Den Goddelycken Minnenpijl
(1678)–Johanna de Gavre–
Auteursrechtvrij(Op de Wijse) Ick drinck den nieuwen Most, oft mijn hert en Ziel ôHeer.
De Bruydt.
Wel Bruydegom ick vraegh,
Ist wonder dat ick klaegh,
Dat ick die smert die sware minne pijn,
Waer me dat is door schoten t’hert van mijn,
Niet langher draghen kan,
| |
[pagina 11]
| |
G’hebbet door-schoten en ghy scheyter van,
En hebbe ick dan gheen groote reden,
Dat ick aldus klaegh,
En naer u gheduerigh vraegh.
Den Bruydegom.
Wat hoor ick voor een klaght,
Sy komt heel onverwaght,
Wel hoe mijn Bruydt klaeght ghy van dese pijn;
Een ander wilt daer me door schoten zijn,
Want t’is den minnen schicht.
Daer ick het hert en ziel heel me verlicht,
Houdt op mijn Bruydt houdt op van klaghen
Want ghy het niet en kent,
Doe ick mijn schichten wendt:
De Bruydt.
T’is waer u Pijlkens fijn,
| |
[pagina 12]
| |
Heel wonder-baerigh zijn,
Dat sy een hert dat soo veel sonden draeght,
Soo maeckt en breeckt tot dat het naer u jaeght
Maer ten is niet wel ghedaen;
Dat ghy’t door-schoten hebt zijt wegh ghegaen,
Ten minsten doet naer recht en reden
Hebbe ghy’t ghewondt
Maeckt het dan weer ghesondt.
Den Bruydegom.
Mijnen Pijl doet gheen verdriet,
Ghy en kent sijn scheuten niet,
Hebt ghy soo lang in mijne School verkeert,
En hebt ghy noch niet dese les gheleert,
Dat al die ik bemin,
Den Pijl hoe langhs hoe meer laet vloeyen in,
| |
[pagina 13]
| |
En als het herte is vol van wonde
Dan neem ick wel gherust,
Daer in mijn volle rust.
De Bruydt.
Op sulcken soeten woordt,
Soo maeck ik mijn accoort.
Als ghy mijn herte soo vol Wonden vindt,
Daer in sult woonen blij en wel ghesint,
Ick ben daer me te vreen,
Al waert dat ick door Liefde heel verdween,
Doet dan mijn hertien vry door-blaecken,
In u minne vier
T’sal wesen mijn groot plaisier.
|
|