Het zinrijk

[p. 13]

Dooi

Dooi ritselt en de nacht door tuinen, tast
als wie zijn klompen zoekt terwijl hij naar
de wolken kijkt om tekens van de lente,
een droger teken dan de grond verlost
die moe van dorst, te moe om meer te drinken
verzadigt iedere struik, iedere boom.

Om vuur dat zich kan meten met de vorst
tast dooi op tenen tevergeefs.