen op den grond, en daarbij, mijn zeisen en geve ik aan niemand, gij 'n zult Pieter niet bedriegen, peis-je, hij is al veel te oud daarvooren.’
‘Hewel, ge zult ze toen moeten zelve afhalen,’ zei Mietje, ‘'k ben ik te stram en te kortborstig.’
En Pieter de Dood sloeg zijne beenen rond den stam, hield zijn zeisen vast, en in een twee drie kroop hij tot in de kroone al klutteren; hij trok de peere, maar als hij wilde gaan afkomen, hij en wist niet waaraan dat het schilde, en hij haperde altijd, en hij en kost al geen kanten omleege geraken.
‘Maar vrouwe,’ zegt hij, wat voor nem boom is dat?’
| |
| |
‘Ne pereboom,’ zei Mietje.
‘Ja, dat zie ik,’ zei Pieter, ‘maar ik en zie niet hoe hier af.’
‘Ha! dat zijn uwe zaken, Pieter,’ zei Mietje, ‘waarom zijt ge daarop gekropen? zijt gij niet oud en leelijk genoeg om geen oude vrouwe u te laten bedriegen? wat belooft gij?’
‘Al dat gij wilt,’ zei Pieter.
‘Hewel,’ zei Mietje, ‘belooft dat gij mij zult om laatst, laten, en maar meênemen als de andere al dood zijn!’
‘Ja wel,’ zei Pieter, ‘als gij mij hier aflaat, dan zult gij den laatsten man den zak opgeven, nu en ik zal maar om u komen als al de andere vertrokken zijn; haast u! daar ligt een koning, zeven honderd uren van hier, zijn oudste zone trouwt van dage, en 't staat geschreven dat hij sterven moet: haast! haast u!’
En Mietje zei: ‘komt af!’ en de dood, zonder goêndag of goênavond te zeggen, vloog heur veerden, en nooit en kwam zij daarbij of
| |
| |
omtrent meer, bij zooverre dat Mietje Miserie een stoksteenoud wijveken wierd, en nu nog leeft, ja leven zal tot het uiterste des werelds, als al de andere al gestorven zullen zijn: dat heeft de dood beloofd.
|
|
Auteursrecht onbekend