De ravenveer

[p. 1]

Terugkeer

Machtig baken, lichtende in de nachten,
wenk het schip, dat veilig de kust bereike
die de vaart, de eenzame, haast volbracht heeft,

lang in den vreemde.

Zwerveling aan kusten bevolkt met vogels,
zelve zij geschapen met zware wiekslag.
Die, beschroomd als zij, ik vermag te geven

niets dan dit éne:

Ingehuld te staan op de donkere aarde,
liefdeblind, en zwijgend het schip verbeiden,
ademloos welhaast als het langzaam nadert

onder de sterren.