|
| |
| |
| |
Een oude kunstenaer.
Op eenen avond van verleden winter, in eene onzer vlaemsche steden, stond een veertigjarig man, dien men aen zyne kleederen als een reiziger erkennen kon, voor eene wooning stil, welke waerschynlyk diep ontroerende herinneringen in hem moest opwekken. Ofschoon het duister en bytend koud was, bleef hy geruimen tyd, als onbeweeglyk, aen den overkant der straet, tegen eenen muer geleund, den gevel dier wooning aenstaren, en ofschoon op zyn manlyk gelaet, de wereld die trekken van hoogmoed, van minachting byna, had gedrukt, waermede zy dikwyls hare krachtigste en hare meest gevierde volgelingen bestempeld, vloeide er eindelyk over zyne wangen twee tranen, zonder hy het zelf gewaer werd.
| |
| |
Sedert twintig jaren had die man onverpoosd in vreemde landen rond gedwaeld en nu bevond hy zich weder in de straet, waer hy nog kind zynde gespeeld had.... Honderde stormen hadden hem boven het hoofd gewoed; gedurende een leven, dat vol was van worstelingen, had hy de menschen en hunnen haet leeren kennen - en nu zag hy het huis aen, waer hy op den moederlyken schoot was gestreeld geworden, toen hy in kindelyke onschuld iedereen nog kon toelachen.
Hy was ryk, hy had zynen naem als dien van een groot kunstenaer door gansch Europa doen eeren; maer hy was niet gelukkig.
Dáér, in die kamer, waer hy licht zag, had zyne moeder hem wel dikwyls door hare zangen in slaep gewiegd; maer ook in die kamer was eene gebeurtenis voorgevallen, die over zyn leven had beslist, en waer van nu het aendenken eene koude rilling door zyne aderen deed grizelen.
In de eerste jaren der jongelingschap had hy een meisje bemind, een arm kind, dat als leerlinge was opgenomen geworden door zynen vader, een dier groote, oude vlaemsche muziekmeesters, welke zich niet schaemden eenvoud met roem, kunst met stille deugd te vereenigen. In die kamer, door welkers twee vensters licht scheen, had hy de ongelukkige vrouw smeekend hare handen tot hem zien uitstrekken, opdat haer kind, het zyne, te beginnen van eene onwettige geboorte niet tot het ongeluk zou gedoemd worden... En hy, trotsch op eene levensbaen van roem en glans, die voor hem open lag, die hy wilde veroveren, hy had de vrouw, die hy nogtans beminde, van zich afgestooten.
Nu de reiziger, na twintig jaren voor dit zelfde huis stond, nu nog zag hy in den geest hoe zyn vader, de oude meester,
| |
| |
by het hooren der weigering, die hy het arme meisje toestuerde, was opgestaen, streng als een regter, onverbiddelyk als een wraeknemer, schrikkelyk als het beeld der verontweerdiging. Hy hoorde nog den toon dier woorden, welke hy in der eewigheid niet vergeten zal:
‘Ga - zegde de vader - Gy zyt een schurk! God zal u straffen! En dat ik nooit u wederzie, of ik zelf zal bidden om Gods wraek over u te roepen!
Hy was vertrokken.
Nu hy wederkeerde wist de zoon dat de tyd, die alles doet verslyten en alles doet vergeten, den gryzen vader, die nogtans een der beroemste kunstenaren van zynen tyd was geweest, in armoede had gedompeld. Het was hem niet onbekend dat een kind, de vrucht zyner jonge liefde, door den ouden man werd aengenomen, toen de moeder van smart en schaemte langzaem bezweken was. Maer hy aerzelde om den drempel van het vaderlyke huis over te schreden, en er de schatten, die hy vergaderd had, aen de voeten des ouderlings te gaen nederleggen - hy beefde op het oogenblik van den ouden meester te gaen zeggen dat duizende zegepralen, dat de lauweren die hy verworven heeft, hem der vergiffenis hebben weerdig gemaekt.
Want hy kende de strengheid van den man, die gezegd heeft: - Keer nooit weder of ik zal bidden om Gods wraek over uw hoofd te roepen!
Misschien zal de vergramde oude vader die woorden herhalen in de tegenwoordigheid van het kind, dat met hem woont!... Dat kind hy heeft het nooit gezien, de zwerver, hy die als een Caïn, met de vloek des vaders op het voorhoofd gekleefd, in de wereld heeft gedwaeld en gezegepraeld, maer nooit eene tweede mael noch beminnen kon, noch bemind worden! Hy bemint dit
| |
| |
kind, hy heeft dorst naer het aenschyn van een wezen, dat hem zal kunnen lief bebben! Het eenigste wat hem in zyne verbeelding nog toelacht is de zachte strael der oogen van de maegd, die hy niet kent, maer die sedert eenigen tyd, elken dag, elken nacht in zyne droomen als een nevelachtige engel van troost en teederheid hem komt verschynen, hem tot de vaderstad heeft terug gelokt!
‘Het moet! - zuchtte hy - ik mag hen beide niet onder ellende laten bezwyken!... De grysaerd zal ook wel dikwyls aen my gedacht hebben, en zou myn vader zyn kind blyven haten?... Ik zal hem spreken van myne moeder, die in den hemel is, die my toch nooit gevloekt heeft, en ik gevoel het aen myn hart dat hy my ontvangen zal!
De reiziger ging naer de deur van het huis, waerin de oude kunstenaer woonde, en belde.
Eene hem onbekende vrouw opende. Stamelend vroeg Diederik - zoo zullen wy den wederkeerenden noemen - of hy den heer Harold spreken kon. Er werd hem geantwoord dat de oude man thans een zolderkamertje van zyne vroegere wooning had betrokken.
De trappen opgeklommen zynde, hield Diederik stil, zonder de deur van het verblyf, waer hy zynen vader zou vinden, te durven aenraken.
Daer binnen hoorde hy eenen zang, aengeheven door eene stem, zoo zilvertoonig als die van eenen engel, en begeleid door de toonen eener meesterachtig behandelde viöol; maer die zang was de uitdrukking eener hartgrievende smart: - het was een gebed tot den Opperheer, zoo als men bidt, wanneer men den dood, als het laetste, als het beste geneesmiddel des lydens afsmeekt...
| |
| |
Diederik herkende de toonen dier viöol; het was die zyns vaders; de zingende stem moest de stemme zyner dochter zyn.
Diep getroffen liet de man zich op zyne kniën zakken, om door eene der reten van de deur in het kamertje te blikken en hy zag een tooneel, weerdig om door den grootsten meester te worden op het paneel gebragt.
Een ouderling wiens blinkende schedel nog met eenige gryze hairlokken als bekroond scheen, zat op eene ruwe kist; zyne oogen waren ten hemel geheven en de verdooving door ouderdom voortgebragt had er plaets in gemaekt voor eene uitdrukking zoo vol geestdrift, als ware zyne ziel in verrukking met de krachtige toonen der harmony van zyne viöol tot eene wereld kunnen opstygen, waer alles wat zwakheid is vergeten wordt.
Aen zyne voeten knielde eene maegd, die terwyl zy zong hare groote, blauwe oogen tot den grysaerd verhief met eene hemelsche liefde, met een engelachtig medelyden... Dit meisje was schoon en tenger als eene blanke bloeme; maer als eene bloem die by de eerste kwyning reeds het hoofd buigt; de ellende had reeds den blos der jeugd van hare wangen geveegd, en zy telde slechts twintig jaren!... Die kwyning had nogtans haer slechts beminnelyker doen worden door het opwekken dier liefderyke belangstelling, welke men zoo geerne vestigt op alles wat zwak en schoon is.
Diederik, toen hy zyne dochter zag, had de handen samengevouwen. Van geluk en liefde ware hy opgesprongen, om zich in de kamer aen hare voeten en aen de voeten zyns vaders te gaen werpen, hadde de ouderling op dat oogenblik het speeltuig niet neergelegd en, na het blonde hoofd van het meisje tegen zyne borst te hebben gedrukt, de volgende woorden niet tot haer gesproken:
| |
| |
‘Katarina! - en de grysaerd wischte uit zyne oogen eene traen van geestdrift, misschien van nieuwe smart - Kind, dunkt het u niet, dat die zang onzen honger gestild heeft?... Eene schoone ziel vindt toch nooit meer troost dan in de edele kunst! Niet waer, wanneer begeestering het hart doet opzwellen is men boven alle lyden verheven?
‘Het is schoon zoo te bidden! - antwoordde het meisje - God zal de beden verhooren, welke wy hem in onze zangen toesturen!
De oude Harold sprak niet meer; maer hy zag het meisje aen met eene uitdrukking van onbeschryvelyke droefheid.
‘Waer aen denkt gy, vader? - vroeg Katarina, geweld doende om te kunnen glimlachen.
‘Ik denk - antwoordde de gryze man - ik denk dat ik weldra niet meer zal daer zyn om u te begeleiden, om met u samen troost te zoeken!.... Katarina, wat zal er van u geworden, wanneer gy alleen zult lyden?
‘Ach! spreek zoo niet! - stamelde de maegd - God weet wel dat ik u te veel lief heb om u van my te willen weg nemen.
‘Eens toch....
‘Neen, neen, ik in tegendeel heb het voorgevoel dat wy nog eens gelukkig zullen worden.
‘Die blonde, jonge hoofden dat is altoos vol hoop - en alhoewel de oude man twyfelend den gryzen schedel schudde, was er ook een glimlach op zyn gelaet gekomen, terwyl hy zyne hand op het lieve hoofd van de maegd plaetste - Maer ik zou toch willen weten van wat geluk myn kind zoo al droomt?
‘Zie! grootvader - en het meisje toonde een aenzicht, waerop kindelyke, liefdevolle behaegzucht glanste - gy hebt my bedorven, ik, ik wil ik bemind worden!
| |
| |
‘Zoo stoute! - en zyn dreigend spelende vinger deed haer het hoofd achteruit trekken.
‘En waerom niet?... Gy hebt dat misschien vergeten, omdat gy er later nooit meer van gesproken hebt; maer de woorden, die gy my op eenen zekeren dag gezegd hebt, zyn in het diepste van myn hart als een schat van toekomende liefde bewaerd.
‘Welnu?
‘Het was eenen zondag, namiddag... Wy waren ter kerke gegaen... ô, het was prachtig in den tempel; - maer de muziek, de muziek, onder de hooge gewyde bogen van het gebouw was hemelsch, zoo hemelsch dat ik de handen op de borst moest klemmen om de kloppingen van myn hart te kunnen bedaren! Ik fluisterde u toe dat de arme menschen toch wel gelukkig zyn, omdat zy, zoo wel als de ryken, een deel in al dat schoon hebben, omdat zy dien namiddag het betooverendste der kunst hadden kunnen genieten, zonder te moeten betalen; - maer gy grootvader, herinnert het u nog wat gy hebt geantwoord.
De grysaerd sprak niet; zyn blik bleef in treurige mymering ten gronde gerigt.
‘Ik heb het niet vergeten!... ging de maegd voort - Er waren tranen in uwe oogen toen wy de kerk verlieten, tranen van kunstgevoel, van eenen geregten hoogmoed misschien... De meester door wien die muziek werd gemaekt is een groot kunstenaer! - hebt gy gezegd - en die kunstenaer is uw vader, Katarina!... Wel is waer dat gy den ganschen dag somber zyt gebleven en dat gy niet meer gesproken hebt; - maer myn vader is uw zoon, en vermits wy elkander zoo innig, zoo geheel beminnen, waerom zou hy my en u niet lief hebben?... Waerom zou hy niet wederkeeren om in onze liefde te deelen?
Diederik lag voor de deur, welkers reten hem in de kamer
| |
| |
lieten zien; hy kuste het hout der planken, welke hem van zyn kind nog afscheidden; - maer de oude Harold was regt gesprongen.
‘Uw vader! - viel de grysaerd het meisje in de rede, zyne ontvleeschde hand op haren mond leggende: - Ik heb u verboden van hem te spreken! Uw vader!... Ach, God geve dat op myn sterfbed myn laetste woord geene vermaledyding tegen den ontaerden zoon zy!... Dikwyls heb ik God gebeden opdat ik in het plegtige oogenblik my niet aen de gramschap zou overgeven; - maer dat de misdadige voor my nooit verschyne, of die bede zal te vergeefs zyn geweest!
Diederik, die voor de deur geknield was gebleven, rigtte zich op. Hy hoorde de woorden niet meer, welke door het meisje tot den grysaerd werden gestuerd, om als een engel van genade hem vergiffenis voor haren vader af te smeeken. De rampzalige zoon stapte langzaem met het hoofd tusschen beide handen geprangd, de trappen af; ging dan als een zinnelooze of als een slaepwandelaer dit huis uit, en trad op straet, zonder bewust te zyn waer hy zich bevond. Wankelende stapte hy voort als een dronken mensch - en inderdaed hy was dronken: dronken van smart...
Op het zolderkamertje volgde eene pooze doodsche stilte op des meisjes woorden. De oude Harold was met gebogen hoofde blyven zitten; klaerblykend was het dat hy iets belangryks overwoog.
‘Katarina! - sprak hy eindelyk - zoudt gy de magt hebben de menschheid te verachten, indien gy, onnoozel en rein zoo als gy zyt, door de menschen veracht werd?
Het meisje antwoordde niet. Zy opende wyd hare blauwe oogen met eene uitdrukking van verwondering: het kind verstond de woorden des grysaerds niet.
| |
| |
‘Zie my zoo verwonderd niet aen, Katarina! - ging de oude man voort - indien gy u de magt toekendet de domme vooroordeelen der wereld te verachten, zou ik een middel gevonden hebben om ons voortaen brood te verschaffen.
‘Welk is dat middel, vader?
‘Myn kind! - antwoordde Harold - het is my eene heilige pligt zoo lang mogelyk het ellendig leven te rekken, omdat ik uwe eenige beschermer op aerde ben, omdat ik sidder, wanneer ik denk wat er van u geworden zou, indien ik nu ten grave ging. Maer om te leven moet men ten minste brood hebben, en daerom heb ik besloten wat my het duerbaerste is voor brood op te offeren!
‘Wat wilt gy dan doen?
‘Hoor! Gy weet dat de oude Harold, die nu op eenen zolder woont en honger lydt, vroeger een der hoogst befaemde toonkunstenaers der wereld was; welnu de kunst, waermede hy vroeger der menschen ziel betooverde, waermede hy in zyne jongheid als een God van poëzy heerschte, die kunst zal hy nu gebruiken, op dat men hem een stuk brood toewerpe!... Dit speeltuig - hy wees naer de viöol, die op den grond lag - waermede ik zoo ruimschoots lauweren en toejuichingen verworf, dat sedert de eerste jaren myns levens alle myne gevoelens, al myne liefde, al myne begeestering heeft uitgedrukt, zal door my gebruikt worden om den ouden Harold een stuk brood, maer tevens de spotterny der menschen, te verdienen!... Katarina, wy zullen in eene herberg ons beiden doen hooren: gy met te zingen, ik met te spelen!
‘Vader! ach, glimlach toch zoo niet!... Die lach is schrikkelyk!
‘Gy durft niet? - vroeg de ouderling.
‘Ik durf alles, vader, om het lyden van u af te keeren!
| |
| |
Eenige oogenblikken later hadden Harold en zyne kleindochter hun kamertje verlaten. Op den arm van het meisje geleund, stapte de gebogene grysaerd door de straten en hield eindelyk voor eene der grootste herbergen van de stad stil.
‘Ach, Katarina, ik kan niet! - zuchtte de oude man, het meisje by den arm vattende - Laet ons nog eenige oogenblikken wachten! - Bedelen!... Ik!... Ik die nu in mynen ouderdom nog gevoel dat myne ziel eene kunstenaers ziel is; ik, die geschapen was om al het verhevene, al het edele der kunst te beseffen, zou nu die gave Gods laten bespotten, op dat men my eenige centen zou geven! Ach, moest dat het lot van den ouden Harold worden!...
‘Maer, vader! - viel Katarina hem in de rede - het is immers edel als kunstenaer zyn bestaen in de samenleving te kunnen winnen?
‘Als kunstenaer, ja! - zuchtte de oude man - Maer!... Doch... Kom!... er mag niet geaerzeld worden! het moet! - Hy nam Katarina by de hand en trad binnen.
Daer staet hy de gryze kunstenaer en naest hem staet het lieve onnoozele meisje. Beiden maken zich bereid om voor de eerste mael eene aelmoes te bedelen. Zy durft haren blik niet van de aerde onthechten: de onschuldige is beschaemd! Hy heeft meer moed, hy! Zyne dorre vingeren tokkelen reeds de snaren; nogtans er verschynt ook een blos op zyne gerimpelde wangen! Niet een blos zoo als die, welke vroeger zyne wezenstrekken kleurde, wanneer hy door de tooverkracht der kunst duizende zielen voor de reinste en de verhevenste gewaerwordingen vatbaer maekte; niet een blos zoo als die, welke door de toejuichingen eener gansche bevolking op zyne wangen werd ge- | |
| |
bragt - neen nu was het geen blos van zegeprael, maer een blos van vernedering, byna van schande....
Hy speelt nogtans; - aen Katarina is het onmogelyk eenig geluid door haren geprangden gorgel te doen dringen. De harmonysamenstel, dien de ouderling doet hooren, is een der schoonste voortbrengsels zyner jeugd: een dier zangen, waermede hy vroeger de brandende geestdrift van zyn hart in de harten van al zyne aenhoorders kon doen overgaen. Doch die tyd is voorby! - eenige der menschen, welke in de herberg zyn, achten dit meesterstuk zelfs den cent niet weerdig, dien zy den ouderling geven zullen. - Er wordt geroepen dat hy een vrolyker stuk zou spelen en men noemt hem de wyze van eenen der hedendaegsche dansen.
Die slag verdreef de laetste begoocheling uit het hart des kunstenaers. Zyne armen vielen als ontzenuwd nevens zyn lichaem en de boog der viöol ontsnapte aen zyne koude hand. De herinnering kwam hem op eens te binnen, hoe hy over vyf-en-twintig jaren voor het samenstellen van dit zelfde stuk, in eene van pracht glinsterende zael met lauweren bekroond werd!... Men riep hem nu toe dat het geene aelmoes weerdig werd geoordeeld!... Hy boog het hoofd; alle hoop, alle leven was voor hem verdwenen...
Toch was er iemand in de herberg die nog meer dan de ouderling leed. Sedert omtrent eene halve uer bevond er zich een man, die, zonder iemand aen te zien, op eenen stoel zich had geworpen, en na een glas bier te hebben gevraegd, het byna in eenmael had geledigd. Dan was hy blyven zitten met de ellebogen op de tafel geleund en het hoofd op de borst hangend; - maer niet zoodra had de oude Harold eenige toonen doen hooren, of die man had het hoofd opgerigt, als werd hy door eenen elektri- | |
| |
schen schok ontwaekt. Hy strekte de armen uit; zyn mond ging open, als moest er een hartverscheurende schreeuw uit zyne borst opvliegen; - maer op eens ontspanden zich zyne zenuwen, een diepe zucht kwam uit zyne borst, en hy was terug op den stoel gevallen.
Wat de grysaerd betreft hy had in de smartvolle overweging byna vergeten dat hy door menschen omringd werd. Hy stond onbeweeglyk nevens de maegd, welke van schaemte haer onder den grond hadde willen verbergen.
‘Die man is gek! Die man is dronken!
Harold hoorde deze woorden in de herberg rond hem uitgesproken; het hooren er van deed hem als uit eenen slaep opryzen. Met eene beweging van gramschap greep hy den boog der viöol weder vast, en bereidde hy zich om de hem gevraegde aria uit te voeren.
‘Waerachtig! ik ook vind dit meisje schoon! - sprak een jonge heer op het oogenblik dat de oude kunstenaer de eerste toonen speelde - Zy mag eischen wat zy wil! Voor eenen harer zoenen kan men niets weigeren!
Dat waste veel... Het zou dan zelfs niet voor de hem gevraegde muziek zyn dat men den ouden Harold uit medelyden een stuk geld zou schenken: zyn kind, zyne dochter, zoo rein, zoo onschuldig, moest schandige en hoonende woorden hooren!... Neen, dan liever van honger sterven!... Met eene krampachtige beweging greep hy den arm van het meisje en trok haer de herberg uit. Katarina kon niet langer hare smart en hare schaemte verkroppen; niet zoodra waren zy op de straet gekomen of zy wierp haer in Harold's armen: zy weenden samen...
In de herberg was de man opgestaen, die by het hooren der toonen van Harold's speeltuig zoo diep was getroffen geworden.
| |
| |
Hy wierp een stuk zilvergeld op de toogbank en verliet de zael.
Terwyl die zonderlinge handelwys het onderwerp was van het gesprek der persoonen, die er getuigen van geweest waren, spoedde Diederik - want het was hy die in de herberg zat - den ouden Harold na. De ongelukkige zoon was de vervloeking zyns vaders ontvlugtende, byna zonder het zelf te weten die herberg binnen gegaen, om door eenigen drank den brand zyner smart te koelen.
Harold en de maegd stapten met gebogen hoofde voort en waren na eenigen tyd in hunne wooning terug gekeerd; langzaem klommen zy de trappen op.
Het was hun koud aen het hart, toen zy het zolderkamertje weder binnen traden. Dáér kon voor hun niets meer zyn dan honger, dan wanhoop.
De grysaerd zette zich neder op de zelfde kist waer hy zich eene uer vroeger bevond. Hy ondersteunde zyn gerimpeld voorhoofd met de beenderige hand en bleef in de pynlykste overwegingen verzonken. Te vergeefs was het dat Katarina haer naest hem plaetste, en dat de maegd eene zyner handen in de hare nam: hy bleef voor die streeling onverschillig.
Want nu hy aen het einde zyner levensbaen gekomen was en hem niets meer kon toelachen dan den dood, kwamen al de herinneringen van zyn kunstenaers leven, als zoo vele folteringen, voor zynen geest zweven. Die jaren der jeugd, zoo vol verrukkende begeestering, toen hy met kunstbroeders in kunst, en vriendschap wedyverde, vergeleek hy met den staet van verlatenheid en smart waerin hy zich bevond, thans dat zyne hairen door den ouderdom waren vergrysd. Het goddelyk genot, dat hy smaekte toen zyne zangen als stroomen van harmony uit zyn hart opwelden, woog hy op tegen de koude wanhoop, die thans de laetste
| |
| |
levenssprankel in hem uitdoofde... En tusschen die bittere gepeinzen kwam zich eene herinnering van het zoetste geluk, van liefde, als een spotlach vermengen! De ouderling herdacht hoe er een tyd in zyn leven was geweest, toen eene geliefde vrouw hem aen haren boezem had geprangd, toen hy de vrouw beminde, welke hem eenen zoon had gebaerd... Die zoon, door hem uit zyne tegenwoordigheid verjaegd, wat was er van hem geworden?... Te vergeefs wilde de oude Harold de stem versmooren, die hem inwendig toeriep, dat hy altoos vader bleef: te vergeefs trachtte hy niet te gevoelen dat er, tegen zynen wil, hem nog liefde voor het verlorene kind in het hart was gebleven.
Na de herberg te hebben verlaten, was die zoon, van verre den ouderling en het meisje gevolgd. Hy stond voor de deur van het zolderkamertje en de doodsche stilte, die binnen heerschte, deed zyn hart byna hoorbaer kloppen.
Bevend opende hy de deur der kamer - bleef een oogenblik aen den ingang staen - en ging dan zich snikkend aen de voeten des ouderlings werpen.
Harold was van verwondering regt gesprongen; het gevoel dat in hem ontstond was zoo hevig dat hy de armen op de borst bragt, als wilde hy zyn hart beletten te breken.
Doch hy rigtte zynen zoon niet van den grond op; hy zag hem zelfs niet aen: zyne oogen hadden zich ten hemel gewend, om daer boven kracht en regtveerdigheid te zoeken.
‘Vader! - smeekte Diederik - Vader! ik kom u vergiffenis vragen!... O, zeg dat gy na twintig jaren vergeven en vergeten kunt! Geef my uwe liefde en de liefde van myn kind weder!
De grysaerd bragt zyne handen voor de oogen, misschien om er eene traen te verbergen; - maer hy bleef sprakeloos.
‘Vader - snikte de geknielde man - gy zult toch niet willen
| |
| |
dat ik als een gevloekte voor de tweede mael dit huis zou verlaten!... De kunst, welke ik van u heb overgeërfd, heeft my eenen naem doen verwerven, dien niet onweerdig van mynen meester, van mynen vader, is!... De dagen van kommer, van lyden zullen voor ons allen zyn doorgestreden! Ik kan u en myne dochter gelukkig maken!
De oude kunstenaer deed eene beweging van grootsche trotschheid.
‘Geld! - zegde hy - gy durft my geld aenbieden! - en hy deed geweld om zich los te maken uit de armen die zyne kniën omhelsden.
‘Neen! neen! het is niet van geld, het is van liefde dat ik u spreek! - bad Diederik, de voeten des ouderlings kussende - God! waerom is myne moeder niet meer van deze aerde! Zy zou u de vergiffenis voor haer kind afsmeeken!... Maer zy ziet ons uit den hemel!... En het is in haren naem dat ik u om uwe liefde durf bidden.
Katarina ook was geknield aen de voeten des grysaerds gevallen; zy kuste zyne handen; zy besproeide hen met hare tranen.
De oude man werd door de aendoening overwonnen: hy liet zich langzaem in de armen van Diederik nederzakken.
‘Myn zoon! - was alles wat hy zuchten kon, en hy had den eenen arm om den hals der maegd, den anderen om den hals van den man geworpen.
Zy prangden zich aen elkanders hart!... De grysaerd zoende met vervoering het voorhoofd van zynen wedergevonden zoon, gaf hem nog eenen zoen, dan eene laetste stuiptrekkende omhelsing, - en dan niets meer... Die zielenschok had de laetste levenssnaer des ouderlings verbroken: Diederik hield nog slechts een lyk in de armen!...
| |
| |
Eene halve uer later lag de zoon nog op het lichaem zyns vaders, het omhelzende, en Katarina zat voor hen beiden te bidden.
Langzaem, als of hy uit eenen slaep ontwaekte, rigtte Diederik het hoofd op, aanschouwde eenige oogenblikken de schoone maegd, vouwde dan de handen te samen, zoo als zy het gedaen had, en sprak: -
‘God is goed!... Zy!... zy immers blyft my over!....
|
|
Auteursrechtvrij