De ravenveer

[p. 16]

Een Hollands onweer

Ik sta te schuilen onder het wagenkot;
het rommelt nog, maar is haast afgebuid.

De boer verschijnt, kijkt of het al wat wordt
en zet de emmers voor het melken uit.

‘Volk op het erf, ik hèb het er niet op’
lees ik uit het verzetten van zijn pet.

Roepend alvast ‘we hebben het gehad’
rep ik mij langs de plassen van het erf

en wring mij zijdelings door het knarsend hek
dat ik, gelijk geschreven staat, goed sluit.

Ik zie dit sedert welhaast dagelijks terug:
ik zou nog iedere grashalm kunnen tekenen.

Er is iets anders wat ik niet bevat.
Terwijl het was, wist ik met zekerheid:

‘Ik ken het al. Eigenlijk was het eerder.’