De ravenveer

[p. 8]

De zware last

Er zijn soms maanden dat ik nooit alleen
mag zijn en ik verdraag het zonder klagen:
gehangen om mijn hals een molensteen.
Zo zag ik eens een hond een baksteen dragen
die om zijn nek hing aan een knellend touw;
hij wilde telkens zwerven, zei de vrouw,
daartegen hielpen etensbak noch slagen.
En schuw zocht hij mijn hulp, slepend zijn steen.

Mijn broeder hond, het mag niet dat gij zwerft,
of sterft diep in het stille bos alleen.
Uw broeder mens als hij ten leste sterft,
hij draagt als gij zijn steen, vel over been:
de zware mensen, legerend om hem heen.