[Nawoord]
MET deze keuze werd bedoeld uit des grooten Meesters werken enkel die gedichten en fragmenten te vereenigen waarin de hoogste vormelijke schoonheid van woorden gepaard gaat met zeldzame verhevenheid van gedacht en geweldige diepte van gevoel. Het is een breviarium van het meest-eigene des dichters: zijn zielsnood, zijn zielsverrukkingen en zijn groot-menschelijke smart.
Er werd getracht door eene volgorde van innerlijke beteekenis tot eenheid te komen met deze gedichten van verschillenden aard en tijd. Daarom werden zij, tusschen een aanvang en een einde, verdeeld in drie deelen waarvan het eerste is een nog onbepaald verzuchten en verlangen, het tweede - de volledig-bewuste, rijpe uitspraak van innig geluk en groote blijheid, het derde - een nederdalen in diepten van donkeren weemoed.
Zoo vinden wij in al het geschapene deze drie zelfde getijden: het worden met zijn nood, het zijn in voldaanheid, het vergaan in treurnis. - De dageraad, de middaghoogte, de ondergang van alle leven.
Bij het lezen dezer bloemen was de wensch: Gezelle's innigste zielsgesteltenissen in de pracht van zijn geniale woordkunst onmiddellijk en zuiver te laten genieten en, zoodoende, in den lezer op te wekken die alleredelste menschelijke gave: dat is het schoonheids-gevoel.
Paschen 1914.
De drie teekeningen naar het dooden-masker van Guido Gezelle zijn van de hand van den kunstschilder Albrecht Lefebvre.
Auteursrecht onbekend