Nagelaten brieven

Brief no. 57 Aan A.C. Kruseman

Datum: [?] october 1854

ubl

Waarde Heer en Vriend,

Te zeggen dat ik tevreden ben is mij onmogelijk. Neen! Het is wel veel te oud, veel te somber, veel te massief. Het Ken-U-zelven wordt door dit portret mij zeker wel vruchteloos toegeroepen, want ik zie een vreemd personaadjen voor mij. Ook is de photografie door Ehnle^1. gekorrigeerd bepaald vriendelijker! Wat goeds en voortreffelijks ik ook van U vertellen mag - bij mijn Echtgenoote zijt gij bepaald uit de gratie! En de vrienden schudden 't hoofd en zeggen: gij hadt nooit Uw toestemming moeten geven. Ik-zelf: O Kruseman, Kruseman, roepe ik, heb ik nu dat voor mijn zuchten en tegenspartelen en toegeven en mijn moeiten en opofferingen van uren, neen van dagen, vol elende en verveling, en mijn zweet in dat zonnige kamertjen van Deutman^2., die er geen verstand van heeft of portretten lijken? heb ik er nu dat voor dat er een portret van ... een ander, van ik weet niet wie, wordt gemaakt, waar mijn naam onder staat (hadt Ge hem niet, gij kreegt hem niet, slimme vriend!) en dat Jan en Alleman mij klagend of spottend vragen zal: Ben

1. A.J. Ehnle, kunstschilder te 's-Gravenhage; vgl. bijlage III.

2. F.W. Deutman, sedert 1853 wonend ‘Rokin bij de Vischsteeg’ te Amsterdam; maakte ‘daguerrotypen en photographische portretten’ (vgl. het dagboek van G.J. de Clercq, Réveil-archief, uba).

[p. 50]

jij dat? Ben je nu mal? Kruseman! Kruseman! wiens ontevredenheid, wiens onvoldaanheid met het ding zelfs door Uw gemoedelijken brief henenschemert, henenstraalt, kunt Gij het verandwoorden dat Ge mij zoóveel verdriet doet! o is het waar? Wilt Ge Mij als een zuur melankolikus den volke vertoonen - en roepen: Hij is 't - al zweer ik: t'is niet, waarlijk niet! Wilt Gij het? o, indien zeggen nog iets vermag zoo zeg ik neen! - indien bidden nog iets op U vermag, zoo smeek ik, doe 't niet - want daar is geen vriendelijke trek van jeugd en leven in dat stroeve gezicht!

Zoo raden nog iets vermag, dan rade ik af. Wilt Gij het nogthans? Volhardt Gij? Dan slinger ik een donderend wee over Aurora - gelukkig voor U dat het papier vol is. Want ik heb 't land. Doe naar Uw geweten, en geloof mij

Uw liefhebbende en treurende
P.A. de G.