Een nieu gheestelijck liedt-boecxken

[p. 186]

Hier volght noch een Brief, van Vrou Gerrits dochter, die zy by haer leven geschreven heeft aen haer Maets tot Medenblick.

Een sterck gheloove krachtigh

Wensch ick u jonghe Ieught,

Dat ghy opwasset eendrachtigh

In rechter liefden en deught,

En dan meught worden deelachtigh

Hier naemaels die eeuwighe vreught.

NAe dese mijn goede wensche, seer beminde Ieught, soo kan ick het qualijck laten door oude kennisse ende goede ghemeenschap, die wy wel eertijts met malkanderen gehadt hebben, om V.L. een wey-

[p. 187]

nigh te schryven, hoewel dat mijn wijsheydt ende verstandt in desen seer kleyn is. Siet seer beminde te samen, aldus hebbe ick nu dit voor my ghenomen, hoewel ick van my selfs niet en hebbe, om V.L. yet by te deelen. Want een Mensche (seyt Salomon) neemt wel wat voor hem in zyner herten, maer van den Heere komt het antwoort der tongen. Aldus verhope ick tot stichtinghe ende verweckinghe der liefden, V.L. een weynich te dienen, hopende dat ghy mijn simpel schryven in der liefden sult ontfanghen, ende hope dat ghy desghelijcx metter daedt, het wederom sult bewysen, u dit aenghenaem te zijn, nadien wy het so dickwils in der Schrift bevinden, hoe hooghpryselijck, jae nootsaeckelijck het de Apostelen

[p. 188]

hebben aenghesien, om malkanderen ghestadelijck te vermanen, ende tot beteringhe waer te nemen, also dat Petrus 2 Brief, 1 Capittel wel seggen mach: Daerom soo en wil ick dat niet versuymen u altijdt te vermanen, al hoewel dat ghy't weet, ende ghesterckt zijt in der teghenwoordigher waerheyt. Siet seer beminde Dochters te samen, hier aen, ende tot veel meer andere plaetsen kanmen genoechsaem bemercken, hoe nootsaeckelijck sy het gheacht hebben, om malkanderen altijt te vermanen, ende noch alsulcke lieden die welcke al ghesterckt waren, soo men hooren mach. Siet seer beminde, hoe veel te meer komt het ons als nu toe, wy die soo krachteloos, ja soo kranck ende swack van vermoghen zijn, om malkanderen ghe-

[p. 189]

stadigh met schryven, met vermanen, ende met onderwysinghe te dienen, nae die sake hem alsdan begheeft, ende niet ghelijck het dickwils toegaet, dat het den eenen op den anderen leyt, segghende: Ghy zijt beter begaeft als ick, oft ghy zijt de oudste, ghy behoort den voorgangh te hebben. Het welcke niet anders voort en brenght, dan wereltsche eer, luyheyt ende traegheyt, 'twelck komt al van den quaden uytspruytende, het welck geensins soo en behoort te zijn, dan elck behoort nae die gave die hem Godt verleent heeft, ofte het pont dat hem Godt ghegheven heeft, zijn neersticheyt mede te doen, ofter eenighe vruchtten mochten uyt ontspruyten, want als den eenen wat stoockt, den anderen wat blaest, soo kan men

[p. 190]

te met vyer gaen maken, anders als het stil ledigh leyt, sonder dat selfde te reppen oft te roeren, soo wilt metter tijt vergaen ende vervallen. Aldus seer beminde maets, ist seer van noode om malkanderen daghelijcks neerstigh waer te nemen, lieffelijck te onderrechten, ende vriendelijck te waerschouwen, wanneer yemant hem mis bruyckende ofte vergrypende, den selfden wilt met eenen sachtmoedighen gheest onderwysen, ghy die gheestelijck zijt, ende hebt acht op u selven, want soud'men een anders tuyn willen wieden, ende ons selven soude noch vol onkruyts zijn, dat en soude gansschelijck niet willen accorderen, als ghy het selfs dieper meught nadencken ende overlegghen. Doch ofter yemandt eenige

[p. 191]

feyl aen zynen Naesten saghe, soo en dient het niet in de wint geslaeghen te zijn, denckende als het wel dickwils toegaet, heeft hy dat ghebreck, ick ben niet volmaeckt, het leyt my wel wederom in eenen anderen, ende dierghelijcken: ende laten het als dan soo weder henen gaen, het welcke tot gheender tijdt en dient ghedaen, maer hem (als voor verhaelt is) na der Godtlijcker Schrift in oprechter liefden waer te nemen, ende den selven waer aen dit gedaen wort, behoort het wederom in oprechter liefden te ontfanghen, denckende dat hy zyner Sielen saligheyt lief heeft ende bemint. Want seer hertgrondelijcke ende in Godt beminde Maets, sal die spreucke Pauli, daer hy tot den Ephesien in't 5 Capit. van verhaelt, in rech-

[p. 192]

ter daedt ende waerheyt van ons vervult worden, soo behoefter wel een oprechte liefde tot Godt ende zijn even naesten te zijn. Want hy seyt also in't beginsel van het Capittel, segghende: Soo weest nu Gods naevolghers als lieve kinderen, ende wandelt in der liefden, ghelijck Christus ons lief gehadt heeft, ende heeft hem selven overghegeven voor ons tot eenen offer ende gave, Godt tot eenen soeten reuck. Och seer beminde, hoe behoort ons dat ter herten te gaen, ende altoos in onse ghedachten te zijn, dat de Sone des Alderhooghsten, onse Salighmaker Iesus Christus, de welcke van gheen sonde en wist, heeft hem soo vernedert, ende is uyt den hooghen Hemel ghekomen, ende heeft de ghedaente eens knechts aen-

[p. 193]

ghenomen, ende hem hier laten versmaden, bespotten, ende ter doodt brenghen, ende dat alleene om ons, wy alle die door Adams overtredinghe in den toorn Gods versoncken laghen, ende met duyvels banden ghebonden waren, te verlossen, ende te bevryden van den eeuwighen doot. Och wat behoort ons dit tot een oprechte liefde tot Godt ende onsen Naesten te verwecken, ende 'tgheen hy ons bevolen heeft, met lust ende verheuginghe te volbrenen: Want als wy eens tot een exempel ofte gelijckenisse namen, ofter yement van ons allen die straffe des doots weerdigh was, ende daer en was geen troost de selfde te ontkomen, om gelt noch goet, dan kond' men daer een ander toe kryghen, die voor hem in den doot wilde gaen,

[p. 194]

ende soo men alsdan eender voorname, die welcke dat gheerne uyt liefden wilde doen, ende het oock te handt name, hoe soude men alsulcks al die daghen zijns levens ghedencken, den selven Mensche liefhebben ende beminnen, ende al 'tghene men wiste hem lief ende aenghenaem te zijn, dat selfde met grooter neersticheydt te volbrenghen. Och seer beminde Maets, soude men dus veel om den tydelycken doodt doen, het welcke by het eeuwighe yet ofte niet te ghelijcken is, och hoe neerstigh, hoe vyerigh, ende tot wat een yver behoort het ons te brenghen, om al 'tgheen hy van ons eysschende is, met lust ende liefde te doen, denckende wat een heerlijcke belooninghe wy hier namaels daer voor van Godt ontfanghen sul-

[p. 195]

len. Nu seer beminde, terwijl den Apostel seyt, dat wy Gods naevolghers sullen zijn als lieve kinderen, ende wandelt (seyt hy) in der liefden, soo ist immer van noode dat wy doch neerstigh arbeyden om die liefde oprechtelijck aen malkanderseren te bewysen, want die liefde in der Schrift op veel plaetsen seer hoogh gepresen wort, ghelijck Petrus oock in zijn eerste Brief verhaelt in't 4^e Capit. daer hy seyt: Voor alle dinghen hebt onder malkanderen een brandende liefde, want die liefde bedeckt die menighvuldicheyt der sonden. Och seer beminde Maets, elck heeft dit wel wat diep ter herten te nemen, ende hem selven te ondersoecken, of die liefde al wat vyerigh in zijner herten ontsteken is: Want daer alsoo een op-

[p. 196]

rechte Goddelijcke liefde is tot Godt ende zynen Naesten, daer en mach men niet veel quaets van malkanderen hooren, ende noch veel minder sien, ofte men sal zijn Goddelijcke liefde aen hem bewysen, dat selfde te ondersoecken, hem daer in waer te nemen, ende te onderrechten, ende niet ghelijck het dickwils toegaet, hoort men wat van zijn Naesten, dat selfde terstont niet hem, maer een ander over te brieven, niet eens ondersoecken oft in der daedt soo is alst gheseyt wordt. Och seer beminde, daer het soo toe gaet, ist wijt verscheyden van die oprechte liefde, waer af voor verhaelt is. Dus heeft hem elck selfs te proeven, ende dit selfde te recht overdencken, hoe nae hy hier nu mach bestaen, ende ofter wat mocht

[p. 197]

aen feylen, om dat alsdan voortaen beter acht te slaen: Want en heeft men die niet, soo is men van die baen. Dus seer beminde, draeght doch neerstigh sorge voor malkanderen, ende die eene diene den anderen, een yegelijck metter gave die hy ontfanghen heeft, op dat ghy malkanderen in vreughde, liefde ende eenicheydt meught behaghen, ghelijck Paulus in den Brief totten Romeynen verhaelt, segghende: Een yeghelijck sal zynen Naesten behaghen in't goede tot beteringhe. Daerom laet ons (seyt hy noch in't 15^e) volghen het gene dat tot den vrede dient, ende tot beteringhe onder malkanderen. Och seer beminde, het waer wel van herten te wenschen, dat dit dus in der daedt ende waerheyt aen ons bevonden mochte wor-

[p. 198]

den. Wat soude het voor ons een groote vreughde ende gheneughte op dese Werelt zijn, ende hier nameaels dan noch alsulcken heerlijcken belooninghe voor hem brenghen. Aldus segghe ick noch met den Apostel Petrus tot een besluyt, ghelijck hy in den tweeden Brief, 3^e Capittel verhaelt. Want hy seyt ten laetsten: Weest eenmoedigh ghesint, met broederlijcke liefde aenghedaen, barmhertigh, vriendelijck, ende en betaelt niet quaet met quaet. Nu seer beminde Maets, meen ick mijn schryven haest af te korten, ende u den almachtigen Godt in zijnder bewaeringhe bevelen, die welcke machtigh is, V.L. te stercken ende te bekrachtighen, om het ghene het welck hy in u ghewrocht heeft, dat selfde uyt te

[p. 199]

voeren, tot prijs van zijn heylighe naem, ende uwer sielen salicheyt. A M E N.

EEn kort verhael, hoe dat het eynde van Vrou Gerrits dochter gheweest is, ghelijck als zy, van jonghs op, Godt ghevreest heeft, ende in zijn gheboden ghewandelt, nae haer swackheydt, ende in Liefde ende Vrede met den Godtvruchtighen verkeert, ende heeft na Syrachs woordt eenen goeden naem achterghelaten, ende is met een vrolijck gemoet, ende een gheruste consciency, ende met een verlanghen, in den Heere onstslapen op Tessel, den 6 September, Anno 1605.